Τι φέρνει η πίεση για λύση στο κυπριακό

Ο μεγάλος κίνδυνος πηγάζει από το γεγονός ότι το μεν τουρκοκυπριακό κρατίδιο είναι συμπαγές, το δε ελληνικό περιέχει περί τους 100.000 Τουρκοκύπριους καθώς και μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων μεταναστών. Κυκλοφορεί τελευταίως η είδηση ότι οι Τουρκοκύπριοι που έχουν περιουσίες στον Νότο, πιέζονται από την Τουρκοκυπριακή Διοίκηση να τις ανταλλάξουν με περιουσίες στον Βορρά. Με τη μέθοδο αυτή αποφεύγεται ο κίνδυνος να τις πωλήσουν σε Ελληνοκύπριους όπως γινόταν μέχρι τώρα, και έτσι η έκταση που ελέγχουν οι Τουρκοκύπριοι δεν ελαττώνεται. Δοθέντος δε ότι θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα στους Έλληνες Κύπριους λόγω της κρίσεως, ενδεχομένως στο όχι πολύ απομακρυσμένο μέλλον να καταστούν μειονότητα και στο ελληνικό κομμάτι τού νησιού. Πάντοτε θα είναι ένα κράτος υποχρεωμένο να ακολουθεί την Τουρκία και τους Ισλαμιστές τής περιοχής. Ας αναλογισθούμε ότι ήδη από το Ιράκ έχουν μεταναστεύσει 1.400.000 Χριστιανοί, ότι εγκαταλείπουν συνεχώς οι Χριστιανοί την Αίγυπτο – οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τους καταδιώκουν απηνώς ακόμη και σήμερα – στη δε Συρία ήδη υπάρχει μαζική έξοδος. Αν δε επικρατήσουν στην Συρία οι αντικαθεστωτικοί θα εκδιωχθούν όχι μόνο οι Χριστιανοί αλλά και οι Κούρδοι και οι Αλεβίτες. Στη δε Παλαιστίνη ο ορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός είναι τώρα ελάχιστος. Επομένως, η Κύπρος θα είναι μια πολύ μικρή όαση Χριστιανών που εκ των πραγμάτων θα είναι τα σύνορα της Ευρώπης σ’ ένα ωκεανό ισλαμιστών των οποίων όνειρο είναι να αναβιώσουν το Χαλιφάτο και να αλώσουν την Ευρώπη, η οποία σε μερικά χρόνια λόγω της πολυγεννητικότητας των Μουσουλμάνων κατοίκων και μη θα αποκτήσει ποσοστά απαράδεκτα ψηλά.

Αντιλαμβανόμαστε τις μεγάλες αλλαγές τής ιστορίας όχι τη στιγμή που γίνονται, αλλά αργότερα. Όταν ο Samuel Huntington δημοσίευσε το 1993 στο Foreign Affairs το άρθρο του “The Clash of Civilizations” το οποίο επήρε την μορφή βιβλίου με παρεμφερή τίτλο το 1996, εξανέστησαν όλοι οι «πολιτικά ορθώς σκεπτόμενοι» (politically correct) Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, οι οποίοι σύμπαντες ήσαν τότε υπέρ της πολυπολιτισμικότητας. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, αντικρίζουμε την αλήθεια και βλέπουμε ότι ο Ισλαμισμός έχει θεριέψει και οδηγεί αναπόφευκτα, όχι από επιλογή τής Δύσης, σε σύγκρουση πολιτισμών.

Ευτυχώς ακούγονται τώρα φωνές στην Δύση που μιλούν για την ανάγκη αφομοίωσης των μεταναστών στην γηγενή κουλτούρα για να μπορέσει να επιβιώσει ένα κράτος. Η πολυπολιτισμικότητα είναι καταστροφή. Οι πολιτικοί τής Ευρώπης και της Αμερικής πρέπει να επιδιώξουν την αφομοίωση, άλλως οι χώρες τους είναι χαμένες. Λόγω της υπονόμευσης των αρχών τής συλλογικότητας που διατηρούν ένα κράτος συμπαγές και ικανό να αντισταθεί σε κάθε είδους επιθέσεις, η ανεξέλεγκτη υιοθέτηση και προοδευτική ανάπτυξη των ατομικών δικαιωμάτων από τον Διαφωτισμό μέχρι των ημερών μας, επιτρέπει σε συμπαγείς ομάδες όπως είναι οι ισλαμιστές να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους αφού οι αντίπαλοί τους είναι κατακερματισμένοι και δεν ενδιαφέρονται ως ομάδες να αντιπαρατεθούν. Είναι τέτοια η «πρόοδος» των ατομικών δικαιωμάτων που έχουμε φθάσει στο σημείο να μη δημοσιοποιούνται, ως αντιβαίνουσες στο νόμο, φωτογραφίες και ονόματα ενόχων ειδεχθών εγκλημάτων για προστασία δήθεν των προσωπικών τους δεδομένων.

Για να έλθουμε στο προκείμενο. Είναι οι Τούρκοι αξιόπιστοι συνομιλητές; Πέραν των απαράδεκτων πάγιων θέσεων έναντι της Ελλάδας (π.χ. αμφισβήτηση της ελληνικότητας νήσων τού Αιγαίου, συνέχιση της απαγόρευσης λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες περί άρσης τής απαγόρευσης, και της Κύπρου (με την μη αναγνώριση της κρατικής της οντότητας) διαβάζουμε στον πολύ πρόσφατο Τύπο ότι η με πολλές τυμπανοκρουσίες αναγγελία εκεχειρίας τού ισοβίτη ηγέτη τού ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, στις 21 Μαρτίου 2013, έχει βαλτώσει και το ΡΚΚ διέκοψε την αναχώρηση των μαχητών του από το τουρκικό έδαφος λόγω της υπαναχώρησης των Τουρκικών Αρχών να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα βάσει της ειρηνευτικής διαδικασίας.

Είναι προς το συμφέρον των Ελλήνων της Κύπρου να υπάρξει συμφωνία με τους Τουρκοκύπριους με τα σημερινά δεδομένα; Νομίζω πως όχι, διότι σε βάθος χρόνου το κράτος της Κύπρου θα καταντήσει ένα απονευρωμένο κρατίδιο που θα διαφεντεύεται και θα ποδηγετείται από την Τουρκία. Από ενδεχόμενη συμφωνία με αποδοχή των μέχρι τούδε συμφωνηθέντων, το κοινοτικό κεκτημένο (acquis communautaire) θα εξαιρεθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – οι εξαιρέσεις επιτρέπονται εφ’ όσον συμφωνηθούν, η δε Ε.Ε. θα γλυτώσει μεσοπρόθεσμα από ένα πονοκέφαλο που την φέρνει σε αντιπαράθεση και δημιουργεί προβλήματα με την Τουρκία την οποία θέλουν ως εμπορικό εταίρο. Δυστυχώς οι πολιτικοί της Ευρώπης – και όχι μόνο – μιμούμενοι τους επιχειρηματίες τής εποχής μας που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιδείξουν άμεσα κέρδη αδιαφορώντας για το μέλλον μιας επιχείρησης όπως ορθά γινόταν παλαιότερα, προσδοκούν την «άμεση επιτυχία» και όχι την σωστή επίλυση ενός προβλήματος που θα διατηρηθεί σε βάθος χρόνου – στο μέλλον δεν θα είναι πλέον στο τιμόνι και άλλος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Εδώ εφαρμόζεται η ρήση του Λουδοβίκου XV: Αprès moi le déluge («μετά από μένα, το χάος»).

Στη Μέση Ανατολή ολοκληρώνονται κοσμογονικές αλλαγές. Η μικρή έστω, πολυπολιτισμικότητα των χωρών τής περιοχής όλο και συρρικνώνεται. Οι Χριστιανοί των κρατών αυτών εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Δεν χρειάζεται να δώσουμε παραδείγματα – όλοι μας γνωρίζουμε την κατάσταση. Είτε επικρατήσουν οι Σιϊτες είτε οι Σουνίτες, για τους Χριστιανούς θα είναι το ίδιο. Βλέπουμε σήμερα τον Ερντογάν να κατηγορεί το Ισραήλ ως υπεύθυνο για το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο κατά του Μόρσι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν και κατανοούν ότι για τη Δύση το ανάχωμα είναι πλέον η Ελλάδα. Η Τουρκία τραβάει τον δρόμο της προς τα μουσουλμανικά κράτη με τα οποία πλέον οι οικονομικοί, και όχι μόνο, δεσμοί ενισχύονται σοβαρά – μεγάλες επενδύσεις των Εμιράτων τού Κόλπου στην Τουρκία, ανάληψη μεγάλων κατασκευαστικών έργων από Τούρκους στα Εμιράτα, Αφρική αλλά και Ρωσία.