Η Έξοδος των Χριστιανών

Καθώς γράφω, η Maaloula στη Συρία έχει γίνει μια πόλη-φάντασμα, αφότου κατελήφθη για λίγο από μέλη τής τζιχαντιστικής ομάδας «Μέτωπο al-Nusra» που συνδέεται με την Αλ Κάιντα. Αντικρουόμενες εκθέσεις υποστηρίζουν ότι μαχητές τής Αλ-Νούσρα έχουν βεβηλώσει εκκλησίες και αγάλματα σε μια ίσως από τις αρχαιότερες χριστιανικές πόλεις στον κόσμο, ένα μέρος όπου οι κάτοικοι εξακολουθούν να μιλούν αραμαϊκά, την γλώσσα που μιλούσε κατά πάσα πιθανότητα ο Ιησούς.

Δυστυχώς, η εμπειρία των κατοίκων τής Μααλούλα γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη στη Μέση Ανατολή, όπου τα παραδείγματα βίας κατά των Χριστιανών έχουν αυξηθεί τις τελευταίες εβδομάδες. Στην Αίγυπτο, το πραξικόπημα κατά του προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι ακολουθήθηκε από ένα κύμα ισλαμικού πογκρόμ κατά των Χριστιανών, στην διάρκεια του οποίου 42 εκκλησίες δέχτηκαν επιθέσεις, 37 κάηκαν ή λεηλατήθηκαν, και ένας άγνωστος αριθμός Χριστιανών δέχθηκε επίθεση ή σκοτώθηκε.

Όσο εύκολο κι αν είναι να αποδώσουμε τα γεγονότα αυτά στην ατμόσφαιρα της μετεπαναστατικής αναρχίας στην Αίγυπτο και την Συρία, τούτη δεν είναι η καλύτερη σκοπιά για να δεί κανείς το πρόβλημα. Λίγο να αποστασιοποιηθεί κανείς , και γίνεται σαφές ότι οι πρόσφατες επιθέσεις είναι μέρος μιας μεγαλύτερης πολεμικής εναντίον των Χριστιανών τής Μέσης Ανατολής, μιας πολεμικής που μπορεί να αναχθεί σε εξελίξεις ήδη από δεκαετίες στην περιφερειακή πολιτική και την ισλαμική κοινωνία. Η Αραβική Άνοιξη μπορεί να είναι η γενεσιουργός αιτία για μερικά περιστατικά βίας τού χειρότερου είδους, αλλά οι ρίζες τού κακού είναι πολύ βαθύτερες - και το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από ό, τι θα περίμενε κανείς. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια περιφερειακή θρησκευτική κάθαρση που σύντομα θα αποδειχθεί ότι είναι μια ιστορική καταστροφή για τους Χριστιανούς αλλά και για τους Μουσουλμάνους.

Στην αρχή τού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο χριστιανικός πληθυσμός της Μέσης Ανατολής ήταν τόσο μεγάλος που έφθανε περίπου στο 20%. Σήμερα, είναι περίπου στο 4%. Αν και είναι δύσκολο να είμαστε ακριβείς, έχουν απομείνει περίπου 13 εκατομμύρια Χριστιανοί στην περιοχή και ο αριθμός αυτός ενδέχεται μειωθεί περαιτέρω, λαμβάνοντας υπόψη την συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση της Συρίας και της Αιγύπτου, δύο έθνη με ιστορικά μεγάλους χριστιανικούς πληθυσμούς. Με τον σημερινό ρυθμό μείωσης, μπορεί κάλλιστα να μην υπάρχει σημαντική χριστιανική παρουσία στη Μέση Ανατολή, σε μια γενιά ή δύο.

Αυτό θα ήταν μια ιδιαιτέρως σημαντική απώλεια. Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε στη Μέση Ανατολή και είχε μια βαθιά, διεισδυτική παρουσία στην περιοχή για εκατοντάδες χρόνια πριν την άνοδο του Ισλάμ. Στο τέταρτο και πέμπτο αιώνα, όταν δεκάδες χιλιάδες ετεροδόξων Χριστιανών αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που τους θεωρούσε αιρετικούς, τα εδάφη τής Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής έγιναν ένα καταφύγιο για αυτούς. Κατά τα επόμενα έτη, η περιοχή έγινε το επίκεντρο της χριστιανικής θεολογίας. Στην αραβική χερσόνησο, ένας μεγάλος, ακμάζων χριστιανικός πληθυσμός διαδραμάτισε καίριο ρόλο στον επηρεασμό τής πρώιμης θεολογικής και πολιτικής ανάπτυξης του Ισλάμ. Κατά την διάρκεια της Ιεράς Εξέτασης (από τον 12ο ως τον 14ο αιώνα), οι Χριστιανοί σεχταριστές βρήκαν καταφύγιο υπό τον ισλαμικό νόμο, ο οποίος χαρακτήριζε όλους τούς Χριστιανούς, ανεξάρτητα από τις δογματικές διαφορές τους, ως «ανθρώπους τής Βίβλου» και τους τοποθετούσε σε μια προστατευμένη, αν και κατώτερη, κοινωνική θέση.

Η κατάσταση για τους Χριστιανούς τής Μέσης Ανατολής άλλαξε δραματικά την εποχή τής αποικιοκρατίας. Επειδή το αποικιακό πείραμα ήταν επίσης μια θρασεία αποστολή εκχριστιανισμού, η οποία έδινε απροκάλυπτα προνόμια στους αυτόχθονες Χριστιανούς έναντι των Μουσουλμάνων και παρουσίαζε το Ισλάμ ως μια καθυστερημένη κουλτούρα που είχε ανάγκη εκπολιτισμού, οι πολιτικές εντάσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων ξέσπασαν σε όλη τη Μέση Ανατολή. Οι Μουσουλμάνοι είχαν την τάση να βλέπουν τους Χριστιανούς γείτονές τους ως συνένοχους στην αποικιακή καταπίεση. Οι αυτόχθονες Χριστιανοί έγιναν ο στόχος της αντιαποικιακής αντίδρασης.

Με το τέλος της αποικιοκρατίας στον εικοστό αιώνα, οι κυβερνήσεις των νέων ανεξάρτητων κρατών - εθνών τής Μέσης Ανατολής ενθάρρυναν ενεργά την έξοδο των χριστιανών πολιτών τους από την περιοχή με τη θέσπιση νόμων που περιόριζαν τα δικαιώματά τους να προσηλυτίζουν ή να χτίζουν χώρους λατρείας. Η κατάσταση των Χριστιανών που παρέμειναν στην περιοχή επιδεινώθηκε με την άνοδο του πολιτικού Ισλάμ στη δεκαετία του 1950 και του ‘60, καθώς ομάδες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα ενθάρρυναν τους Μουσουλμάνους τής Μέσης Ανατολής να βλέπουν τον εθνικισμό και την ιθαγένεια αυστηρά μέσα από το πρίσμα τής ισλαμικής ταυτότητας. Η ειρωνεία ήταν ότι, την ίδια στιγμή, τα κοσμικά αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή βελτίωναν την εικόνα τους στην Δύση, παρουσιάζοντας τον εαυτός τους ως προστάτες των χριστιανικών μειονοτήτων από τους φανατικούς ισλαμιστές.

Η άνοδος του διεθνούς τζιχαντισμού κατά την διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών έκανε την εκστρατεία κατά των Χριστιανών πυρετώδη. Ομάδες τζιχαντιστών όπως η Αλ Κάιντα, ήταν ιδιαίτερα επιτυχείς στο να παρουσιάζουν τις συγκρούσεις ως έναν ολομέτωπο πόλεμο μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Πολλοί από τους Μουσουλμάνους τής περιοχής, ακόμη και εκείνοι που δεν υποστηρίζουν την Αλ Κάιντα, πλέον φανερά πιστεύουν ότι οι Χριστιανοί τής Μέσης Ανατολής είναι στενοί σύμμαχοι είτε των δυτικών «σταυροφόρων» (όπως στο Ιράκ) ή των «άθεων» τυράννων και δικτατόρων (όπως στη Συρία και την Αίγυπτο).