Το δόγμα του Biden για τα πάντα

Αλλά αυτές οι ανησυχίες λιώνουν μέσα στη φούσκα της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον. Πολλά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πλειοψηφία των ειδικών επί της εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσινγκτον, δεξαμενές σκέψης και ορισμένες ομάδες στο Κογκρέσο απαιτούν από τις Ηνωμένες Πολιτείες να κάνουν κάτι όποτε ένα πρόβλημα ή μια κρίση προκύπτει οπουδήποτε στον κόσμο. Μόλις τον πρώτο μήνα της διοίκησης του Μπάιντεν, οι διαδηλώσεις στην Ρωσία [6], το πραξικόπημα στη Μιανμάρ [7], και ο εμφύλιος πόλεμος στην Αιθιοπία [8] προκάλεσαν αιτήματα για δράση.

Αυτή είναι μια σεβαστή παράδοση στην Ουάσιγκτον. Κατά την διάρκεια της διοίκησης του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, για παράδειγμα, το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής πίεσε την κυβέρνηση να παρέμβει στον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία. Ο Ομπάμα δεν ήθελε να εμπλακεί σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά αυτή η πίεση σήμαινε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο ίδιος ο Ομπάμα έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή και επένδυσαν περισσότερο πολιτικό κεφάλαιο στην κρίση στην Συρία από όσο σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά τα έτη μεταξύ 2011 και 2013. Είναι δύσκολο, σε τελική ανάλυση, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, να ξυπνούν κάθε πρωί και να διαβάζουν άρθρα από άτομα που γνωρίζουν και σέβονται για το πώς η αδράνεια της διοίκησης σε κάποια μακρινά εδάφη προκαλεί τεράστια δεινά.

Ωστόσο, αυτή η πολύ ανθρώπινη αντίδραση στην πίεση των ομοτίμων δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τα συμφέροντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ή την εσωτερική πολιτική πραγματικότητα. Το ζήτημα του τι πρέπει να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Συρία πυροδότησε τεράστια συζήτηση στην Ουάσινγκτον, αλλά το θέμα εμφανίστηκε ελάχιστα στις προεδρικές εκλογές του 2012: το κοινό που ψήφισε απλά δεν νοιαζόταν [9]. Μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ρεπουμπλικανός προεδρικός υποψήφιος, απλώς θρήνησε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχαν πάρα πολύ σε εμφύλιους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Οι ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσινγκτον έχουν αποκτήσει την ικανότητα να ισχυρίζονται ότι το κοινό υποστηρίζει οποιαδήποτε πολιτική αυτοί προτιμούν˙ μπορεί κανείς να βρει υποστήριξη μέσω συνετών δημοσκοπήσεων για κάθε είδους εμπλοκή των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Ωστόσο, είναι σαφές από τις πρόσφατες εκλογές ότι οι Αμερικανοί δίνουν πολύ μεγαλύτερη προτεραιότητα στα εσωτερικά ζητήματα από όση σε οποιεσδήποτε απόψεις περί εξωτερικής πολιτικής εκφράζουν στους δημοσκόπους.

Εκ των υστέρων, η κυβέρνηση Ομπάμα έπρεπε να είχε ακολουθήσει τα ένστικτα του προέδρου και να αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Η κυβέρνηση Τραμπ, παρ’ όλες τις αμαρτίες της, έδειξε ότι είναι δυνατόν να αγνοηθεί η συμβατική σοφία του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής χωρίς πολιτικές επιπτώσεις.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΡΑΞΙΑΣ

Η κυβέρνηση Μπάιντεν χρειάζεται μια εξωτερική πολιτική που να αναγνωρίζει αυτές τις πραγματικότητες και που να δείχνει στους ψηφοφόρους ότι επικεντρώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά πρέπει επίσης να αποφύγει να πέσει στην παγίδα του Τραμπ ώστε να αποξενώσει άσκοπα συμμάχους των ΗΠΑ και να γυρίσει την πλάτη της σε διεθνείς θεσμούς που εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα μακροπρόθεσμα.

Η διοίκηση φαίνεται να κατανοεί την ανάγκη για αυτήν την πράξη εξισορρόπησης. Όπως το διατύπωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Antony Blinken [10], κάθε δράση εξωτερικής πολιτικής πρέπει να έχει μια σαφή και ξεκάθαρη εξήγηση για το πώς προωθεί την οικονομική ευημερία των ΗΠΑ. «Έχουμε θέσει τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής για την διοίκηση Μπάιντεν», σημείωσε ο Μπλίνκεν στην πρώτη του μεγάλη ομιλία τον Μάρτιο, «θέτοντας μερικές απλές ερωτήσεις: Τι θα σημαίνει η εξωτερική μας πολιτική για τους Αμερικανούς εργαζόμενους και τις οικογένειές τους; Τι πρέπει να κάνουμε σε όλο τον κόσμο για να μας κάνει πιο δυνατούς εδώ στην πατρίδα; Και τι πρέπει να κάνουμε στην πατρίδα για να μας κάνει πιο δυνατούς στον κόσμο;».

Αυτή η εστίαση στη μεσαία τάξη είναι η σαφέστερη διαφορά του Μπάιντεν από την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα στην οποία, κατά τα άλλα, παρέμεινε αρκετά πιστός. Αντιπροσωπεύει ουσιαστικά μια επανάσταση, τουλάχιστον ρητορικά, για μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής που στελεχώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από βετεράνους του Ομπάμα. Το οικονομικό πλαίσιο θα πρέπει να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της αναπόφευκτης Τραμπικής κριτικής ότι κάθε πρωτοβουλία της εξωτερικής πολιτικής του Μπάιντεν είναι «κακή συμφωνία» για την οικονομία των ΗΠΑ.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Antony Blinken, στις Βρυξέλλες, τον Απρίλιο του 2021. Kenzo Tribouillard / Pool / Reuters
----------------------------------------------------