Αυταρχική Ινδία

Οι πιο διεκδικητικοί αυτών των νέων ψηφοφόρων είναι νέοι άνδρες. (Η συμμετοχή των γυναικών ήταν ανέκαθεν χαμηλότερη και λιγότερο αυτόνομη, αν και αυτό αλλάζει τώρα). Τείνουν να είναι άνεργοι, μια κατάσταση που η οικονομική φιλελευθεροποίηση στην Ινδία έχει κάνει ελάχιστα για να ανακουφίσει. Και όταν προσπάθησαν να εξασφαλίσουν μια φωνή στο πολιτικό σύστημα της Ινδίας, το βρήκαν κλειστό γι’ αυτούς. Τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα δεν έχουν κάνει χώρο για το νέο αίμα. Το κοινοβούλιο παρέμεινε σχετικά κλειστό για τους νέους, επίσης. Ο μέσος όρος ηλικίας των κοινοβουλευτικών μελών έχει αυξηθεί σταθερά από την ανεξαρτησία της Ινδίας και είναι τώρα τα 56 έτη -δέκα χρόνια μεγαλύτερος από το μέσο όρο της ηλικίας στην πρώτη βουλή της Ινδίας, που εξελέγη το 1951, και σχεδόν το διπλάσιο του μέσου όρου ηλικίας του πληθυσμού. Το ύφος και η γλώσσα της κοινοβουλευτικής πολιτικής επίσης ευνοούν τις παγιωμένες ελίτ, μπλοκάροντας τις νέες γενιές από την αποτελεσματική συμμετοχή. Καθώς οι νέοι βρίσκονται χωρίς πολιτική διέξοδο, έχουν στραφεί στην βία, την οποία οι αυταρχικοί ηγέτες είναι ειδικά εξοπλισμένοι για να διαχειριστούν.

Δείτε την περίπτωση της Mamata Banerjee. Η Banerjee ενηλικιώθηκε στην δεκαετία του 1970 ως ηγέτης των φοιτητών και έγινε μέλος της βουλής για πρώτη φορά με ένα εισιτήριο από το κόμμα του Κογκρέσου το 1984. Αλλά πάλεψε για να βρει την θέση της σε ένα κόμμα του Κογκρέσου που κυριαρχείται από άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας. Αρχικά, κατάφερε να βρει έναν μέντορα σε έναν άλλον νεαρό ηγέτη, τον Rajiv Gandhi, τον γιο της Ίντιρα Γκάντι, ο οποίος ήταν τότε μόλις χρισμένος πρωθυπουργός. Ο Γκάντι προσπάθησε να στρέψει την πτέρυγα της νεολαίας του κόμματος στην δική του βάση δύναμης και διόρισε την Banerjee ως γενική γραμματέα του All India Youth Congress. Αλλά η δολοφονία του Γκάντι το 1991 αποστέρησε την Banerjee από έναν προστάτη και πάτρωνα και χωρίς αυτόν βρήκε ότι είναι δύσκολο να επιβιώσει στην φραξιονιστική πάλη μέσα στο Κογκρέσο. Μέχρι το 1998, η παλιά φρουρά την είχε πετάξει έξω, οδηγώντας την να διαμορφώσει το δικό της κόμμα, το All India Trinamool Congress.

Τρίκυκλο rickshaw κοντά σε τοίχο ζωγραφισμένο με μια εικόνα της Mamata Banerjee στην Καλκούτα, τον Απρίλιο του 2011. RUPAK DE CHOWDHURI / REUTERS
-----------------------------------------------

Το να συμμετέχει στο Κοινοβούλιο ήταν επίσης μια δοκιμασία για εκείνην. Στα απομνημονεύματά της, η Banerjee γράφει για την δυσφορία της μπαίνοντας στην βουλή για πρώτη φορά. Είχε πάει στο περιφερειακό νομοθετικό σώμα μια ή δύο φορές, αλλά ποτέ δεν είχε πατήσει το πόδι της μέσα στο εθνικό Κοινοβούλιο. Στην Ινδία, οι κοινοβουλευτικές σύνοδοι διεξάγονται στα αγγλικά και στα χίντι, αλλά η Banerjee ήταν πάντα πιο άνετη στην μητρική της, τα μπενγκάλι. Συνέχισε να προσπαθεί να συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χωρίς επιτυχία, μέχρι που ξέσπασε στον πρόεδρο της βουλής με απογοήτευση: «Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, καθημερινά σηκώνω το χέρι μου, γιατί δεν μου επιτρέπετε να κάνω μια ερώτηση;».

Τελικά, εγκατέλειψε. Παρά το γεγονός ότι εξελέγη βουλευτής πολλές φορές, ήταν συνήθως απούσα από τις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου. Ως επικεφαλής υπουργός της Δυτικής Βεγγάλης, επίσης συχνά παραλείπει τις συνεδριάσεις της περιφερειακής βουλής. Αντ’ αυτού, έγινε ηγέτις των διαδηλώσεων. Αυτές οι διαμαρτυρίες έχουν γίνει όλο και πιο βίαιες υποθέσεις, καθώς συγκρούονται αντίπαλες συμμορίες νεαρών ανδρών που συνδέονται με διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Για να ηγείται αποτελεσματικά, αναγκάστηκε να μάθει πώς να διαχειρίζεται την βία. Εδώ, υπερέχει. Στο Κοινοβούλιο, χρειαζόταν προστάτες. Αλλά οι μάχες στους δρόμους είναι ο τομέας των νέων. Εδώ, η Banerjee δεν χρειάστηκε κανέναν για να κάνει πιο ομαλή την πορεία της. Είναι προκλητική, τολμηρή, και συχνά σωματική, και γρήγορα συγκέντρωσε στρατιές νεαρών ανδρών που αποτελούν πλέον την ραχοκοκαλιά του κόμματός της.

Η Banerjee δεν ήταν ο μόνος Ινδός ηγέτης να ακολούθησε μια τέτοια πορεία. Πολλοί πολιτικοί που ξεκίνησαν την καριέρα τους στην δεκαετία του 1970 θα μπορούσε να λεχθεί ότι είναι ηγέτες ανταρτών, οι οποίοι αναδύθηκαν έξω και σε αντίθεση με τα υπάρχοντα πολιτικά ιδρύματα. Δημιούργησαν νέα πολιτικά κόμματα και κινήματα για να ενσωματώσουν τον πυρήνα των ακολούθων τους μεταξύ των νέων, των ανέργων και των εγγράμματων νέων ανδρών. Αυτή ήταν μια διαδικασία που συνήθως συνοδεύεται από βία.

Μια σειρά από νέα κόμματα που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο αυτή προσπάθησαν να κινητοποιήσουν τις κατώτερες κοινωνικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του κόμματος Bahujan Samaj, που ιδρύθηκε το 1984 για να καλύψει τους δαλίτες (Dalits, τους περιθωριακούς, αυτούς που δεν ανήκουν σε καμία κάστα) της Ινδίας, και το Jharkhand Mukti Morcha που δημιουργήθηκε το 1972 ως περιφερειακό κόμμα με την υποστήριξη των υποανάπτυκτων καστών και των «προγραμματισμένων φυλών» -τους αυτόχθονες ινδικούς πληθυσμούς- στην ανατολική Ινδία. Νέα κόμματα έχουν προκύψει, επίσης, για να κινητοποιήσουν νέους άνδρες από κυρίαρχες ομάδες. Η άνοδος του BJP και η ανάρρηση του Modi στο Γκουτζαράτ οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχή αξιοποίηση των βίαιων δυνατοτήτων των νέων ινδουιστών ανδρών. Οι αποτελεσματικοί ηγέτες στην νεαρή δημοκρατία της Ινδίας είναι όλο και περισσότερο ηγέτες που είναι αποτελεσματικοί διαχειριστές της βίας με την μια μορφή ή την άλλη.