Κινήσου γρήγορα και κέρδισε πράγματα

Οι Δυτικοί στρατηγοί απέτυχαν επίσης να αξιολογήσουν με ακρίβεια το μέλλον της Ρωσίας. Ακόμη και ο Χένρι Κίσινγκερ, ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και υπουργός Εξωτερικών, υποστήριξε το 2022 ότι παρά την «ροπή της Ρωσίας προς την βία», η χώρα έχει συμβάλει «στην παγκόσμια ισορροπία και στην ισορροπία δυνάμεων για πάνω από μισή χιλιετία». Αντιθέτως: ιστορικά, η Ρωσία όχι μόνο επεκτείνει σταθερά την αυτοκρατορία της, αλλά και επευφημεί τις κατακτήσεις. Αυτό το συναίσθημα είναι πράγματι πιο δυνατό από ποτέ.

Ο Ντμίτρι Τρένιν, ένας πρώην αξιωματικός των ρωσικών στρατιωτικών πληροφοριών που ηγήθηκε μιας δεξαμενής σκέψης με έδρα τις ΗΠΑ στη Μόσχα, είχε δίκιο όταν επεσήμανε ότι η σχέση της Ρωσίας με την Δύση σήμερα έχει διαρραγεί σε βαθμό συγκρίσιμο με την ρήξη που προκλήθηκε από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, το 1917. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μετά το 1989, η Ρωσία φαινόταν ότι θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια πιο ανοιχτή και ειρηνική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αλλά αυτή η περίοδος έχει τελειώσει, και στο ορατό μέλλον η Δύση πρέπει να αντιμετωπίσει μια Ρωσία εχθρική, στρατιωτικοποιημένη, κακόβουλη, και εκδικητική. Αυτό είναι ένα δυσάρεστο συμπέρασμα για όσους στην Δύση προτιμούν μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων ή μια αποφασιστική στροφή στην Ασία, αλλά είναι η πραγματικότητα.

Μέρος της κρατικής πολιτικής τέχνης αφορά την εκμετάλλευση ευκαιριών. Στις αρχές του φθινοπώρου του 2022, η εκπληκτική αποτελεσματικότητα και ανθεκτικότητα της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης είχε ανοίξει ένα παράθυρο στο οποίο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί την απελευθέρωση μεγάλου μέρους, αν όχι όλων, των εδαφών της. Αν η Ουκρανία είχε καταφέρει να κόψει τον χερσαίο διάδρομο μεταξύ Ρωσίας και Κριμαίας, για παράδειγμα, οι ρωσικές δυνάμεις θα είχαν δυσκολευτεί να διατηρήσουν την κυριαρχία τους όχι μόνο στα τμήματα της Ουκρανίας που είχαν κατακτήσει από την εισβολή αλλά και στην ίδια την Κριμαία. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί ακόμα να συμβεί, αλλά με ολοένα και περισσότερο, και αναίτια, υψηλό κόστος, αφού η Ρωσία είχε τον χρόνο να προετοιμαστεί και να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον στρατιώτες.

Ο πόλεμος αυξάνει την πιθανότητα η Ουκρανία, μακροπρόθεσμα, να ενσωματωθεί πλήρως στο ΝΑΤΟ, εξοπλισμένη σε μεγάλο βαθμό εις βάρος των συμμάχων της. Ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί όπως ο Petr Pavel, ο νέος πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας, υποστηρίζουν την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Δύση. Τουλάχιστον, η Ουκρανία μπορεί να εξοπλιστεί και να υποστηριχθεί τόσο δυνατά στο μεσοδιάστημα ώστε να αποτρέψει περαιτέρω ρωσική επιθετικότητα. Αλλά θα απαιτήσει μια συντριπτική αίσθηση επείγοντος, δέσμευσης, και προθυμίας να ενεργήσουμε στην σωστή κλίμακα για να συμβεί αυτό. Και η δημιουργία ενός αισθήματος επείγοντος με την σειρά του θα απαιτήσει μια αλλαγή στο ύφος της αμερικανικής πολιτικής διαχείρισης απέναντι σε αμφίθυμους συμμάχους όπως η Τουρκία ή η Ελβετία. Ανάλογα με το πώς πάει με τους ηγεμόνες, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαιρετικά ήπιες˙ πράγματι, δεν τους αρέσει καθόλου να κατανοούν τον εαυτό τους ως ηγεμόνα. Αλλά σε αυτή την συγκυρία της παγκόσμιας ιστορίας, όταν πολλή ευημερία και ελευθερία εξαρτώνται από τη νίκη της Ουκρανίας και —εξίσου σημαντικό— την ρωσική ήττα, είναι καιρός οι Ηνωμένες Πολιτείες να γίνουν πολύ πιο συναλλακτικές.

Ειδικότερα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να γίνει ακλόνητα σκληρή με ευρωπαϊκά κράτη που κλίνουν προς την Ρωσία, όπως η Ουγγαρία. Συχνά λησμονείται ότι η Ισπανία και η Γαλλία του Vichy απέφυγαν να συνταχθούν με την Γερμανία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εν μέρει επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες απείλησαν να διακόψουν τις αποστολές τροφίμων τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να έχουν στην διάθεσή τους μοχλούς, όπως εμπορικές και επενδυτικές σχέσεις. Υπάρχουν εποχές για να αντιμετωπιστούν οι γελοιότητες των διεφθαρμένων, ανεύθυνων, ή αδύναμων ηγετών μικρών αλλά στρατηγικά τοποθετημένων χωρών με σαστισμένη αποστασιοποίηση, και άλλες εποχές, όπως τώρα, για να εξαναγκαστούν χωρίς ενδοιασμούς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επειγόντως να στείλουν στην Ουκρανία ένα ευρύ φάσμα όπλων, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών τακτικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς (Army Tactical Missile Systems, ATACMS). Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες του Νόμου για την Αμυντική Παραγωγή (Defense Production Act) για να κινητοποιήσει τις εγχώριες βιομηχανίες πυρομαχικών και να εξαλείψει τα γραφειοκρατικά εμπόδια, επιπλέον της ανάθεσης των μακροπρόθεσμων αμυντικών συμβάσεων που απαιτούνται για την επέκταση της [αμυντικής παραγωγικής] ικανότητας. Θα πρέπει να ξεκινήσει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για την οικονομική ανασυγκρότηση της Ουκρανίας και τον εξοπλισμό της έναντι μελλοντικών απειλών. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ξεκινήσουν μια εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού, ξεκινώντας με μια προεδρική ομιλία για να εξηγήσουν το διακύβευμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία.