Η Άνοδος και η Πτώση του Έβο Μοράλες

Στη συνέχεια, ο Μοράλες τελικά υπέκυψε. Στις 27 Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσε ότι η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου στη περιοχή TIPNIS θα αναβληθεί (αν και δεν ακυρώθηκε). Διέταξε την έναρξη μίας κυβερνητικής έρευνας για το περιστατικό της βίαιης καταστολής των ιθαγενών. Το σχέδιο για τον αυτοκινητόδρομο θα επανεξεταστεί. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ρευστή κατάσταση. Οι περισσότεροι πολίτες παραμένουν δύσπιστοι ακόμα και με αυτή την αντίδραση της κυβέρνησης, και ο Μοράλες δεν βρίσκεται καθόλου στο απυρόβλητο.

Παρ 'όλα αυτά, ο Μοράλες δεν αποκλείεται να προσκολληθεί στη προεδρία. Παρά τις χιλιάδες φωνές ακτιβιστών που ζητούσαν τη παραίτησή του στη Λα Παζ, η πολιτική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του Μοράλες, ή υπερβολικά κατακερματισμένη από εσωτερικές διαιρέσεις για να εκμεταλλευτεί τη κατάσταση στο έπακρο. Και ακόμα κι αν η αξιοπιστία του έχει υποστεί σοβαρή βλάβη, ο χαρακτήρας του δείχνει ότι θα παλέψει για να μείνει στην εξουσία τουλάχιστον μέχρι τη λήξη της θητείας του, το 2015. Ένα φτωχό αγόρι από την επαρχία της Oruro δεν μπορεί να κατάφερε να αποκτήσει τόση εξουσία χωρίς αποφασιστικότητα και το κατάλληλο στομάχι απέναντι στις αντιξοότητες. Το 1989, ως επικεφαλής της ένωσης των καλλιεργητών κόκας , ο Μοράλες σχεδόν ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τις δυνάμεις καταπολέμησης των ναρκωτικών. Το 2002, ως νομοθέτης, εξεδιώχθη από το Κογκρέσο επειδή κήρυττε την ένοπλη αντίσταση απέναντι στην κυβερνητική αυθαιρεσία. Αυτές οι στιγμές - και αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα – θα μπορούσαν να είχαν σταθεί εμπόδιο για πολλούς επίδοξους πολιτικούς, αλλά όχι τον Μοράλες.

Τι μπορεί να συμπεράνει κανείς; Ότι ο Μοράλες έχει πέσει. Μπορεί να καταφέρει να διατηρήσει τη προεδρία, αλλά η αξιοπιστία του ανάμεσα στους πιο αφοσιωμένους υποστηρικτές του ίσως έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Μία αρχή θα ήταν να προσπαθήσει να συμφιλιώσει τους στόχους για ταυτόχρονη ανάπτυξη και διατήρηση των κεκτημένων αλλά ο Μοράλες φαίνεται πως δεν δύναται να αναγνωρίσει το μέγεθος του προβλήματος, πόσω μάλλον να προσφέρει λύσεις συμβιβασμού που θα είναι ελκυστικές για την πλειοψηφία των Βολιβιανών. Αν συνεχίσει να εκπληρώνει τα προεδρικά του καθήκοντα, αυτό θα οφείλεται στη γενικότερη πολιτική κατάσταση: οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αν και πολλές σε αριθμό, πλήττονται από εσωτερικές διαμάχες και συγκρουόμενα συμφέροντα.

Ο Μοράλες ήταν πάντα μια πολωτική φιγούρα για τη Βολιβία. Είχε πάντα εχθρούς σ’ ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, ακόμη και αν οι πιο αυστηροί επικριτές του ήταν μειοψηφίες. Για τη πλειοψηφία, ο Μοράλες αποτέλεσε ένα ρήγμα σε μια σειρά νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων που χρησίμευσαν μόνο για να ενισχύσουν το στάτους κβο και να εδραιώσουν τις ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Ο Μοράλες είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες, αλλά τώρα τις έχει διαψεύσει. Όπως ο ίδιος έχει μάθει πλέον, μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι ένας σταθερός εχθρός παρά να δημιουργείς αμφιλεγόμενες και πρόσκαιρες συμμαχίες. Και, όπως ο Μοράλες ίσως ακόμα να μαθαίνει, η υπερηφάνεια και η αποφασιστικότητα μπορεί να σε ωθήσει σε πολιτικά ύψη, αλλά για να διατηρήσεις την εμπιστοσύνη του λαού χρειάζεσαι και κάτι περισσότερο.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/features/letters-from/the-rise-and-fall-of...

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Συνδέσεις:
[1] http://www.foreignaffairs.com/articles/59457/kenneth-maxwell/proclaiming...