Το χρέος για το κλίμα συνεχίζει να αυξάνεται

Η σύνοδος κορυφής στη Γλασκώβη είναι μια ευκαιρία για τις πλούσιες χώρες να διορθώσουν στα σοβαρά την συμπεριφορά τους και να αρχίσουν να πληρώνουν το κλιματικό χρέος τους. Ο προκάτοχος του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, Ντόναλντ Τραμπ, παρεμπόδισε την διεθνή συνεργασία γύρω από την κλιματική αλλαγή τόσο με ρητορική όσο και με πράξεις. Τώρα, ο Μπάιντεν έχει την ευκαιρία να υιοθετήσει μια διαφορετική, πιο εποικοδομητική προσέγγιση [4], ηγούμενος άλλων στο να αναλάβουν μεγαλύτερες και πιο τολμηρές δεσμεύσεις. Εάν οι πλούσιες χώρες της Δύσης θέλουν ο υπόλοιπος κόσμος να τις πάρει στα σοβαρά ως παγκόσμιους εταίρους, μπορούν να κάνουν τρία πράγματα στην επικείμενη διάσκεψη για το κλίμα.

Πρώτον, οι πλούσιες χώρες πρέπει να συμφωνήσουν να μεταβιβάσουν περισσότερα κεφάλαια σε φτωχότερες, σύμφωνα με τις ευθύνες και τις δυνατότητές τους ως οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου και οι μεγαλύτεροι ιστορικοί ρυπαίνοντες. Ενόψει της συνόδου κορυφής, έχουν ανακοινώσει ένα νέο σχέδιο για την συγκέντρωση του πλήρους ποσού των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέχρι το 2023. Αλλά ακόμη και αυτή η καθυστερημένη ενέργεια αποτελεί αναγνώριση μιας αθετημένης υπόσχεσης. Ναι, η κυβέρνηση Μπάιντεν κατανοεί καλύτερα από τον προκάτοχό της τον επείγοντα χαρακτήρα και την δυνατότητα της εποχής. Ο πρόεδρος ανακοίνωσε τον Σεπτέμβριο στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα διπλασιάσουν την ετήσια συνεισφορά τους για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή και στη μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες πλούσιες χώρες θα πρέπει να υιοθετήσουν πιο φιλόδοξους στόχους χρηματοδότησης. Το ποσό των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι μόλις το 13% των δαπανών των Ηνωμένων Πολιτειών μόνο για τον στρατό τους το 2020. Επιπλέον, τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια είναι μια κοινή συνολική κατανομή μεταξύ 23 σημαντικών ιστορικών ρυπαινόντων. Είναι επίσης πολύ λιγότερα από αυτά που χρειάζονται οι φτωχές χώρες για να αντιμετωπίσουν τις ολοένα και χειρότερες κλιματικές επιπτώσεις.

Το Overseas Development Institute αξιολόγησε πρόσφατα τις συνεισφορές που έγιναν σε αυτόν τον στόχο χρηματοδότησης για το κλίμα από τις 23 πλούσιες χώρες όσον αφορά τα ακαθάριστα εθνικά τους εισοδήματα, τις σωρευτικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, και τους πληθυσμούς τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεισφέρουν επί του παρόντος 5,7 δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία ο Μπάιντεν σχεδιάζει να διπλασιάσει στα 11,4 δισεκατομμύρια δολάρια —αλλά μόνο μέχρι το 2024. Ο Μπάιντεν δεν μπορεί να είναι σίγουρος ούτε καν για το αν θα είναι πρόεδρος μετά το 2024. Η ανάλυση του ODI υπολόγισε ότι με βάση τον πληθυσμό, το δίκαιο μερίδιο των Ηνωμένων Πολιτειών από τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια είναι στην πραγματικότητα 34,7 δισεκατομμύρια δολάρια. Με βάση το ακαθάριστο εθνικό τους εισόδημα, το σωστό ποσό θα πρέπει να είναι 45 δισεκατομμύρια δολάρια, και όσον αφορά τις σωρευτικές εκπομπές τους, θα πρέπει να πληρώσουν 50,6 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η αυξημένη χρηματοδότηση είναι μια κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά η ρητορική του Μπάιντεν για το 2024 είναι κούφια για τις αναπτυσσόμενες χώρες που περίμεναν αυτά τα χρήματα πέρυσι ώστε να αντιμετωπίσουν τις καταιγίδες, τις ξηρασίες, και την άνοδο της στάθμης της θάλασσας που πλήττουν τον λαό τους τώρα. Ομάδες της κοινωνίας των πολιτών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιμείνει ότι απαιτούνται πολύ μεγαλύτερα ποσά -της τάξης των 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως την επόμενη δεκαετία- για να αναλάβουν οι Ηνωμένες Πολιτείες «δίκαιο μερίδιο» στην παγκόσμια προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Δεύτερον, οι πλούσιες χώρες πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά με το τεράστιο πρόβλημα της ρύπανσης. Απαιτείται επειγόντως η αύξηση της κλιματικής χρηματοδότησης για τον αναπτυσσόμενο κόσμο, αλλά μια τέτοια ώθηση θα έχει μικρή διαφορά, εκτός εάν οι πλούσιες χώρες μειώσουν σοβαρά τις εκπομπές τους˙ ισοδυναμεί με το να διορθώνεις μια τρύπα στην στέγη με το ένα χέρι ενώ με το άλλο να βάζεις φωτιά στο σπίτι. Μια χώρα στο μέγεθος της Κίνας, της μεγαλύτερης εκπομπού ρύπων, αναμφίβολα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τον ρόλο της στην κρίση, αλλά εξακολουθεί να έχει κατά κεφαλήν ποσοστό εκπομπών που είναι το μισό από εκείνο των Ηνωμένων Πολιτειών. (Και πάντα, αυτή η διαφορά είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη αν ληφθούν υπόψη οι ιστορικές συνεισφορές στην ατμοσφαιρική ρύπανση). Οι πλούσιες χώρες πρέπει να δεσμευτούν σε νέα επιταχυνόμενα χρονοδιαγράμματα για να εκπληρώσουν τους στόχους μείωσης των εκπομπών από την κλιματική συμφωνία του Παρισιού και, πολύ σημαντικό, να επιδείξουν συγκεκριμένη πολιτική δράση για την επίτευξη αυτών των στόχων, συμπεριλαμβανομένης της σταδιακής κατάργησης του άνθρακα, του τερματισμού των δημόσιων χρηματοδοτήσεων για τα ορυκτά καύσιμα, και του αναπροσανατολισμού των κεφαλαίων σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.