Η παγίδα των ΑΟΖ

[1] Βλ. Τσάλτας, Γρ. Ι., «Οι Θαλάσσιες Ζώνες Εθνικής Δικαιοδοσίας στα Δυτικά Βαλκάνια», στο: Περράκης, Στ., (επιμ.), Ματιές στο Σύγχρονο Τοπίο των Δυτικών Βαλκανίων, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2009, σελ. 119.
[2] Βλ. αναλυτικά, Τσάλτας, Γρ. Ι., Κλάδη-Ευσταθοπούλου, Μ., Το Διεθνές Καθεστώς των Θαλασσών και των Ωκεανών, Τόμος Α’, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2003. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις δεν αναφέρονταν στο προγενέστερο καθεστώς όπως αυτό απέρρεε από το Συμβατικό πλαίσιο της Γενεύης του 1958.
[3] Για το σύστημα των περιφερειακών θαλασσών βλ. Τσάλτας, Γρ. Ι., «Διεθνής Συνεργασία και Σύστημα Διαχείρισης και Προστασίας του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος των Περιφερειακών Θαλασσών», στο: Τσάλτας, Γρ. Ι., (επιμ.), Περιβάλλον και Θαλάσσιος Χώρος, εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2006, σελ. 189-201.
[4] Βλ. Tsaltas, Gr. I., “L’Occident, Le Système de Sécurité Internationale et la Méditerranée Orientale dans la Deuxième Moitie du 20eme Siècle”, Revue Internationale d’ Histoire Militaire, Athènes 2001, σελ. 113 και συνέχεια.
[5] Πηγή: http://www.ngdc.noaa.gov/mgg/ibcm/images/93001.jpg
[6] Η Σύνοδος αυτή είχε ως αντικείμενό της τη μελέτη των κινδύνων που δημιουργεί η αυξημένη ναυσιπλοΐα.
[7] Για το πλήρες κείμενο της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπαίυ βλ. Ασωνίτης, Γ., (Εισαγωγή – Μετάφραση), Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1995.
[8] Βλ. άρθρο 70: «δικαιώματα γεωγραφικώς μειονεκτούντων κρατών», στο Πέμπτο Μέρος της Σύμβασης όπου γίνεται λόγος για το καθεστώς της ΑΟΖ. Ακόμη και στην περίπτωση όμως αυτή, τα δικαιώματα αυτά περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στους ζώντες θαλάσσιους βιολογικούς πόρους και δεν θίγουν τα κυριαρχικά δικαιώματα των παράκτιων κρατών αναφορικά με τους υποθαλάσσιους φυσικούς πόρους του βυθού και τους υπεδάφους του.
[9] Βλ. αναλυτικότερα, Τσάλτας, Γρ. Ι., Μπούρτζης, Τ., Ροδοθεάτος, Γ., «Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Φυσικών Πόρων στη Νότιο-ανατολική Μεσόγειο με έμφαση στην Περιοχή ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο», Επιθεώρηση του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, Τόμος 58, Μάιος - Ιούνιος 2010, σελ. 3-12.
[10] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/index.html
[11] Η Ελλάδα αποτελεί επίσης την ένατη χώρα παγκοσμίως με τις μεγαλύτερες σε μήκος ακτές.
[12] Για τη γεωγραφική παρουσία της Τουρκίας στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο, βλ., επίσης, Ozturk, B., Baseren, S. H., “The Exclusive Economic Zone Debates in the Eastern Mediterranean Sea and Fisheries”, Journal Black Sea/ Mediterranean Environment, Vol. 14, pp. 77-83, 2008.
[13] Πηγή: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/index.html
[14] Βλ. και Τσάλτας, Γρ. Ι., «Υποθαλάσσιοι Φυσικοί Πόροι και Νοτιοανατολική Μεσόγειος. Προβλήματα Οριοθέτησης των Όμορων και Απέναντι Κρατών», στο: Σεϊμένης, I., (επιμ.), Η Μεσόγειος στον 21ο Αιώνα, Προβλήματα και Προοπτικές, Ρόδος, 2002, σελ.39.
[15] Η Τουρκία διαθέτει επίσης αιγιαλίτιδα ζώνη 6 νμ μόνο στο Αιγαίο.
[16] Για τη συγκεκριμένη ελληνοτουρκική διαφορά βλ. αναλυτικά και Tsaltas, Gr. I., “Le Plateau Continental et le Différend Gréco-turc en Mer Egée”, Hellenic Studies, The Aegean Dispute, Vol. 4, No. 2, Canada, Autumn 1996, p. 121 -140.
[17] Βλ. πιο συγκεκριμένα: Agreement between the Republic of Cyprus and the Arab Republic of Egypt on the Delimitation of the Exclusive Economic Zone, 17 February 2003.Η εν λόγω Συμφωνία προβλέπει επίσης και τη μέθοδο της μέσης γραμμής για την ανάμεσα στα δύο απέναντι κράτη οριοθέτηση της σχετικής ΑΟΖ, Article 1, (a): “The delimitation of the exclusive economic zone between the two Parties is effected by the median line of which every point is equidistant from the nearest point on the baseline of the two Parties.”
[18] Βλ. Öztürk, B., Başeren, S. H., “The Exclusive Economic Zone Debates in the Eastern Mediterranean Sea and Fisheries”, Journal Black Sea/ Mediterranean Environment, Vol. 14, σελ. 81, 2008. Στον ίδιο Χάρτη διακρίνεται πλήρως και η προσπάθεια οριοθέτησης διαφορετικής ΑΟΖ για το βόρειο μέρος της Κύπρου, τόσο απέναντι από τις τουρκικές ακτές όσο και εκείνες της Συρίας, στο πλαίσιο προώθησης της τουρκικής πολιτικής περί ύπαρξης δύο ξεχωριστών στο νησί κρατών.
[19] Η εξαίρεση της παρ. 3 του ίδιου άρθρου (121) περί «βράχων» δεν αφορά στην περίπτωση των προαναφερθέντων ελληνικών νησιωτικών εδαφών.
[20] Βλ. επίσης σχετικά και Μανιάτης, Γ., Ενέργεια και Ορυκτός Πλούτος, Εθνικοί Πυλώνες Ανάπτυξης, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2012, σελ. 30.

Μπορείτε να ακολουθείτε το Foreign Affairs , The Hellenic Edition στο Twitter στη διεύθυνση https://twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο Facebook, στη διεύθυνση http://www.facebook.com/pages/Foreign-Affairs-Hellenic-Edition/191397164...