Βασικοί κανόνες για την εποχή του πολέμου με Τεχνητή Νοημοσύνη

Η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε επίσης να αλλάξει τον τομέα του πυρηνικού πολέμου, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Η ταχύτητα της τεχνητής νοημοσύνης θα μπορούσε να επιτρέψει τον εντοπισμό ενός εισερχόμενου πυρηνικού πυραύλου νωρίτερα, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων για να σταθμίσουν τις επιλογές τους. Αλλά όταν και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούν ΑΙ, η ίδια ταχύτητα θα μπορούσε να προσθέσει πίεση για να ενεργήσουν γρήγορα (και να σκεφτούν αργότερα), ώστε να αποφύγουν να ξεγελαστούν. Η πυρηνική αποτροπή με την βοήθεια της ΑΙ θα ήταν επίσης δίκοπο μαχαίρι: τα αυτόνομα συστήματα με πυρηνικό οπλισμό ίσως καταστήσουν δυσκολότερο για έναν επιτιθέμενο να εξουδετερώσει όλες τις πυρηνικές άμυνες ενός κράτους με μια κίνηση, μειώνοντας έτσι τα κίνητρα για ένα προληπτικό πρώτο πλήγμα. Από την άλλη πλευρά, η πολυπλοκότητα των συστημάτων με τεχνητή νοημοσύνη ενέχει τον κίνδυνο αλυσιδωτών και δυνητικά καταστροφικών αποτυχιών.

ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Η συρροή αυτών των παραγόντων κινδύνου καθιστά τον καθορισμό της σωστής αντίδρασης σε περιστατικά που αφορούν συστήματα με τεχνητή νοημοσύνη και αυτόνομα συστήματα, μοναδικά πολύπλοκα και εξαρτώμενα από το ευρύτερο περιβάλλον. Δεδομένου του πόσο δύσκολο θα είναι να αντιμετωπιστεί αυτή η πολυπλοκότητα εν τη γενέσει της, τα κράτη πρέπει να κατασκευάσουν εκ των προτέρων διόδους διαφυγής από πιθανές συγκρούσεις. Ευτυχώς, κατά τον τρόπο αυτό, μπορούν να βασιστούν σε σχέδια από το παρελθόν.

Το 2020, περίπου το 90% των αμερικανικών αναγνωριστικών πτήσεων πάνω από την Μαύρη Θάλασσα αναχαιτίστηκαν από ρωσικά αεροσκάφη, σύμφωνα [14] με τον αμερικανικό στρατό. Το ΝΑΤΟ δήλωσε [15] ότι είχε αναχαιτίσει ρωσικά αεροσκάφη σε περισσότερες από 300 περιπτώσεις το ίδιο έτος. Τέτοιες αναχαιτίσεις δεν είναι καινούργιες, αποτελούν μια σύγχρονη εκδοχή της πρακτικής της διπλωματίας των κανονιοφόρων του 19ου αιώνα [16]. Ο όρος προέκυψε για να περιγράψει την τάση των Δυτικών κρατών να χρησιμοποιούν φυσικές επιδείξεις ναυτικών μέσων για την προβολή ισχύος και τον εκφοβισμό άλλων εθνών ώστε να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις τους. Καθώς η τεχνολογία εξελισσόταν, οι κανονιοφόροι έδωσαν την θέση τους στα αεροπλανοφόρα, στην συνέχεια στα βομβαρδιστικά B-52, και αργότερα ακόμη στα αεροσκάφη επιτήρησης E-3 Sentry AWACS και σε άλλες επιβλητικές καινοτομίες. Η χρήση -και η αναχαίτιση- των ολοένα και πιο υψηλής τεχνολογίας συστημάτων με δυνατότητα τεχνητής νοημοσύνης είναι απλώς η τελευταία επανάληψη αυτής της τεχνο-τακτικής.

Όπως υποδηλώνει το όνομα, η διπλωματία των κανονιοφόρων χρησιμοποιείται για την επιδίωξη διπλωματικών και όχι στρατιωτικών στόχων. Όμως, δεδομένων των εργαλείων που χρησιμοποιούνται, ο λάθος υπολογισμός και η κακή επικοινωνία μπορεί να έχουν ολέθριες συνέπειες. Τα κράτη το έχουν κατανοήσει από καιρό αυτό και έχουν βρει, στο παρελθόν, τρόπους να περιορίσουν τον κίνδυνο ακούσιας κλιμάκωσης. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς από αυτούς τους μηχανισμούς προέκυψε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Εκείνη την εποχή, η Σοβιετική Ένωση αντιδρούσε στις ναυτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ σε ύδατα που θεωρούσε δικά της, όπως η Μαύρη Θάλασσα και η Θάλασσα της Ιαπωνίας. Κατέστησε σαφή την θέση της αναχαιτίζοντας επανειλημμένα και με επιθετικό τρόπο αμερικανικά σκάφη, οδηγώντας σε μια σειρά επικίνδυνων οριακών συγκρούσεων. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση είχαν φτάσει να αναγνωρίζουν [17] ότι, όπως έγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο μελετητής, Sean Lynn-Jones, «οι κίνδυνοι της ναυτικής παρενόχλησης υπονομεύουν κάθε δικαιολογία για την συνέχιση της απεριόριστης πρακτικής της». Αυτή η αμοιβαία διαπίστωση οδήγησε, το 1972, στην Συμφωνία για τα Περιστατικά στην Θάλασσα (Incidents at Sea Agreement, INCSEA) μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης.

Η συμφωνία INCSEA, όπως έγινε γνωστή, κάλυπτε κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ αμερικανικών και σοβιετικών στρατιωτικών σκαφών στην ανοικτή θάλασσα, από τις σκόπιμες αντιπαραθέσεις έως τις απρογραμμάτιστες συναντήσεις. Δημιούργησε πρωτόκολλα ειδοποίησης και διαδικασίες ανταλλαγής πληροφοριών που αποσκοπούσαν στη μείωση του κινδύνου ατυχημάτων και ακούσιων συγκρούσεων. Ήδη από το 1983, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ δήλωσε [18] ότι η συμφωνία ήταν επιτυχής, διότι μείωσε τον αριθμό των επιθετικών αλληλεπιδράσεων στην ανοικτή θάλασσα, ακόμη και όταν το αμερικανικό και το σοβιετικό ναυτικό είχαν και τα δύο επεκταθεί σε μέγεθος.

Όπως και άλλα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, η συμφωνία δεν περιόριζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ή τις δομές των δυνάμεων. Ούτε εξάλειψε ούτε μεταμόρφωσε ριζικά τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης στον ναυτικό τομέα. Έκανε, ωστόσο, τον ανταγωνισμό πιο προβλέψιμο και ασφαλέστερο.

Η επιτυχία της συμφωνίας INCSEA άνοιξε τον δρόμο για παρόμοιους μηχανισμούς στην ανοικτή θάλασσα και πέραν αυτής. Η Σοβιετική Ένωση και, αργότερα, η Ρωσία αναπαρήγαγαν την συμφωνία με 11 μέλη του ΝΑΤΟ [19] και αρκετές χώρες του Ινδο-Ειρηνικού. Πρόσθετες συμφωνίες ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης δημιούργησαν παρόμοια πρωτόκολλα για συναντήσεις στην ξηρά και στον αέρα. Πιο πρόσφατα, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν [20] έναν μη δεσμευτικό Κώδικα για απρογραμμάτιστες συναντήσεις στην θάλασσα, τον οποίο τηρούν πλέον οι ίδιες και σχεδόν 20 άλλα κράτη. Έχουν γίνει ακόμη και συζητήσεις για την επέκταση παρόμοιων μηχανισμών στο διάστημα και στον κυβερνοχώρο.

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Σίγουρα, μια συμφωνία όπως η INCSEA εφαρμόζεται τεχνικά είτε υπάρχει πλήρωμα επί του σκάφους είτε όχι, αλλά τελικά προϋποθέτει ότι οι ανθρώπινοι χειριστές έχουν τον έλεγχο. Οι μοναδικές προκλήσεις που παρουσιάζουν τα συστήματα με τεχνητή νοημοσύνη και τα αυτόνομα συστήματα απαιτούν πιο προσαρμοσμένες λύσεις. Σκεφτείτε το ως μια συμφωνία INCSEA για την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης: μια Συμφωνία για Αυτόνομα Περιστατικά (Autonomous Incidents Agreement).