Η διάλυση της ιταλικής αριστεράς

Αντί να κάθονται αδρανή, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα μπορούσαν να έχουν εκλάβει την οικονομική κρίση ως μια ευκαιρία για να αναδιαμορφώσουν το ευρωπαϊκό σχέδιο. Για παράδειγμα, η επανεξέταση ορισμένων πολιτικών επί του χρέους της ΕΕ και του αντίστοιχου δημοσιονομικού συμφώνου θα μπορούσε να είχε προχωρήσει. Το ίδιο και η υποστήριξη κάποιων κοινωνικών δαπανών (κυρίως για την υγεία, την ανεργία και την εκπαίδευση), ώστε να μετριαστούν μερικά από τα αποτελέσματα της λιτότητας στα μεσαία και λαϊκά στρώματα. Ακόμη και αν οι εκκλήσεις τους έπεφταν στο κενό από τα άλλα κόμματα στις (συμμετοχικές) κυβερνήσεις, οι σοσιαλδημοκράτες θα μπορούσαν τουλάχιστον να έχουν επιτύχει κάποιους στόχους για τους ψηφοφόρους τους. Αλλά, στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει έλλειμμα από ισχυρούς και οραματιστές ηγέτες που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν αυτή την τάση.

Ένας μεγάλος αριθμός Ευρωπαίων εξακολουθεί να προτιμά να ψηφίζει ορισμένα κεντρικά συντηρητικά κόμματα, τα οποία έχουν δημαγωγικές τάσεις τα τελευταία χρόνια και υποστήριξαν περικοπές στην δημόσια χρηματοδότηση, στις κοινωνικές παροχές και στο κράτος πρόνοιας. Άλλοι προτιμούν να κοιτάζουν προς σοβινιστές και ακροδεξιούς ηγέτες (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της φασιστικής ελληνικής Χρυσής Αυγής) που επικρίνουν ανοιχτά την ΕΕ, τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης, το νόμισμα του ευρώ, τις αγορές και τις τράπεζες. Κατά ειρωνικό τρόπο, κατά την διάρκεια των ιταλικών εκλογών, το Partito Democratico κατηγορείτο ακόμα και για εμπλοκή σε μερικά από τα ιταλικά τραπεζικά σκάνδαλα (σκάνδαλα που είχαν να κάνουν με μυστικές συναλλαγές, παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα και μη αποδεδειγμένες απάτες, μεταξύ άλλων). Είναι εκπληκτικό το ότι η κεντροαριστερά απέτυχε να απαντήσει με δικές της προτάσεις για την επιδιόρθωση του τραπεζικού τομέα, ίσως συμπεριλαμβάνοντας ένα είδος εξανθρωπισμού του χρηματοπιστωτικού τομέα, ο οποίος θα παράσχει κάποια χρηματοδότηση και θα ανακουφίσει τις πιο ευάλωτες εθνικές οικονομίες, τις μικρές επιχειρήσεις και τους συνηθισμένους πολίτες.

Με την αριστερά προφανώς να λείπει σε διακοπές, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι στρέφονται προς κινήματα υπό την ηγεσία πολιτών, όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλλο στην Ιταλία. Άλλοι νοσταλγούν περασμένες εποχές, όπως κάποιοι Έλληνες που μιλούν νοσταλγικά για τις ημέρες της δικτατορίας. Οι Ευρωπαίοι στις περισσότερες χώρες έχουν απορρίψει τους εκπροσώπους της παραδοσιακής πολιτικής, επικρίνουν έντονα τον τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό τομέα και ονειρεύονται μια Ευρώπη χωρίς ευρώ. Αν η αριστερά δεν αρχίσει να αναγνωρίζει τις ανάγκες των Ευρωπαίων και να επεξεργάζεται κάποιες πραγματικές πνευματικές και πολιτικές στρατηγικές, αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί. Και η Ευρώπη θα μπορούσε να παραμείνει στάσιμη στα επόμενα χρόνια.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139353/andrea-mammone/the-demise-...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr