Η υπόθεση περί ευρωπαϊκών πυρηνικών

Αν και ο Ulrich Kühn του Carnegie Endowment for International Peace ορθώς επεσήμανε ότι θα ήταν πάρα πολύ ακριβό για την Ευρώπη να αντισταθμίσει το απόθεμα [10] των 2.000 έως 3.000 τακτικών πυρηνικών όπλων της Ρωσίας, μόνο μια αποτρεπτική, όχι ισοδύναμη, δύναμη είναι απαραίτητη. «Δεν είναι θέμα αριθμών», έχει γράψει ο Kiesewetter. «Η διαβεβαίωση και η αποτροπή προέρχονται από την ύπαρξη των όπλων και την δυνατότητα ανάπτυξής τους».

Ο Michael Gahler, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι σθεναρά εναντίον μιας πυρηνικής αποτροπής, υποστηρίζοντας ότι «αυτή είναι μια συζήτηση που δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει». Η ανησυχία του, μεταξύ άλλων Ευρωπαίων ηγετών, είναι ο αντίκτυπος που θα είχε η ευρωπαϊκή πυρηνική αποτροπή στην μη διάδοση [των πυρηνικών όπλων]. Αλλά αυτό το τελευταίο αποτελεί έναν αξιόλογο στόχο, όχι ένα θρησκευτικό δόγμα. Η Ευρώπη θα πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από την Ρωσία, ιδίως δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως να κουραστούν να κρατούν μια πυρηνική ομπρέλα πάνω από την ήπειρο.

Η Ευρώπη είναι επίσης ο πιο προφανής τόπος για την Ουάσιγκτον για να κλείσει τουλάχιστον μια από τις πυρηνικές ομπρέλες της. Κανείς από τους ασιατικούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, και η ανάπτυξή τους θα είχε απρόβλεπτες περιφερειακές συνέπειες και είναι πιο πιθανό να προκαλέσει διάδοση. Περαιτέρω, η Ασία δεν διαθέτει έναν περιφερειακό οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να διαχειριστεί μια ευρύτερη, πιο σταθερή αποτροπή. Η Ευρώπη, αντίθετα, περιέχει ήδη δύο πυρηνικές δυνάμεις, και η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τα προβλήματά της, θα μπορούσε να προσφέρει ένα πιθανό ευρωπαϊκό αμυντικό πλαίσιο. Πιο σημαντικό, η πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ έχει νόημα μόνο εφ’ όσον δεν βρέχει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος οι Ηνωμένες Πολιτείες να διακινδυνεύσουν την ασφάλειά τους όταν η Ρωσία δεν είναι πλέον ένας ιδεολογικός, παγκόσμιος ανταγωνιστής και το ΝΑΤΟ εκτείνεται μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας.

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένου του Kiesewetter, εξακολουθούν να ελπίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα διατηρήσει τον ρόλο της στην διατλαντική άμυνα, αλλά μια τέτοια πολιτική έρχεται σε αντίθεση με τα θεμελιώδη συμφέροντα των ΗΠΑ. Επτά δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά˙ το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η προσέγγιση των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ασφάλεια.

Παρά το γεγονός ότι η διοίκηση Trump μπορεί να μην φαίνεται η πιο ικανή να σκέπτεται δημιουργικά για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η προθυμία του προέδρου να αμφισβητεί την συμβατική σοφία δημιουργεί νέες ευκαιρίες για κάτι τέτοιο. Είναι καιρός για μια επανεξέταση του ποιός θα πρέπει να υπερασπιστεί την Ευρώπη, και πώς.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/europe/2017-03-27/case-european-...