Η πτώση της Τεχεράνης

Το πυρηνικό ζήτημα βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών των περισσότερων χωρών σχετικά με το Ιράν. Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν σε διαπραγματεύσεις για να πείσουν την Τεχεράνη να εγκαταλείψει την υποτιθέμενη προσπάθειά της για τη βόμβα. Τώρα, με τις συνομιλίες να αποτυγχάνουν, οι δυτικές δυνάμεις έχουν θέσει σε εφαρμογή όλο και πιο σκληρές κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου εμπάργκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πετρέλαιο του Ιράν, με την ελπίδα να αναγκάσει το καθεστώς να πάρει αντίστροφη πορεία.

Όμως η ιστορία δείχνει ότι οι κυρώσεις δεν θα αναγκάσουν τους ηγέτες του Ιράν να καταργήσουν το πυρηνικό του πρόγραμμα και σε αυτό συμφωνούν ακόμη και πολλοί συνήγοροι των κυρώσεων. Στην πραγματικότητα, από την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο ως το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, οι εχθρικές χώρες σπάνια έχουν αλλάξει πολιτική σε απάντηση προς τα διάφορα εμπάργκο από την Δύση. Ορισμένοι υποστηρικτές των κυρώσεων υποστηρίζουν ότι οι κυρώσεις πέτυχαν να κάνουν την Χιλή να εγκαταλείψει τον κομμουνισμό, την Νότια Αφρική να τερματίσει το απαρτχάιντ και τη Λιβύη να εγκαταλείψει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Αλλά οι κυβερνήσεις της Χιλής και της Νοτίου Αφρικής δεν ήταν εχθρικές - ήταν φιλοδυτικές και, συνεπώς, πιο δεκτικές στις απαιτήσεις της Δύσης. Και ο Λίβυος Μουαμάρ αλ Καντάφι, σταμάτησε την επιδίωξη των πυρηνικών μόνο μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, φοβούμενος ότι θα υποστεί την ίδια τύχη με τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Το Ιράν, το οποίο είναι σαφώς εχθρικό και το οποίο παρακολούθησε το τι ακριβώς συνέβη σε μια αφοπλισμένη Λιβύη, δεν θα υποχωρήσει. Κάποιοι βλέπουν ως εκ τούτου τις κυρώσεις απλώς ως ένα προοίμιο της στρατιωτικής δράσης - από το Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή και τους δύο. Με άλλα λόγια, η σημερινή στρατηγική του Ιράν βράζει σε μια ενδεχόμενη επιλογή μεταξύ της ειρήνευσης και της επίθεσης. Καμία από τις δύο δεν είναι ελκυστική. Ωστόσο, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους διευρύνουν την προοπτική τους και δώσουν προσοχή όχι μόνο στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αλλά και στην ευρύτερη επιθετικότητα της Ισλαμικής Δημοκρατίας προς τη Δύση, θα δουν ότι υπάρχει μια τρίτη και καλύτερη επιλογή: η υποστήριξη μιας δημοκρατικής επανάστασης στο Ιράν.

Η εμμονή με το πυρηνικό ζήτημα έχει επισκιάσει το γεγονός ότι, μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979, το Ιράν έχει εξαπολύσει έναν πόλεμο χαμηλού επιπέδου εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός ο πόλεμος άρχισε το 1983, όταν, όπως δείχνουν τα στοιχεία, ομάδες υποστηριζόμενες από το Ιράν βομβάρδισαν το στρατόπεδο των Αμερικανών Πεζοναυτών στη Βηρυτό. Αυτή η βία συνεχίστηκε σε όλη τη δεκαετία του 1980, καθώς η Χεζμπολάχ, μια τρομοκρατική οργάνωση που δημιουργήθηκε από το Ιράν, απήγαγε και δολοφόνησε Αμερικανούς στο Λίβανο. Εκτός από την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, το Ιράν άρχισε να χρηματοδοτεί κι άλλες τρομοκρατικές ομάδες, όπως την Χαμάς, την Ισλαμική Τζιχάντ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κατά την τελευταία δεκαετία, Ιρανοί πράκτορες έχουν επιτεθεί σε αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στα τέλη του περασμένου έτους, η κυβέρνηση Ομπάμα αποκάλυψε ότι Ιρανοί πράκτορες είχαν επιχειρήσει να δολοφονήσουν τον πρέσβη της Σαουδικής Αραβίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ανατινάξουν τις πρεσβείες της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον.

Εν ολίγοις, το πυρηνικό πρόγραμμα δεν είναι το κεντρικό θέμα στη χάραξη πολιτικής σχετικά με το Ιράν – κεντρικό ζήτημα είναι η υπεράσπιση των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους από τους ιρανούς τρομοκράτες και τα ενεργούμενά τους. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η Ουάσιγκτον πρέπει να αντικαταστήσει το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Οι θεοκράτες στην Τεχεράνη αποκαλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τον «Μεγάλο Σατανά» και ο πόλεμος εναντίον τους είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους της ιρανικής ηγεσίας. Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί διακήρυξε αυτόν τον στόχο αμέσως μόλις ανετράπη ο Σάχης το 1979. Οι εκκλήσεις για «Θάνατο στην Αμερική» ήταν μια σταθερή επωδός έκτοτε. Η αλλαγή καθεστώτος δεν μπορεί να επιτευχθεί απλώς με την επιβολή κυρώσεων και την διπλωματία. Και, παρόλο που ένας πόλεμος θα μπορούσε να ρίξει το καθεστώς, δεν είναι ούτε αναγκαίος ούτε επιθυμητός. Η υποστήριξη μιας εγχώριας επανάστασης είναι μια σοφότερη στρατηγική.

Το ιρανικό καθεστώς δεν είναι σε πόλεμο μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους. Είναι επίσης σε πόλεμο με τους δικούς του ανθρώπους. Το καθεστώς καταπιέζει Ιρανούς πολίτες, περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες τους και φυλακίζοντάς τους, βασανίζοντας και σκοτώνοντας τους όποιους πολιτικούς του αντιπάλους. Η λαϊκή δυσαρέσκεια ξεχύθηκε σε ανοικτή διαμαρτυρία μετά από τις νοθευμένες εκλογές του Ιουνίου του 2009, καθώς αυτό που έγινε γνωστό ως το Πράσινο Κίνημα ξεκίνησε μια ανοικτή πρόκληση στο πολιτικό κατεστημένο. Το καθεστώς κατέστειλε βίαια τις διαδηλώσεις και κρατά τους δύο ηγέτες του κινήματος, προεδρικούς υποψήφιους Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί και Μεχντί Καρουμπί, μαζί με τη σύζυγό του Μουσαβί, σε κατ' οίκον περιορισμό.

Η κοινή γνώμη περιγράφει το Πράσινο Κίνημα ως μια εξαντλημένη δύναμη, επικαλούμενη την έλλειψη μαζικών διαδηλώσεων κατά το παρελθόν ενάμιση έτος. Οι ιρανικές Αρχές περιορίζουν τακτικά και λογοκρίνουν το Διαδίκτυο, υποκλέπτουν και μπλοκάρουν κινητά τηλέφωνα και δορυφορικές επικοινωνίες και έχουν αυξημένη παρουσία δυνάμεων ασφαλείας στις πόλεις σε όλη τη χώρα. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν, μπορεί να υπάρξει λίγη έκφραση αντιπολίτευσης, πόσω μάλλον μια αντιπολίτευση με ηγεσία και μαζική υποστήριξη τέτοια ώστε να αμφισβητήσει το καθεστώς.

Αλλά αυτή ήταν, επίσης, η κοινή πεποίθηση πίσω στις αρχές του 2009 και είναι τόσο λάθος τώρα όπως ήταν και τότε. Η Δύση πιάστηκε εξ απήνης από την έκρηξη της λαϊκής οργής μετά την νοθεία της εκλογής του Μουσαβί και δεν μπόρεσε να υποστηρίξει την αντιπολίτευση. Το καθεστώς δεν πληρώνει κανένα τίμημα για την καταστολή.

Στην πραγματικότητα, παρά τους περιορισμούς από την κυβέρνηση, οι διαφωνούντες σήμερα συνέχισαν να βάλλουν εναντίον του καθεστώτος μέσω πράξεων όπως η δολιοφθορά αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η διακοπή της γραμμής φυσικού αερίου μεταξύ Ιράν και Τουρκίας στα τέλη Ιουνίου, η οποία αναφέρθηκε από την κρατική Press TV, είναι μόνο η τελευταία από πολλές τέτοιες επιθέσεις. Τον περασμένο Μάρτιο, ακτιβιστές της αντιπολίτευσης ανέλαβαν την ευθύνη για τις επιθέσεις σε δύο εγκαταστάσεις του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης. Η μία ήταν η Ζαρίν Νταστ, όπου κατασκευάζονται καύσιμα πυραύλων και πυρηνικών κεφαλών. Η άλλη ήταν η Νατάνζ, ένα σημαντικό κέντρο εμπλουτισμού ουρανίου. Η έκρηξη έλαβε χώρα σε μεγάλο βάθος κάτω από την γη, οδηγώντας σε διακοπή λειτουργίας ολόκληρου του συγκροτήματος.

Εν τω μεταξύ, αν και οι ηγέτες του Πράσινου Κινήματος εξακολουθούν να είναι σε κατ' οίκον περιορισμό, συνεχίζουν να κάνουν δηλώσεις στους υποστηρικτές τους. Και σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ο πληθυσμός έχει αγανακτήσει. Σχεδόν τα δύο-τρίτα των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι προτιμούσαν να σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμα με αντάλλαγμα τον τερματισμό των κυρώσεων. Η δημοσκόπηση γρήγορα εξαφανίστηκε από το διαδίκτυο.

Από την πλευρά τους, οι ιρανικές αρχές ανησυχούν. Τον Ιανουάριο, ο Ali Saeedi, εκπρόσωπος του Χαμενεΐ στο Σώμα Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, παραδέχθηκε ότι το καθεστώς συνεχίζει να φοβάται τη δύναμη του Πράσινου Κινήματος. Οι ηγέτες του καθεστώτος φρόντισαν να καθησυχάσουν το κοινό ότι ο Μουσαβί και ο Καρουμπί αντιμετωπίζονται καλά. Αν ο Ιρανός Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ ήθελε να αποδείξει την αδυναμία της αντιπολίτευσης, θα τους είχε υποβάλλει στην ίδια σκληρή μεταχείριση που έχει επιφυλαχθεί σε πολλούς από τους οπαδούς τους. Αλλά, όπως είπε ο Saeedi στο Fars, το ιρανικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, οι Μουσαβί και Καρουμπί έχουν «υποστηρικτές και οπαδούς», καθώς και «μερικούς (κληρικούς) οι οποίοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν στοιχεία εντός της στάσης» - ο όρος που χρησιμοποιείται από το καθεστώς για να παραπέμπει στο Πράσινο Κίνημα.

Το άγχος του καθεστώτος για το Πράσινο Κίνημα το οδήγησε να καθυστερήσει όλες τις εκλογές στη χώρα για τρία χρόνια. Και όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές τον περασμένο Μάιο, απέκλεισε πολλούς υποψήφιους από το να συμμετάσχουν και τοποθέτησε χιλιάδες άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας στα εκλογικά τμήματα για να αποτρέψουν διαδηλώσεις. Ο φόβος τους μπορεί επίσης να είναι ο λόγος που ο Χαμενεΐ απέφυγε να μιλήσει στον εορτασμό της Ημέρας των Φρουρών της Επανάστασης στα τέλη Ιουνίου, για πρώτη φορά μέσα σε πάνω από δύο δεκαετίες. Ομοίως, το καθεστώς έχει μειώσει σταδιακά τον αριθμό των αντιαμερικανικών διαδηλώσεων, ίσως ανησυχώντας ότι οι μεταρρυθμιστές μπορεί να τις εκμεταλλευθούν. Όταν δύο δημοφιλείς (και απολιτικοί) Ιρανοί καλλιτέχνες απεβίωσαν αυτό το καλοκαίρι - ο ηθοποιός Iraj Ghaderi και ο μουσικός Hassan Kassai – οι κηδείες τους πραγματοποιήθηκαν χωρίς τυμπανοκρουσίες και στη μέση της νύχτας. Το καθεστώς κάνει σαφώς ό, τι μπορεί για να εμποδίσει τους Ιρανούς να συγκεντρωθούν στους δρόμους.

Από μόνες τους, η δύναμη της αντιπολίτευσης και οι φοβίες του καθεστώτος δεν δικαιολογούν δυτική επέμβαση. Στο κάτω - κάτω, πολλοί δικτάτορες της Μέσης Ανατολής έχουν πέσει τον τελευταίο καιρό, απλώς για να αντικατασταθούν από παράγοντες πιο εχθρικούς προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ορισμένοι ειδικοί διατείνονται ότι το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί στο Ιράν. Ο Μουσαβί διετέλεσε πρωθυπουργός του Ιράν την περίοδο 1981 - 1989 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, θεωρούν αυξημένη την πιθανότητα η ανάρρησή του να μην αλλάξει πολλά. Έτσι, πριν να σπεύσουν να μπουν στη φασαρία για λογαριασμό της αντιπολίτευσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους πρέπει να αναρωτηθούν αν το Πράσινο Κίνημα θα τερματίσει την υποστήριξη του Ιράν στην τρομοκρατία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, αν θα σταματήσει την καταπίεση του ίδιου του λαού του και αν θα τερματίσει το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.

Αν και είναι επικίνδυνο για τους ηγέτες της αντιπολίτευσης να είναι απόλυτα σαφείς σχετικά με όλα αυτά τα θέματα, οι απαντήσεις τους είναι ενθαρρυντικές. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το 2009 και σε πολλές άλλες ευκαιρίες που ακολούθησαν, ο Μουσαβί υποσχέθηκε να σταματήσει την ιρανική υποστήριξη σε τρομοκρατικές οργανώσεις - μια υπόσχεση που απηχεί σε μεγάλο αριθμό Ιρανών πολιτών. Τον Φεβρουάριο του 2011, διαδηλωτές κρατούσαν πανό στηλιτεύοντας την υποστήριξη του καθεστώτος στις ξένες τρομοκρατικές ομάδες, με συνθήματα όπως «Μην μας μιλάτε για τους Παλαιστινίους, μιλήστε μας για εμάς».

Το Πράσινο Κίνημα έχει επίσης δεσμευθεί να καταργήσει πολλές καταπιεστικές πρακτικές της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Παρά το γεγονός ότι οι ηγέτες της ομάδας ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποκαταστήσουν τις αξίες της επανάστασης του 1979, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών 2009, η σύζυγος του Μουσαβί, Zahra Rahnavard, αγωνίστηκε μαζί του και δήλωσε την υποστήριξή της στις γυναίκες που θέλουν να απαλλαγούν από το να φορούν πέπλο. Ήταν μια σκληρή πράξη ανυπακοής ενάντια σε ένα βαθιά μισογυνικό καθεστώς. Ο Μουσαβί, εν τω μεταξύ, υποσχέθηκε ανοχή σε θρησκευτικά διαφωνούντες, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων καθώς και μεγαλύτερο διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Όπως οι «Πράσινοι» ηγέτες έγραψαν στον Ομπάμα τον Νοέμβριο του 2009, «η θρησκεία, με τη βούληση του ιρανικού λαού σήμερα, πρέπει να διαχωριστεί από το κράτος προκειμένου να διασφαλιστεί η ενότητα του Ιράν».

Ακόμα και από τον κατ' οίκον περιορισμό, ο Μουσαβί συνέχισε να στέλνει σήματα ότι θα ανατρέψει τις πολιτικές του ισχύοντος καθεστώτος. Κατά το παρελθόν έτος, προέτρεψε τους Ιρανούς να διαβάσουν δύο βιβλία: News of a Kidnapping (Ειδήσεις μιας απαγωγής), του Gabriel Garcia Marquez, και The Right to Heresy (Το Δικαίωμα στην Αίρεση), του Stefan Zweig. Το πρώτο βιβλίο, που ασχολείται με ένα κύμα απαγωγών στην Κολομβία από συμμορίες ναρκωτικών, ενέπνευσε μια δημοφιλή ιρανική σελίδα στο Facebook που ονομάζεται «Ειδήσεις μιας απαγωγής, η κατάσταση ενός προέδρου σε αιχμαλωσία». Το δεύτερο βιβλίο αφορά σε μια εξέγερση εναντίον του Ιωάννη Καλβίνου από τον κληρικό του δέκατου έκτου αιώνα Σεμπάστιαν Καστέλιο, μετά τον βασανισμό και την εκτέλεση του αιρετικού Μίκαελ Σερβέτους. Είναι ταυτόχρονα μια έκκληση για θρησκευτική ανοχή και ένα δοκίμιο για τους στοχαστές που συνετρίβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, μόνο για να βγουν νικητές μετά θάνατον. Με το να προτείνει τα κείμενα αυτά, ο Μουσαβί προχώρησε σε μια άμεση πρόκληση προς τον Χαμενεΐ και προσανατόλισε τις κινήσεις του με τις δυτικές αξίες.

Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τις πυρηνικές προθέσεις των ηγετών του Πράσινου Κινήματος, αλλά υπάρχει λόγος για συγκρατημένη αισιοδοξία: Έχουν επανειλημμένα καταδικάσει τον «τυχοδιωκτισμό» του καθεστώτος στην εξωτερική πολιτική και σίγουρα θα επιδιώξουν καλύτερες σχέσεις με τη Δύση. Καθώς η ιρανική παραγωγή αργού πετρελαίου μειώνεται, ένα δημοκρατικό Ιράν ενδέχεται να επιλέξει την πυρηνική ενέργεια, αλλά φαίνεται απίθανο ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα συνεχίσει το πρόγραμμα μυστικών όπλων. Και η Δύση, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, θα έχει πολύ λιγότερα να φοβάται από ένα ελεύθερο Ιράν, ό, τι όπλα κι αν μπορούσε να κατέχει, από όσο φοβάται το ισχύον καθεστώς.
Λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες για μια επιτυχημένη δημοκρατική επανάσταση στο Ιράν - και τη δυνατότητα για μια δημοκρατική κυβέρνηση να σταματήσει τον πόλεμο του Ιράν εναντίον μας - το ερώτημα είναι το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μπορούν να υποστηρίξουν καλύτερα το Πράσινο Κίνημα.

Παρά το γεγονός ότι μια ιρανική επανάσταση μπορεί να φαίνεται απίθανη στον περιστασιακό παρατηρητή, ο λαός του Ιράν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει την επανάσταση στο DNA του, αφού πραγματοποίησε τρεις επαναστάσεις εντός του εικοστού αιώνα. Πολλοί σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε δυτική ενίσχυση του Πράσινου Κινήματος θα το απονομιμοποιήσει σε μια τόσο εθνικιστική χώρα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του 2009 και του 2010, οι διαδηλωτές κυμάτιζαν πινακίδες και πανό λέγοντας «Ομπάμα, πού είσαι;» Επιπλέον, σε μια προσεκτικά ανυπόγραφη επιστολή προς τον Λευκό Οίκο στα τέλη του 2009, οι ηγέτες του Πράσινου Κινήματος ανταποκρίθηκαν [2] σε ένα ερώτημα της αμερικανικής κυβέρνησης λέγοντας ότι «εναπόκειται στις χώρες του ελεύθερου κόσμου να αλλάξουν το σκεπτικό τους. Θα ... αφήσουν κάθε απόφαση για το μέλλον όταν θα είναι πολύ αργά ή θα ανταμείψουν τους γενναίους ανθρώπους του Ιράν και ταυτόχρονα να προωθήσουν τα δυτικά συμφέροντα και την παγκόσμια ειρήνη;».

Ακόμα κι έτσι, η Δύση σνόμπαρε την εξέγερση, επιμένοντας ότι η ιρανική αντιπολίτευση δεν θέλει βοήθεια από το εξωτερικό. Απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι έχει γίνει μια προσπάθεια έκτοτε για να μιλήσουμε άμεσα με το Πράσινο Κίνημα στο εσωτερικό της χώρας. (Ο Μουσαβί έχει πει πολλές φορές ότι το Πράσινη Κίνημα δεν έχει εκπροσώπους ή αντιπροσώπους έξω από το Ιράν). Ανίκανη ή απρόθυμη να συνεργαστεί με την αντιπολίτευση, η Δύση έχει αφιερώσει την ενέργειά της στο πυρηνικό ζήτημα και μόνο, ακολουθώντας μια πολιτική που θα παράξει πόλεμο ή διπλωματική και στρατηγική αποτυχία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει έρθει η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές χώρες να υποστηρίξουν ενεργά τους δημοκρατικούς αντιφρονούντες του Ιράν. Οι ίδιες μέθοδοι που έκαναν το σοβιετικό καθεστώς να καταρρεύσει πρέπει να εφαρμοστούν: έκκληση για το τέλος του καθεστώτος, αναμετάδοση αμερόληπτων ειδήσεων προς τον ιρανικό λαό σχετικά με το Ιράν, απαίτηση της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων (ονομάζοντάς τους όποτε είναι δυνατόν), βοήθεια σε τέτοιους φυλακισμένους να επικοινωνούν μεταξύ τους, σύμπραξη με διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη δημιουργία ενός απεργιακού ταμείου για τους εργαζόμενους του Ιράν και, ίσως, να βρεθούν τρόποι για την παροχή άλλου είδους οικονομικής και τεχνολογικής υποστήριξης. Εν τω μεταξύ, η Δύση πρέπει να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και να επιμείνει με το καθεστώς κυρώσεων, κάτι το οποίο δείχνει στον ιρανικό λαό αντίσταση στους καταπιεστικούς ηγέτες του.

Οι δημοκρατικοί επαναστάτες του Ιράν πρέπει οι ίδιοι να αποφασίσουν τι είδους δυτική βοήθεια χρειάζονται περισσότερο και πώς να την χρησιμοποιήσουν. Αλλά θα ενθαρρυνθούν σε μεγάλο βαθμό αν δουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους σύμμαχούς τους να τους υποστηρίζουν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι αυτή η στρατηγική μπορεί να επιτύχει. Στο κάτω – κάτω, ο λαός του Ιράν έχει ήδη αποδείξει τη βούλησή του να αντιμετωπίσει το καθεστώς και η συμπεριφορά του καθεστώτος δείχνει ότι φοβάται τον λαό. Ο χαμένος κρίκος είναι μια δυτική απόφαση να αγκαλιάσει και να στηρίξει την δημοκρατική επανάσταση στο Ιράν - τη χώρα που, τελικά, ξεκίνησε την πρόκληση στους τυράννους της περιοχής πριν από τρία καλοκαίρια.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/137803/michael-ledeen/tehran-take...

Συνδέσεις:
[1] http://pjmedia.com/michaelledeen/
[2] http://pjmedia.com/michaelledeen/2012/02/27/obama-administration-ignored...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr