Το τέλος τής σουηδικής ιδιαιτερότητας

Η δραματική άνοδος των Σουηδών Δημοκρατών σχετίζεται με το γεγονός ότι, σε ποσοστό τού πληθυσμού της, η Σουηδία έχει δεχθεί περισσότερους πρόσφυγες (και συγγενείς προσφύγων) από όσο οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η εισροή από μαστιζόμενες από συγκρούσεις περιοχές όπως η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική έχει αυξήσει τον ανταγωνισμό για στέγαση και απασχόληση. Και το σχετικά γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικών παροχών και η έλλειψη θέσεων εργασίας για ανειδίκευτους, έχει οδηγήσει έναν μεγάλο αριθμό προσφύγων και άλλων μεταναστών να ζουν από την πρόνοια. Πυροδοτημένες από τις διακρίσεις και την έλλειψη ευκαιριών, η Σουηδία αντιμετώπισε επίσης τον ίδιο τύπο εθνοτικών ταραχών που συγκλόνισαν τα προάστια της Γαλλίας πριν από λίγα χρόνια. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι είναι σε άνοδο ένα κόμμα που κινητοποιεί υποστήριξη με την ξενοφοβία και το αντι-μεταναστευτικό συναίσθημα.

Μέχρι στιγμής, ο συνασπισμός υπό τους συντηρητικούς, δεν υπήρξε επιτυχής στην αντιμετώπιση του προβλήματος του πώς να ενσωματωθούν αυτές οι νέες ομάδες. Και η αριστερά αρνήθηκε να αναγνωρίσει ότι η Σουηδία έχει ένα πρόβλημα ένταξης και, επίσης, απέτυχε να παράγει πολιτικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν την κατάσταση. Η στρατηγική τής αριστεράς να παρουσιάζει τους Σουηδούς Δημοκράτες ως ρατσιστές και φασίστες, απέτυχε. Τα αποτελέσματα των εκλογών αποκαλύπτουν την αδυναμία αυτής της στρατηγικής. Συγκρίνετε την κακή εμφάνιση της Αριστεράς με την επιτυχία των σκανδιναβικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην εξουδετέρωση της απειλής τού φασισμού στην δεκαετία τού 1930. Τα κόμματα τότε αναγνώρισαν δεόντως τα προβλήματα που εξέθρεφαν τα φασιστικά κόμματα και, στην συνέχεια, προσέφεραν ριζοσπαστικές λύσεις. Κατ΄ακολουθία, ήταν σε θέση να διατηρηθούν στην εξουσία, σε αντίθεση με τους ομολόγους τους στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία. Αλλά, η αριστερά τής Σουηδίας φαίνεται να έχει ξεχάσει το ιστορικό μάθημα.

Από την άλλη πλευρά, οι Σουηδοί Δημοκράτες κατάφεραν να βάλουν το αντι-μεταναστευτικό συναίσθημα απέναντι από την υποστήριξη των παραδοσιακών πολιτικών τού κράτους πρόνοιας - και να κερδίσουν περισσότερες ψήφους από ό, τι αναμενόταν. Οι πολλές ανατριχιαστικές αναφορές στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις στην Συρία και το Ιράκ - και οι προβλέψεις τού συντηρητικού πρωθυπουργού ότι ένας αυξανόμενος αριθμός προσφύγων από εκείνο το μέρος τού κόσμου θα αναζητήσει άσυλο στην Σουηδία - πιθανότατα βοήθησαν επίσης το σθεναρά αντι-ισλαμικό κόμμα.

Οι εκλογές αυτές αποτελούν επομένως ένα σημείο καμπής. Είναι αυτονόητο ότι η Σουηδία θα συνεχίσει να βρίσκεται στο άνω άκρο σχεδόν όλων των κατατάξεων της επιτυχίας - για την υγεία τού πληθυσμού, το βιοτικό επίπεδο, την καινοτομία, την ισότητα των φύλων, και ούτω καθ’ εξής. Αλλά οι ημέρες αυτού που έχει γίνει γνωστό ως η σουηδική ιδιαιτερότητα, έχουν τελειώσει. Η χώρα δεν έχει πλέον μια ιδιαίτερα ισχυρή κοινωνική δημοκρατία. Το επίπεδο της ανισότητας δεν είναι πλέον ιδιαίτερα χαμηλό, και το επίπεδο της δημόσιας δαπάνης δεν θα είναι πλέον ιδιαίτερα υψηλό. Από τώρα και στο εξής, θα είναι πιθανότατα πιο κοντά στον μέσο όρο. Το τι θα κάνουν αυτά στην από μακρού χρόνου καθιερωμένη πολιτική και πνευματική ταυτότητα της Σουηδίας αποτελεί μια ανοιχτή εικασία.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/141998/bo-rothstein/the-end-of-sw...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr