Το τέλος της εποχής του Πετρέους

Η υπόθεση που θα γινόταν γνωστή ως «το κύμα» προέκυψε από ποσοτική ανάλυση, αλλά εξαπλώθηκε ως αποτέλεσμα της γραφειοκρατικής δικτύωσης. Κατά τη διάρκεια του 2006, η Ομάδα Μελέτης του Ιράκ - μια ομάδα αρίστων που διορίστηκε από το Κογκρέσο για να δώσει συμβουλές σχετικά με την παραπαίουσα πολεμική προσπάθεια - πραγματοποίησε τις συσκέψεις της σχετικά με το τι θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση στη συνέχεια. Καθώς προχωρούσε το φθινόπωρο, ο Φρέντερικ Κάγκαν (Frederick Kagan), ένας αναλυτής αμυντικών θεμάτων στο American Enterprise Institute, ανησυχούσε ότι η Επιτροπή θα συστήσει μια ταχεία απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων αντί για μια δέσμευση να μείνουν και να κερδίσουν. Ο Κάγκαν είχε περάσει την προηγούμενη δεκαετία ως ένας πολιτικός καθηγητής στρατιωτικής ιστορίας στο West Point, διδάσκοντας, μεταξύ άλλων, για την πορεία του επαναστατικού πολέμου, την μοναδική μετά το Βιετνάμ παραχώρηση της ακαδημίας στη θεωρία COIN. Ένας από τους συναδέλφους του κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, και για έναν χρόνο συγκάτοικος στο ίδιο γραφείο, ήταν ο ΜακΜάστερ, ο διοικητής της εκστρατείας COIN στο Ταλ Αφάρ. Ο ΜακΜάστερ ήταν πλέον στην Ουάσιγκτον, ως ένας από τους 15 συνταγματάρχες που συμβούλευαν κρυφά το Γενικό Επιτελείο σχετικά με τις επιλογές για το Ιράκ. (Είχε προταθεί από τον Πετρέους).

Οι Κάγκαν και ΜακΜάστερ, αμφότεροι συμφώνησαν με τους επικριτές του Κέισι, αλλά ο Κάγκαν χρειαζόταν κάποια ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία για να υποστηρίξει την υπόθεσή του εναντίον του σχεδίου παράδοσης της εξουσίας και απόσυρσης. Ο ΜακΜάστερ πρότεινε να καλέσει ο Κάγκαν δύο πρώην συνεργάτες του από το Ταλ Αφάρ, τον συνταγματάρχη Τζόελ Άρμστρονγκ (Joel Armstrong) και τον ταγματάρχη Ντάνιελ Ντουάιερ (Daniel Dwyer), οι οποίοι είχαν τελειοποιήσει την ανάλυση που έκανε επιτυχημένη την επιχείρηση εκεί, συμπεριλαμβανομένου του σφιχτού υπολογισμού του αριθμού των στρατιωτών που ήταν απαραίτητοι, σε ποια σημεία και πότε. (Και οι δύο έκτοτε αποσύρθηκαν από τον στρατό). Ο Κάγκαν και λίγοι βοηθοί του είχαν ήδη μελετήσει την ελεύθερη βιβλιογραφία για να εντοπίσουν τις πιο βίαιες ιρακινές γειτονιές, κυρίως στη Βαγδάτη και την επαρχία Ανμπάρ. Οι Άρμστρονγκ και Ντουάιερ κατέβασαν εικόνες των περιοχών αυτών από το Google Earth και υπολόγισαν πόσα στρατεύματα θα χρειαστούν για να ασφαλιστεί - για να καθαρίσει και να κρατηθεί - η κάθε περιοχή. Το συμπέρασμα ήταν το εξής: πέντε ταξιαρχίες και δύο συντάγματα μάχης, περίπου 24.000 επιπλέον στρατιώτες συνολικά. Ο Ντουάιερ στη συνέχεια υπολόγισε το πόσο γρήγορα αυτές οι μονάδες θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν για το Ιράκ, με βάση του στρατιωτικό «μοντέλο παραγωγής ισχύος» (Το «force generation model» ήταν απόρρητο, αλλά ο Ντουάιερ, προς έκπληξή του, το βρήκε ανατυπωμένο στο Wikipedia). Αποδείχθηκε ότι πέντε ταξιαρχίες και δύο συντάγματα μάχης ήταν ακριβώς ο αριθμός που θα μπορούσε να δοθεί για το Ιράκ.

Οι Κάγκαν, Άρμστρονγκ και Ντουάιερ ετοίμασαν μια παρουσίαση σε PowerPoint με βάση την ανάλυση τους - 55 διαφάνειες συνολικά - και την έδειξαν σε ένα συνέδριο στις αρχές Δεκεμβρίου. Αλλά πρώτα, ο Κάγκαν την έδειξε στον Τζακ Κήν (Jack Keane), έναν απόστρατο στρατηγό ο οποίος επίσης ανησυχούσε όλο και περισσότερο για το Ιράκ. Όπως συνέβη, ο Κήν εκλήθη σε μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο την επόμενη εβδομάδα, ως ένας από μια χούφτα εμπειρογνωμόνων για να συζητήσει με τον Μπους για το Ιράκ. Ο Κήν έφερε μαζί του ένα αντίγραφο των διαφανειών του Κάγκαν και το έδωσε στον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, όλοι οι εμπειρογνώμονες έκαναν έκκληση στον Μπους να απολύσει τον Κέισι. Ο Μπους ρώτησε ποιος θα πρέπει να τον αντικαταστήσει. Ο Κήν ανέφερε τον Πετρέους. Οι άλλοι συμφώνησαν.

Ο Μπους είχε ορίσει πρόσφατα τον Ρόμπερτ Γκέιτς, πρώην διευθυντή της CIA, ως διάδοχο του Ράμσφελντ, και την πρώτη πλήρη ημέρα στη θέση του, ο Γκέιτς και μια χούφτα μελών του προσωπικού του, πέταξαν στο Ιράκ. Ο Έρικ Έντελμαν (Eric Edelman), τότε υφυπουργός Άμυνας, είχε ανακαλύψει τα σχετικά με την ενημέρωση από τον Κάγκαν, ο οποίος είχε εργαστεί στο παρελθόν ως βοηθός του, ζήτησε αντίγραφο των διαφανειών, και τις έδειξε στον Γκέιτς στην διάρκεια της πτήσης. «Ο πρόεδρος τα έχει δει αυτά», είπε ο Έντελμαν. «Θα πρέπει να τα δεις κι εσύ». Εν τω μεταξύ, ο Πετρέους είχε εκμεταλλευθεί το δικό του δίκτυο, συμπεριλαμβανομένων του ΜακΜάστερ, αρκετών άλλων συνταγματαρχών και στρατηγών στο Γενικό Επιτελείο, και, βεβαίως, την Μέγκαν Ο’Σάλιβαν (Meghan O'Sullivan), ειδική βοηθό του Μπους για το Ιράκ, με την οποία ο Πετρέους είχε δημιουργήσει ένα εναλλακτικό κανάλι επικοινωνίας: αυτή θα τον χρησιμοποιούσε για έναν επιβεβαιωτικό έλεγχο των αναφορών του Κέισι, και εκείνος θα την χρησιμοποιούσε για πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση στον Λευκό Οίκο.

Μέχρι τη στιγμή που ο Μπους συναντήθηκε με τους ανώτερους συμβούλους του επί της εθνικής ασφαλείας στο Κρόφορντ του Τέξας, τα Χριστούγεννα για να συζητήσουν για το Ιράκ, οι λύσεις ήταν έτοιμες να εφαρμοστούν, οι στρατηγικές έτοιμες για αλλαγή, καθώς και ο διορισμός του Πετρέους για επικεφαλής. Σε μια προβεβλημένη ομιλία του στις 4 Ιανουαρίου του 2007, ανακοινώνοντας τα σχέδιά του, ο Μπους δήλωσε ότι η κατάσταση στο Ιράκ ήταν απαράδεκτη και ότι «πρέπει να αλλάξουμε τη στρατηγική μας». Για να διευκολυνθεί η αλλαγή, όπως είπε, είχε αποφασίσει να στείλει «περισσότερους από 20.000 επιπλέον στρατιώτες» - πέντε ταξιαρχίες στρατού στη Βαγδάτη και άλλους 4.000 πεζοναύτες στο Ανμπάρ. «Σε προηγούμενες επιχειρήσεις», τόνισε, «οι ιρακινές και αμερικανικές δυνάμεις καθάρισαν πολλές γειτονιές τρομοκρατών και ανταρτών, αλλά όταν οι δυνάμεις μας προχώρησαν σε άλλους στόχους, οι δολοφόνοι επέστρεψαν. Αυτή τη φορά θα έχουμε τα επίπεδα δύναμης που πρέπει για να κρατήσουμε τις περιοχές που έχουν εκκαθαριστεί». Η αντιεξέγερση ήταν πλέον επίσημη πολιτική.

ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ