Η πανδημία πλήττει τις χώρες που δεν εκτιμούν τους εργαζόμενους

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αντίθετα, διατηρούν ένα μακροχρόνιο μοντέλο «κοινωνικού διαλόγου» στην λήψη αποφάσεων για σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, στα οποία οι οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών συμμετέχουν σε διαπραγματεύσεις σχετικά με σημαντικές πολιτικές. Αυτή η προσέγγιση είναι ενσωματωμένη σε θεσμούς και πολιτικούς κανόνες. Και αντικατοπτρίζει το πώς η ένταξη σε συνδικάτα μπορεί, με τα λόγια των πολιτικών επιστημόνων John Ahlquist και Margaret Levi [58], να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αναλάβουν δράσεις που «είναι προς το συμφέρον των άλλων» έξω από την δική τους ομάδα με το να επεκτείνει την αίσθησή τους για το ποιου η μοίρα είναι συνδεδεμένη με την δική τους. Η μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας [59] για να διευκολυνθεί η οργάνωση και ένταξη των εργαζομένων είναι ένα κρίσιμο βήμα όχι μόνο για την αύξηση των μισθών ή τη μείωση της ανισότητας, αλλά για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας πιο ανθεκτικής στις κρίσεις.

Οι πρόσφατες δεκαετίες έχουν δείξει ότι οι κοινωνίες γίνονται πιο άνισες όταν οι εργαζόμενοι έχουν λιγότερη δύναμη. Τα δεινά του τρέχοντος έτους υποδηλώνουν ότι η ενδυνάμωση των εργαζομένων θα ενισχύσει επίσης την ικανότητα μιας χώρας να αντέχει τις καταστροφές μιας πανδημίας.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2020-08-19/pandemi...

Σύνδεσμοι: