Η Κίνα φλερτάρει με μια καταστροφή μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης

Οι προσπάθειες της Κίνας να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην τεχνητή νοημοσύνη αποτελούν προτεραιότητα για το Κομμουνιστικό Κόμμα τουλάχιστον από το 2015, όταν ο Σι ανακοίνωσε τη στρατηγική του «Made in China 2025». Αυτή η έμφαση στην ΑΙ έχει έκτοτε επαναληφθεί σε διάφορα εθνικά έγγραφα [7] και ομιλίες [8]. Η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει καταστεί άξονας της στρατηγικής στρατιωτικού εκσυγχρονισμού της Κίνας και αποτελεί όλο και περισσότερο αναπόσπαστο μέρος του συστήματος κρατικής επιτήρησης, καταστολής, και ελέγχου της χώρας. Με τόσα πολλά να διακυβεύονται, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Κίνας επενδύει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως στον τομέα της ΑΙ και αξιοποιεί το τεράστιο κατασκοπευτικό της δίκτυο για να προσπαθήσει να κλέψει τα τεχνολογικά μυστικά ξένων εταιρειών.

Η φρενίτιδα της τεχνητής νοημοσύνης της Κίνας αποδίδει. Η χώρα παράγει περισσότερους κορυφαίους μηχανικούς τεχνητής νοημοσύνης από οποιαδήποτε άλλη χώρα -περίπου 45% περισσότερους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον πλησιέστερο ανταγωνιστή της. Έχει επίσης ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην δημοσίευση υψηλής ποιότητας έρευνας ΑΙ, αντιπροσωπεύοντας [9] σχεδόν το 30% των αναφορών σε περιοδικά ΑΙ παγκοσμίως το 2021, σε σύγκριση με το 15% για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φέτος, η Κίνα αναμένεται [10] να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με το μερίδιό της στο κορυφαίο 1% των πιο πολυαναφερόμενων άρθρων ΑΙ παγκοσμίως. Όπως προειδοποίησε η Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ για την Τεχνητή Νοημοσύνη, «η Κίνα διαθέτει την δύναμη, το ταλέντο, και την φιλοδοξία να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως παγκόσμιος ηγέτης στην Τεχνητή Νοημοσύνη την επόμενη δεκαετία, αν οι τρέχουσες τάσεις δεν αλλάξουν».

Οι θεωρητικοί ανησυχούν εδώ και καιρό ότι ο ανταγωνισμός της τεχνητής νοημοσύνης θα μπορούσε να προκαλέσει έναν αγώνα δρόμου προς τα κάτω όσον αφορά την ασφάλεια. Αλλά στους ανταγωνισμούς μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, οι καθιερωμένοι κατεστημένοι και οι φιλόδοξοι διεκδικητές έχουν συνήθως πολύ διαφορετικά επίπεδα αποστροφής κινδύνου, με τους τελευταίους να επιδεικνύουν συχνά πολύ μεγαλύτερη όρεξη για ρίσκο σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης των αντιληπτών ασυμμετριών.

Το σημερινό σπριντ τεχνητής νοημοσύνης δεν θα αποτελούσε την πρώτη φορά που η επιθυμία του Πεκίνου να επιταχύνει την πρόοδο θα προκαλούσε καταστροφή. Η προσπάθεια του Κινέζου ηγέτη, Μάο Τσετούνγκ, να κολεκτιβοποιήσει τα αγροκτήματα, να λιώσει γεωργικά εργαλεία για να τροφοδοτήσει την βιομηχανική ανάπτυξη, και να εκτοξεύσει την παραγωγή χάλυβα στο λεγόμενο Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός βύθισε την Κίνα στον χειρότερο λιμό στην ιστορία της ανθρωπότητας, με περίπου 30 εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα μεταξύ 1959 και 1961. Αργότερα, η προσπάθεια της Κίνας να βάλει φρένο στην αύξηση του πληθυσμού μέσω της πολιτικής του ενός παιδιού το 1979 -που προσαρμόστηκε σε πολιτική δύο παιδιών μόλις το 2015- οδήγησε σε εκτεταμένες αναγκαστικές αμβλώσεις και παιδοκτονίες, σε μια πληθυσμιακή ανισορροπία με περίπου 33 εκατομμύρια περισσότερους άνδρες από όσο γυναίκες και σε μια σοβαρή δημογραφική κρίση γήρανσης σε ολόκληρη την χώρα.

Λιγότερο εκτεταμένες προσπάθειες επιτάχυνσης, όπως η βιασύνη της Κίνας την δεκαετία του 1990 να επωφεληθεί από την εμπορική βιομηχανία εκτόξευσης δορυφόρων, προκάλεσε επίσης τραγωδία όταν ένας πύραυλος έπεσε σε μια κινεζική πόλη το 1996, σκοτώνοντας άγνωστο αριθμό θυμάτων. Σήμερα, σύμφωνα με ερευνητικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal, υδροηλεκτρικοί σταθμοί, συγκροτήματα κοινωνικής στέγασης, και σχολεία που κατασκευάστηκαν σε όλο τον κόσμο στο πλαίσιο της φιλόδοξης κινεζικής πρωτοβουλίας «Ζώνη και Οδός» (Belt and Road Initiative) καταρρέουν κυριολεκτικά [11], επιβάλλοντας τεράστιο κόστος στις ήδη φτωχές χώρες.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Η προσπάθεια της Κίνας να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε δυνατότητες τεχνητής νοημοσύνης δεν έχει ακόμη προκαλέσει κρίσεις. Αλλά η ιστορία υποδηλώνει ότι αν συνέβαινε μια, η αντίδραση του Πεκίνου θα ήταν ολέθρια. Τα αυταρχικά κράτη συνήθως διαχειρίζονται λανθασμένα τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, μετατρέποντας τα ατυχήματα σε ολοκληρωμένες τραγωδίες. Η αποφυγή των χειρότερων αποτελεσμάτων εξαρτάται από την έγκαιρη αναγνώριση των ανωμαλιών, ιδίως εκείνων που μπορεί να υποδηλώνουν άσχημα νέα. Αλλά οι απολυταρχίες δυσκολεύονται να το κάνουν αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάτι διαφορετικό καθώς οι κίνδυνοι που συνδέονται με την τεχνητή νοημοσύνη παίρνουν σάρκα και οστά.

Όταν προκύπτουν ανησυχητικές εξελίξεις στην Κίνα, οι κομματικοί αξιωματούχοι έχουν κίνητρο να αποσιωπήσουν τις στενόχωρες πληροφορίες αντί να διακινδυνεύσουν την θέση τους αναφέροντας τα κακά νέα στους ανωτέρους τους, ξεκινώντας έναν φαύλο κύκλο που τείνει προς την καταστροφή. Ο λιμός που προκλήθηκε από το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός του Μάο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αν η κολεκτιβοποίηση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και το λιώσιμο των εργαλείων δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια κρίση, ήταν η επίσημη συγκάλυψη των πρώτων σημείων κινδύνου που τελικά μετέτρεψε ως χιονοστιβάδα μια κακή συγκομιδή σε μαζική πείνα.

Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται στην σύγχρονη Κίνα με ανησυχητική συχνότητα. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα στρώματα κυβερνητικής συγκάλυψης που οδήγησαν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Κινέζους άνδρες, γυναίκες, και παιδιά να μολυνθούν από τον ιό HIV πουλώντας αίμα ή λαμβάνοντας μεταγγίσεις μολυσμένου αίματος την δεκαετία του 1990. Παρά τις τακτικές πρώιμες αναφορές για την εκκολαπτόμενη καταστροφή, οι τοπικοί αξιωματούχοι απέκρυπταν επιθετικά τα στοιχεία επί χρόνια για να προστατεύσουν τις καριέρες τους. Πολλοί από αυτούς προήχθησαν ακόμη και μετά την γνωστοποίηση της καταστολής και των επιπτώσεών της.