Η Ουκρανία και τα ελληνο-τουρκικά

Αναμφίβολα η ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία σηματοδοτεί ένα κομβικό σημείο στη μεταψυχροπολεμική ιστορία, με συνέπειες που ξεδιπλώνονται σταδιακά σε όλο το φάσμα των διεθνών σχέσεων και στο σύνολο των κρατικών και μη δραστηριοτήτων. Σε όλον τον πλανήτη, οι χώρες προετοιμάζονται για την αντιμετώπιση των οικονομικών και ενεργειακών επιπτώσεων ενώ ειδικά τα συνορεύοντα με την Ρωσία κράτη επαναξιολογούν και τα θέματα ασφαλείας.

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, σε χειραψία με τον Τούρκο πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογάν, κατά την διάρκεια συνάντησης στο Σότσι της Ρωσίας, στις 29 Σεπτεμβρίου 2021. Sputnik/Vladimir Smirnov/Pool via REUTERS
-----------------------------------------------------------

Σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης ανησυχίας και αστάθειας, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εστιάζεται συγχρόνως και στις πολλαπλές, μακροχρόνιες εστίες τριβών και έντασης με την Τουρκία. Προφανώς, αναλόγως των εξελίξεων στο ουκρανικό μέτωπο θα επηρεαστεί και η γενικότερη στρατηγική της Άγκυρας για την επίτευξη των σταθερών και αναθεωρητικών στόχων της που μεθοδικά τις τελευταίες δεκαετίες επεξεργάζεται και υλοποιεί σε βάρος του ελληνισμού. Βέβαια, η έκβαση της σύγκρουσης στην Ουκρανία και η αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας θα καθορίσουν και τους ευρύτερους τουρκικούς σχεδιασμούς και κινήσεις στο πλαίσιο των προσπαθειών ανάδειξής της σε πρωταγωνιστικό περιφερειακό δρώντα.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

Ουδείς δύναται να προβλέψει την διάρκεια και την έκβαση της κρίσης καίτοι συχνά -όπως στις περισσότερες περιπτώσεις διεθνών κρίσεων- παρουσιάζονται τρία βασικά ενδεχόμενα σενάρια.

Το πρώτο αναφέρεται στην πλήρη συντριβή της Ουκρανίας και την επικράτηση της Ρωσίας, οικονομικά τραυματισμένης και διεθνώς απομονωμένης σε τροχιά ολικής αντιπαράθεσης με την Δύση.

Το δεύτερο -και μάλλον πιθανότερο- σενάριο προβλέπει μια προβληματική κατάπαυση των εχθροπραξιών με διατήρηση της ενισχυμένης ρωσικής παρουσίας στις ανατολικές (μάλλον και νότιες) επαρχίες της Ουκρανίας που «de facto» θα αποτελέσουν αυτόνομες «οντότητες» εξαρτώμενες απολύτως από τη Μόσχα. Ακόμη και στην περίπτωση αυτήν, η Μόσχα θα υποστεί σημαντικές οικονομικές κυρώσεις και για ικανό χρονικό διάστημα θα παραμένει ο «παρίας» της Ευρώπης.

Το τρίτο –και αισιόδοξο- σενάριο κάνει λόγο για μια σημαντική αναδίπλωση της Ρωσίας από τις υπερβολικές διεκδικήσεις της και την επιστροφή στην εύθραυστη ισορροπία που προϋπήρχε της εισβολής με εφαρμογή των βασικών προβλέψεων των Πρωτοκόλλων του Μινσκ. Το σενάριο αυτό ενδεχομένως να συνοδευθεί και από μια κυβερνητική αλλαγή στη Μόσχα [1] χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και την εξάλειψη του ρωσικού ενδιαφέροντος για την Ουκρανία και τις ανησυχίες της για την επέκταση της Δύσης προς τα σύνορά της. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση οι σχέσεις Δύσης-Ρωσίας θα παραμείνουν τεταμένες αλλά με τάσεις σταδιακής αποκατάστασης.

Η Ρωσία διαχρονικά και ένεκα κυρίως της γεωγραφίας, αποτελεί για την Τουρκία έναν επίφοβο ανταγωνιστή αλλά και ευκαιριακό εταίρο με ακριβώς την ανάλογη αντιμετώπιση και από την άλλη πλευρά. Γενικότερα παρατηρείται ότι στις περιπτώσεις έντασης μεταξύ Ρωσίας και Δύσης η γεωστρατηγική αξία της Άγκυρας αυξάνεται, όπως αυξάνονται και οι προσπάθειες προσεταιρισμού της εκατέρωθεν. Ιστορικά η πλάστιγγα γέρνει προς την Δυτική πλευρά καθώς η υπερβολική ενίσχυση της γειτονικής Ρωσίας προκαλεί βάσιμους φόβους στην Τουρκία που προσπαθεί με την προσέγγιση των (Δυτικών) ναυτικών δυνάμεων να επιτύχει την αναγκαία εξισορρόπηση.

Βέβαια, το παρελθόν δεν καθορίζει πάντοτε τις μελλοντικές εξελίξεις, ειδικότερα στις περιπτώσεις που αμφότεροι οι εμπλεκόμενοι θεωρούν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την επίτευξη των βασικών αντικειμενικών στόχων τους. Να λάβουμε υπόψη ότι και οι δύο χώρες κυβερνώνται από προσωποπαγή συγκεντρωτικά καθεστώτα που στηρίζονται σε εθνικιστικές πολιτικές, έχοντας δημιουργήσει ισχυρότατα στηρίγματα στις δομές του κράτους, και ελεγχόμενες οικονομικές elite. Για τον Ρώσο πρόεδρο Putin και τον Τούρκο πρόεδρο Erdogan, η διατήρηση στην εξουσία αποτελεί πρωταρχικό στόχο, ενώ αρέσκονται να παρουσιάζονται στα όμματα των λαών τους ως η μοναδική εγγύηση προς την ευημερία και εξασφάλιση των εθνικών στόχων.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΙΚΗΣ

Η ευόδωση λοιπόν του πρώτου σεναρίου, μια ρωσική νίκη, θα αναβάθμιζε τη σημασία της Άγκυρας για τους Δυτικούς συμμάχους που θα προσπαθούσαν να προσεταιριστούν [2], για μια ακόμη φορά, την Τουρκία, πλειοδοτώντας σε προσφορές προφανώς (και) σε βάρος του ελληνισμού. Εκτιμάται ότι ο «επιτήδειος ουδέτερος» θα διαπραγματεύονταν την μεγιστοποίηση των προσφορών επιδιώκοντας, φυσικά, την καθυστέρηση της υλοποίησης των αναλαμβανομένων υποχρεώσεων.

Η εξέλιξη αυτή θα προσέφερε στον πρόεδρο Erdogan την δυνατότητα επαναπροσέγγισης του Δυτικού στρατοπέδου, άνευ εσωτερικού κόστους, και επώδυνων υποχωρήσεων. Επιπλέον, η αναπόφευκτη πολλαπλή εξουθένωση της Ρωσίας -ένεκα της σύγκρουσης και των κυρώσεων- θα έδινε στην Τουρκία πλεονεκτήματα για την διεκδίκηση ελέγχου σε περιοχές ενδιαφέροντος της Μόσχας (Καύκασος, Κεντρική Ασία, Συρία, Λιβύη), και μάλιστα με την ευλογία της Δύσης. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε την σημαντική ενεργειακή εξάρτηση της Τουρκίας από τη, Ρωσία (πλέον των υδρογονανθράκων, σε εξέλιξη είναι και το πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων) αλλά και την διμερή αμοιβαία επωφελή συνεργασία σε πολλούς άλλους τομείς.

Φαίνεται δύσκολο, σε περίπτωση επαναπροσέγγισης της Άγκυρας με την Δύση, η πρώτη να μπορέσει να αποφύγει την σημαντική εφαρμογή των Δυτικών κυρώσεων που θα οδηγήσει στη διακοπή αρκετών επωφελών συνεργασιών με τη Μόσχα. Η καιροσκοπική πολιτική έχει πάντα κάποια όρια, ειδικά όταν εφαρμόζεται από κάποιον που έχει δώσει πολλαπλές τέτοιες ενδείξεις!

ΕΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ