Η αυτοκρατορική προεδρία είναι μια χαρά

Ωστόσο, ο Trump έχει αποδείξει πόση πολλή ισχύ έχει συγκεντρώσει η εκτελεστική εξουσία. Επέβαλλε μονομερώς δασμούς σε αντιπάλους και σε συμμάχους, έδωσε στην Τουρκία πράσινο φως για να εισβάλει στην Συρία, και επέτρεψε τον φόνο του σημαντικότερου στρατηγού του Ιράν. Μετά το χτύπημα κατά του Σολεϊμανί, ο Τραμπ ανάρτησε ένα tweet [7] το οποίο είπε ότι χρησιμεύει «ως ειδοποίηση προς το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ότι αν το Ιράν χτυπήσει οποιονδήποτε Αμερικανό ή αμερικανικό στόχο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χτυπήσουν πάλι γρήγορα και ολοκληρωτικά». Προσέθεσε ότι «μια τέτοια νομική ειδοποίηση δεν απαιτείται, αλλά παραχωρείται παρ' όλα αυτά!».

ΑΣΘΕΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ

Η τελευταία φορά που το Κογκρέσο επεδίωξε να ανακτήσει εξουσία επί της εξωτερικής πολιτικής έναντι του εκτελεστικού κλάδου ήταν μετά το Watergate -και αυτές οι μεταρρυθμίσεις τελικά υποχώρησαν. Το Κογκρέσο αυτό ταλανίζεται από έντονο κομματισμό και είναι απίθανο να έχει άλλη επιτυχία στην χαλιναγώγηση του Προέδρου. Το παλιό ρητό ότι «η πολιτική σταματά στην άκρη της θάλασσας» [στμ: εννοώντας τα σύνορα] δεν έχει εφαρμοστεί στο Κογκρέσο εδώ και δεκαετίες -αν το έκανε ποτέ. Οι αντιδράσεις των κομματικών γραμμών στην εντολή του προέδρου να σκοτωθεί ο Σολεϊμανί απεικονίζουν το δίλημμα: Αντί να συσπειρώνονται γύρω από τον πρόεδρο, όπως έκαναν τα μέλη και των δύο κομμάτων αρχικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι Δημοκρατικοί, υπό την ηγεσία της Pelosi, αντέδρασαν επικριτικά στην κίνηση του Trump. Εκτός από το να θέσουν το ερώτημα γιατί ο πρόεδρος δεν συμμορφώθηκε με την απαίτηση της WPR να κοινοποιήσει σε ορισμένους νομοθέτες και στα δύο Σώματα πριν από το χτύπημα, οι Δημοκρατικοί ήθελαν να μάθουν γιατί η επίσημη κοινοποίηση του προέδρου μετά το γεγονός ήταν διαβαθμισμένη, εμποδίζοντας τους νομοθέτες να συζητήσουν τα στοιχεία δημοσίως. Οι περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί, αντίθετα, ευθυγραμμίστηκαν γρήγορα για να υποστηρίξουν την διοίκηση. Ο γερουσιαστής Mike Lee, ένας Ρεπουμπλικανός από την Γιούτα, ξεχώρισε για την κριτική του ως προς την ποιότητα της ενημέρωσης της διοίκησης σχετικά με το χτύπημα. Συμφώνησε επίσης να στηρίξει [8] το ψήφισμα της Γερουσίας που απαιτούσε από τον πρόεδρο να ζητήσει εξουσιοδότηση για οποιαδήποτε περαιτέρω στρατιωτική δράση εναντίον του Ιράν, αλλά ήταν προσεκτικός στο να τονίσει ότι δεν επικρίνει τον Τραμπ.

Δεν είναι απλώς η κομματικοποίηση που αποτρέπει το Κογκρέσο να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για την εξωτερική πολιτική. Οι νομοθέτες, ανεξάρτητα από την θέση του κόμματος, είναι απρόθυμοι να αφήνουν τα δακτυλικά αποτυπώματά τους σε μέτρα που περιορίζουν την προεδρική διακριτικότητα κατά την δέσμευση στρατευμάτων στο εξωτερικό, από τον φόβο μήπως τα μέτρα αυτά βρεθούν εναντίον τους στην πορεία. Οι νομοθέτες επωφελούνται επίσης από το status quo: Μπορούν να καταθέτουν διαδικαστικές καταγγελίες εναντίον των προέδρων που αγνοούν το Κογκρέσο όταν διεξάγουν στρατιωτικές ενέργειες, ενώ εξακολουθούν να διακηρύσσουν την υποστήριξή τους προς τα στρατεύματα των ΗΠΑ. Υπήρξαν εξαιρέσεις, φυσικά. Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Tim Kaine της Βιρτζίνια, ο πρώην συνάδελφος του στην Γερουσία, Bob Corker, ένας Ρεπουμπλικανός από το Τενεσί, και πιο πρόσφατα, η διακομματική ομάδα επτά μελών του Σώματος [9], όλοι έχουν πιέσει για μια νέα επιβεβαίωση των εξουσιών του Κογκρέσου. Αλλά αυτές είναι οι εξαιρέσεις που αποδεικνύουν τον κανόνα. Και όσο οι νομοθέτες αποφεύγουν αυτούς τους κινδύνους, ο πρόεδρος θα έχει ελεύθερα χέρια για να επεκτείνει τις υπάρχουσες εξουσίες -όπως οι AUMF του 2001 και του 2002- πέραν αναγνωρίσεως.

Κατά την διάρκεια της δίκης της Γερουσίας για τη μομφή, οι Δημοκρατικοί θα υπενθυμίσουν στον αμερικανικό λαό ότι ο Τραμπ προσπάθησε να συγκρατήσει νομοθετημένη από το Κογκρέσο βοήθεια προς την Ουκρανία για το δικό του πολιτικό όφελος, μια πράξη για την οποία το μη κομματικό Γραφείο Λογοδοσίας της Κυβέρνησης (Government Accountability Office) υποστήριξε [10] ότι κατήργησε τον Νόμο Ελέγχου των Κατασχέσεων (Impoundment Control Act), έναν άλλον νόμο που θεσπίστηκε ως απάντηση στις υπερβάσεις εξουσίας του Nixon στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αλλά οι ίδιες έντονα κομματικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στην προεδρία του Trump θα διαμορφώσουν τις απόψεις των νομοθετών για την απομάκρυνσή του από το αξίωμα -ή ακόμη και για να περιορίσουν το πεδίο δράσης του. Αν και ίσως να ευχόμασταν να το κάνουν, οι νομοθέτες είναι απίθανο να εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία για να επιβεβαιώσουν τις εξουσίες που τους έχουν ανατεθεί από τους δημιουργούς του Συντάγματος.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-01-21/imperial-presidency-a...