Ξεπερνώντας την Αίγυπτο

Πράγματι, όταν πρόκειται για την καταπολέμηση ισλαμιστών εξτρεμιστών, ακόμη και ορισμένα μέλη του αμυντικού κατεστημένου των ΗΠΑ έχουν έρθει να δουν την κατασταλτική τακτική της Αιγύπτου [10] ως αντιπαραγωγική, δεδομένου ότι τείνουν στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των μαχητών και υπονομεύουν τις διεθνείς προσπάθειες για τον περιορισμό της μαχητικότητας στην περιοχή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να ανησυχούν για τις πραγματικές και σοβαρές τρομοκρατικές απειλές που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος, συμπεριλαμβανομένου του κινδύνου ότι οι κατά το παρελθόν μη βίαιες ισλαμιστικές ομάδες, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα η οποία παραιτήθηκε από την ιστορική χρήση της βίας πριν από δεκαετίες, θα μπορούσαν να αλλάξουν πορεία ή να διχαστούν, με τις αποσχισθείσες φατρίες να στρέφονται προς την τρομοκρατία και την αντικρατική βία. Αλλά το καθεστώς Σίσι έχει αποδείξει μια επικίνδυνη αδυναμία ή απροθυμία να κάνει την διάκριση μεταξύ ισλαμιστικών δρώντων, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τα μέχρι τώρα γενικώς μη βίαια μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τους βάναυσους εξτρεμιστές του ISIS. Η μετατροπή οπισθοδρομικών και θρησκευτικών ιδεολογιών όπως της Αδελφότητας σε κύρια τάση, δύσκολα θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δικαιολογημένα βλέπουν την βίαιη καταστολή της κάθε αντιπολίτευσης [11] από τον Σίσι ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την περιοχή και ως μια ώθηση στις προσπάθειες ριζοσπαστικοποίησης των μαχητών.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΑ ΡΙΣΚΑ

Αν και η πικρία και οι εντάσεις στις αμερικανο-αιγυπτιακές σχέσεις είναι πλήρως εμφανείς, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι είναι δικαιολογημένα επιφυλακτικοί στο να κάνουν δραματικές αλλαγές στην μακροχρόνια πολιτική των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα σε μια στιγμή περιφερειακής αταξίας και αστάθειας. Πολλοί στην Ουάσιγκτον μοιράζονται βάσιμες ανησυχίες για τις πιθανές αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις της πολιτικής βίας στην Αίγυπτο˙ μερικοί ανησυχούν ακόμη και για το πιο απομακρυσμένο ενδεχόμενο αποσάθρωσης του κράτους. Αλλά τέτοιοι φόβοι είναι δομημένοι σε υπερβολικές εκτιμήσεις των επιπτώσεων της Ουάσινγκτον στην αιγυπτιακή πολιτική. Οι Αιγύπτιοι ηγέτες έχουν επανειλημμένα απορρίψει τις αμερικανικές συμβουλές καθ’ όλη την διάρκεια της περιόδου μετά τον Μουμπάρακ, και μια αναδιάρθρωση των διμερών σχέσεων είναι απίθανο να έχει σημαντική επίδραση στην εσωτερική σταθερότητα της Αιγύπτου.

Μερικοί υποστηρικτές της διατήρησης του status quo υποστηρίζουν ότι μια αμερικανική στροφή μακριά από την Αίγυπτο θα αποξενώσει ακόμη περισσότερο τους σημαίνοντες Αμερικανούς συμμάχους στον αραβικό κόσμο, πολλοί από τους οποίες είναι αποθαρρυμένοι από την περιορισμένη εμπλοκή της Ουάσινγκτον στον συριακό εμφύλιο πόλεμο και προβληματισμένοι από την ώθηση της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν από την κυβέρνηση Ομπάμα. Πρόκειται για μια θεμιτή ανησυχία, αλλά οι επιπτώσεις θα μπορούσαν να περιοριστούν με τον ίδιο τρόπο που οι Ηνωμένες Πολιτείες καθησύχασαν τους Άραβες συμμάχους τους [12] που ανησυχούσαν για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν: Με την αύξηση της άμεσης συνεργασίας των ΗΠΑ με τα αραβικά κράτη για την ασφάλεια.

Άλλοι υποστηρικτές της συνέχισης της τωρινής πορείας ισχυρίζονται ότι ο Σίσι είναι ένα διαφορετικό είδος Αιγύπτιου ηγέτη, πιο πρόθυμου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ισλαμιστικού εξτρεμισμού και πιο επικεντρωμένου στην ανάγκη για πραγματική οικονομική μεταρρύθμιση. Τονίζουν τις εκκλήσεις του για μια «θρησκευτική επανάσταση» για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού μέσα στο Ισλάμ και ενθαρρύνθηκαν όταν ο Σίσι παρατήρησε ότι είναι «αδιανόητο ότι η σκέψη που [οι Αιγύπτιοι] κατέχουν ως πιο ιερή θα πρέπει να κάνει ολόκληρο το έθνος πηγή άγχους, κινδύνου, θανάτου και καταστροφής για τον υπόλοιπο κόσμο». Αυτά τα λόγια ήταν αξιοσημείωτα, αλλά χρησίμευσαν ως επί το πλείστον για να επισημάνουν την τραγωδία της Αιγύπτου: Η χώρα και η περιοχή στο σύνολό της είναι σε απελπιστική ανάγκη από εναλλακτικές για την οπισθοδρομική και σεχταριστική θεώρηση της πλειονότητας των Ισλαμιστών του αραβικού κόσμου. Αλλά με το να συνδέει την έκκληση για μεταρρυθμίσεις με την καταστολή, τον αυταρχισμό και τον υπερ-εθνικισμό, ο Σίσι απλώς επαναλαμβάνει τα λάθη των προκατόχων του, υποδαυλίζοντας ακριβώς τον ριζοσπαστισμό που επιδιώκει να εξαλείψει. Όσον αφορά την οικονομία, την μεγαλύτερη προτεραιότητα του καθεστώτος, ο Σίσι δεν διαθέτει αξιόπιστα αναπτυξιακά σχέδια που θα δημιουργήσουν ισότιμη ανάπτυξη.