Πώς μπορεί ο Μπάιντεν να ανοικοδομήσει ένα διχασμένο και δύσπιστο έθνος

Με τους Αμερικανούς σε απόλυτη ανάγκη για μια ισχυρότερη αίσθηση σύνδεσης και σκοπού, και με μια διχασμένη κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον για το ορατό μέλλον, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε περισσότερη λήψη αποφάσεων στο τοπικό επίπεδο –ώστε οι Αμερικανοί να πάρουν τα πράγματα, σχεδόν κυριολεκτικά, στα χέρια τους. Ορισμένες πολιτικές, φυσικά, μπορούν να γίνουν μόνο σε ομοσπονδιακό επίπεδο˙ η εθνική άμυνα και οι εξωτερικές υποθέσεις είναι τα κλασικά παραδείγματα, με ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να μην είναι πολύ πίσω. Αλλά πολλές άλλες κυβερνητικές ευθύνες -όπως η εκπαίδευση, η επαγγελματική κατάρτιση, η στέγαση, οι μεταφορές και η ανάπτυξη της κοινότητας- μπορούν καλύτερα να αφεθούν στις πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις και σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Η τοπική διακυβέρνηση θα βοηθούσε τις αμερικανικές κοινότητες να ξαναχτίσουν τις σχέσεις εμπιστοσύνης που παρέχουν μια αίσθηση του ανήκειν και να ενισχύουν τα κοινωνικά πρότυπα, όπως να είναι ειλικρινείς, συνεργατικοί και σεβόμενοι στους άλλους.

Ήρθε η ώρα να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να εξαλειφθούν πολλά ομοσπονδιακά προγράμματα, ειδικά εκείνα που είναι μικρά και υπερβολικά επιτακτικά, και να τα αντικαταστήσουμε με μια σημαντική επένδυση στις ίδιες γενικές δραστηριότητες σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο, προσαρμοσμένη στις τοπικές ανάγκες και προτιμήσεις. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να τα πληρώσει μέσω του είδους της γενικής κατανομής εσόδων που υπήρχε μεταξύ του 1972 και του 1986 -ένα σύστημα που μείωσε επίσης τις τοπικά βασισμένες ανισότητες μεταφέροντας δολάρια σε φτωχότερες πολιτείες και κοινότητες. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε ταυτόχρονα να ενισχύσει τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, με το να φιλελευθεροποιήσει την φορολογική μεταχείριση των φιλανθρωπικών παροχών.

Οι πόλεις και οι κωμοπόλεις που λειτουργούν καλύτερα, όπως βρήκαν οι συγγραφείς Deborah και James Fallows [19] όταν ταξίδεψαν στην χώρα από το 2012 έως το 2017, είναι εκείνες που φέρνουν τους ανθρώπους μαζί για να εργαστούν σε πρακτικά προβλήματα, απερίσπαστοι από την κομματική πολιτική. Αυτοί οι δήμοι έχουν ισχυρή τοπική ηγεσία και συχνά βασίζονται σε συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα για να κάνουν πράγματα. Ο Alexis de Tocqueville επινόησε την φράση «συνήθειες της καρδιάς» (“habits of the heart”) [20] για να περιγράψει την συνεργασία που ανακάλυψε σε μικρές ομάδες για τις οποίες πίστευε ότι ήταν οι πηγές της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Τέτοιες συνήθειες απαιτούν από τους ανθρώπους να συνεργάζονται όπου μπορούν να βλέπουν και να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, πρόσωπο με πρόσωπο.

Ο Τζο Μπάιντεν έχει ένα τεράστιο καθήκον μπροστά του, για να τηρήσει την υπόσχεσή του να είναι πρόεδρος όλων των Αμερικανών. Σοφά, ο εκλεγμένος πρόεδρος έχει αποφύγει τις εκκλήσεις από την ακροαριστερά για να κλιμακώσει τον πολιτικό πόλεμο. Αντίθετα, μιλάει με συμπάθεια για τους εργάτες, τους ηλικιωμένους και πιο πολιτισμικά παραδοσιακούς ψηφοφόρους, και τις γυναίκες στα προάστια που φοβούνται την βία στους δρόμους και τις ριζικές αλλαγές. Έχει δηλώσει ότι δεν θα μειώσει την χρηματοδότηση στην αστυνομία, δεν θα εθνικοποιήσει την υγειονομική περίθαλψη ούτε θα αυξήσει τους φόρους στην μεσαία τάξη. Θέλει πολύ ξεκάθαρα να ενοποιήσει την χώρα. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι μια από τις πιο δύσκολες –και ουσιαστικές– δουλειές που ένας πρόεδρος των ΗΠΑ είχε ποτέ να επιτύχει. Μπορεί να ξεκινήσει μιλώντας ειλικρινά, προσεγγίζοντας αυτούς που έχουν μείνει πίσω, ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις τους, ανυψώνοντας τις τοπικές προσπάθειες και τους τοπικούς ηγέτες, και παρακινώντας όλους μας να σεβόμαστε περισσότερο εκείνους με τους οποίους διαφωνούμε. Η αποκατάσταση της ψυχής της Αμερικής δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο.