Αμυντική στρατηγική σε εποχές λιτότητας

Ωστόσο, τα υποθαλάσσια κεφαλαιουχικά περιουσιακά στοιχεία είναι ουσιαστικά ανυπεράσπιστα, δεδομένου ότι, όπως και με το Διαδίκτυο, αυτοί που τα ανέπτυξαν θεώρησαν ως δεδομένο ένα καλόπιστο γεωπολιτικό περιβάλλον. Μέχρι πρόσφατα, αυτό δεν αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα καθώς οι συγκεκριμένες υποδομές ήταν γενικά απρόσιτες. Τώρα, όμως, οι τεχνολογικές εξελίξεις καθιστούν την κρίσιμη αυτή υποθαλάσσια υποδομή όλο και πιο ευάλωτη σε πιθανούς εχθρούς. Κάποτε ήταν στην κατοχή μόνο των πιο προηγμένων πολεμικών ναυτικών δυνάμεων αλλά τώρα τα αυτόνομα υποβρύχια οχήματα ή τα ρομποτικά υποβρύχια, είναι διαθέσιμα στο εμπόριο και μπορούν να μεταφέρουν εκρηκτικά και άλλα επικίνδυνα φορτία. Οι μεταφορείς ναρκωτικών της Λατινικής Αμερικής χρησιμοποιούν υποβρύχια και ημι-υποβρύχια σκάφη για να διακινήσουν τα εμπορεύματά τους, και φαίνεται ότι άλλες μη κρατικές οντότητες θα είναι όλο και περισσότερο σε θέση να επιχειρούν υποθαλάσσια.

ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΣΜΑ

Στον πυρήνα της, η κάθε στρατηγική θα πρέπει να παρέχει έναν οδηγό χρήσης των διαθέσιμων πόρων για την επίτευξη ρεαλιστικών στόχων. Επειδή οι πόροι που διατίθενται στον στρατό των ΗΠΑ θα πρέπει να περιορίζονται όλο και περισσότερο, οι στόχοι πρέπει να κάνουν, επίσης το ίδιο – εκτός αν το αποτέλεσμα είναι μια κούφια στρατηγική που ούτε ανησυχεί τους εχθρούς ούτε εξασφαλίζει τους φίλους. Αυτό σημαίνει τον καθορισμό προτεραιοτήτων μεταξύ ανταγωνιστικών στόχων ασφαλείας. Η στρατηγική της εξασφαλισμένης πρόσβασης που συνοψίζεται εδώ, θα το κάνει αυτό με αναδιάταξη στόχων, επιλεκτική ανάληψη κινδύνου και αξιοποίηση των δυνατών σημείων των Ηνωμένων Πολιτειών και των αδυναμιών των αντιπάλων τους.

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσιγκτον έχει θέσει σε υψηλή προτεραιότητα τη διατήρηση της ικανότητάς της να διεξάγει δύο μεγάλους πολέμους ταυτόχρονα στη Βορειοανατολική Ασία και τον Περσικό Κόλπο. Το επίκεντρο ήταν στην υπεράσπιση βασικών συμμάχων και εταίρων από παραδοσιακές διασυνοριακές επιδρομές εδάφους (όπως η επίθεση της Βόρειας Κορέας στη Νότια Κορέα το 1950 και η επίθεση του Ιράκ στο Κουβέιτ το 1990) και η νίκη επί των εισβολέων, αν χρειαστεί, μέσω αντι-εισβολής με στόχο την καθεστωτική αλλαγή.

Αλλά οι σημερινές απειλές είναι διαφορετικές. Ούτε η Κίνα ούτε το Ιράν δίνουν έμφαση σε μια ανανεωμένη έκδοση των σοβιετικών στρατιών από τανκς ή της Ιρακινής Δημοκρατικής Φρουράς. Η τρέχουσα και η μελλοντική πρόκληση για τη σταθερότητα στον δυτικό Ειρηνικό και τον Περσικό Κόλπο δεν είναι μια διασυνοριακή εισβολή, αλλά η εξάπλωση των δυνατοτήτων A2/AD, (παρεμπόδισης πρόσβασης/αποκλεισμού περιοχής) οι οποίες θα καθιστούν ολοένα και πιο δύσκολο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να λειτουργούν ελεύθερα σε αυτούς τους τομείς.

Τα τελευταία χρόνια, ο στρατός των ΗΠΑ έχει αναλάβει μια σειρά από δράσεις που αποσκοπούν στην αλλαγή καθεστώτος, κυρίως στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Εκεί έχουν καθαιρεθεί με επιτυχία οι εχθρικές κυβερνήσεις, αλλά μετά απαιτήθηκαν παρατεταμένες μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις σταθερότητας που ήταν δαπανηρές και μη αποφασιστικές. Η αμερικανική κοινή γνώμη φαίνεται να μην έχει υπομονή για τις περισσότερες από αυτές τις επιχειρήσεις, εκτός ίσως αν αυτές έρχονται ως απάντηση σε μια μεγάλη επίθεση εναντίον ζωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Η κατάληψη εχθρικού εδάφους, εξάλλου, είναι πιθανό να γίνει ακόμη πιο δύσκολη με την πάροδο του χρόνου, χάρη στη διάδοση αυτών που το Πεντάγωνο αποκαλεί «G-Ramm» - καθοδηγούμενες ρουκέτες, πυροβολικό, όλμοι και πύραυλοι. Και αν η προοπτική της διενέργειας μιας επιχείρησης αλλαγή καθεστώτος κατά μιας χώρας του μεγέθους του Ιράν είναι δύσκολη, στην περίπτωση π.χ. της Κίνας, είναι καθαρή φαντασία.

Ευτυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καμία ανάγκη να θέσουν τέτοιους φιλόδοξους στόχους, δεδομένου ότι αυτό που θέλουν πραγματικά δεν είναι η κατάκτηση αλλά η πρόσβαση. Οι προκλήσεις που η Κίνα και το Ιράν θέτουν για την ασφάλεια των ΗΠΑ δεν βρίσκονται στην απειλή των παραδοσιακών διασυνοριακών επιδρομών, αλλά στο πλαίσιο των προσπαθειών για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής και, τελικά, για τον έλεγχο της πρόσβασης σε περιοχές κρίσιμης σημασίας. Ο στόχος που το Πεντάγωνο θα πρέπει να θέσει, ως εκ τούτου, δεν είναι η βελτιστοποίηση των αμερικανικών δυνάμεων ώστε να είναι σε θέση να παράγουν ανατροπές καθεστώτων μέσω κλασικής αντι-εισβολής, αλλά μια επιστροφή στον πιο μετριοπαθή στόχο της προωθημένης άμυνας: την αποτροπή της περιφερειακής επιθετικότητας ή του καταναγκασμού και την προστασία των παγκόσμιων κοινών αγαθών από σοβαρή διαταραχή εφοδιασμού.

Με αυτή την αλλαγή εστίασης, οι δυνατότητες A2/AD - που ευνοούν την άμυνα –γίνονται όχι προβλήματα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους αλλά εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιούνται από αυτούς, καθώς το βάρος της προβολής ισχύος δεν θα πέφτει στην Ουάσιγκτον αλλά στους αντιπάλους της. Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν με τους συμμάχους και τους εταίρους τους στον δυτικό Ειρηνικό και τον Περσικό Κόλπο για να δημιουργήσουν τοπικά δίκτυα εναέριου και θαλάσσιου αποκλεισμού που θα έκαναν μια επίθεση δύσκολη, δαπανηρή και μη ελκυστική. Η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε σημαντικό βαθμό σε τέτοια περιφερειακά αμυντικά δίκτυα, αλλά η Ιαπωνία θα είναι ο συνδετικός κρίκος για οποιαδήποτε αμερικανική στρατηγική διατήρησης της σταθερότητας και της πρόσβασης στον δυτικό Ειρηνικό. Το Τόκιο θα πρέπει να αυξήσει τις επενδύσεις του σε δυνατότητες A2/AD, όπως υποβρύχια, ανθυποβρυχιακό πόλεμο, αεροσκάφη, πυραύλους επιφανείας Κρουζ, αμυντικές νάρκες, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα και σε διασπορά και ενίσχυση στρατιωτικών βάσεων, μειώνοντας τόσο την πιθανότητα μιας κινεζικής ή Βορειοκορεατικής επίθεσης όσο και το βάρος των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ που είναι υπεύθυνες για την υπεράσπιση της βορειοανατολικής Ασίας. Παρόμοιες επενδύσεις από τα μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου θα βοηθήσουν στην ελαχιστοποίηση κάθε περιφερειακής απειλής από το Ιράν.