Η σοφία της λιτότητας

Παρά τη μείωση δαπανών για την άμυνα, οι παραδοσιακοί σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έχουν σημαντικό πρόβλημα να προστατέψουν τα ζωτικά τους συμφέροντα. Κανένα κράτος δεν απειλεί αξιόπιστα την εδαφική ακεραιότητα κάποιας χώρας της Δυτικής Ευρώπης ή της Ιαπωνίας, και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ δεν χρειάζονται την προβολή δύναμης από κάποια ανεξάρτητη πηγή για την προστασία των πατρίδων τους. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη ήταν εσφαλμένη από πολλές απόψεις, αλλά έχει αποδειχθεί ότι τα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη είναι σε θέση να διεξάγουν πολύπλοκες στρατιωτικές επιχειρήσεις, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Προχωρώντας, η λιτότητα θα αναγκάσει τους συμμάχους των ΗΠΑ να βελτιώσουν τις υπάρχουσες δυνατότητές τους και να αναλάβουν το κόστος της όποιας αλτρουιστικής παρόρμησής τους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν βασικά τους ίδιους στόχους: τη δημοκρατία, τη σταθερότητα και το εμπόριο. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην εξής δύσκολη θέση: και να έχουν παρουσία σε όλο τον κόσμο και να ερεθίζουν πολλά κράτη με την παρουσία τους μέσα, ή κοντά, στο εδαφός τους. Το να ανατεθούν μερικές από τις ευθύνες στους συμμάχους, θα επιτρέψει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να επικεντρωθεί περισσότερο στους κρίσιμους στόχους της, όπως η εξασφάλιση μιας σταθερής και ευημερούσας οικονομίας. Περιφερειακοί εταίροι, οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή αλλά και καλύτερη γνώση των τοπικών προκλήσεων, μπορούν να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες. Με την αύξηση των εισροών από τους άλλους και μια λιγότερο επεμβατική παρουσία, η λιτότητα θα επιτρέψει επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες να αποκαταστήσουν κάποια λάμψη στην ηγεσία τους.

ΕΝΑ ΠΙΟ ΛΙΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για να εφαρμόσουν μια πολιτική λιτότητας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να κάνουν τρία βασικά βήματα: να μειώσουν την παγκόσμια στρατιωτική παρουσία τους, να αλλάξουν το μέγεθος και τη σύνθεση του αμερικανικού στρατού και να αξιοποιήσουν το παραγόμενο «μέρισμα από τη λιτότητα» για την προώθηση της εγχώριας οικονομικής ανάκαμψης.

Πρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επανεξετάσουν την προωθημένη ανάπτυξη δυνάμεων. Η πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι να αποτρέψουν την όποια επιθετικότητα εναντίον των βασικών οικονομικών εταίρων τους στην Ευρώπη και την Ασία. Το καθήκον αυτό δεν είναι ιδιαίτερα επαχθές. Υπάρχουν λίγες υπολογίσιμες απειλές για τους συμμάχους των ΗΠΑ σε αυτές τις περιοχές και αυτά τα κράτη χρειάζονται μόνο λίγη βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν και η Ρωσία συνεχίζει να αναμιγνύεται στα εσωτερικά των χωρών της περιοχής της και χρησιμοποίησε το εμπάργκο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριό της για να καταναγκάσει τους άμεσους γείτονές της, οι πόροι της δυτικής Ευρώπης είναι περισσότερο από επαρκείς ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει μια δυναμική Ρωσία. Μια πιο αυτόνομη Ευρώπη θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να αναπτύξει μια συνεκτική πολιτική ασφάλειας και άμυνας και δεν θα βλέπει πάντα τα γεγονότα μέσα από το ίδιο πρίσμα, όπως κάνει η Ουάσιγκτον. Ωστόσο, η μείωση της εξάρτησης της Ευρώπης από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ισχυρό κίνητρο για τα ευρωπαϊκά κράτη να δαπανούν περισσότερα για την άμυνα, να εκσυγχρονίσουν τις δυνάμεις τους και να εναρμονίσουν καλύτερα τις πολιτικές και τις ικανότητές τους. Οι αμερικανικές δυνάμεις στο ευρωπαϊκό θέατρο θα μπορούσαν ασφαλώς να μειωθούν κατά 40% – 50%, χωρίς να διακυβεύεται η ασφάλεια της Ευρώπης.

Η Ασία είναι επίσης έτοιμη για μια μειωμένη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, και η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αρχίσει σταδιακά να αποσύρει τα στρατεύματά της. Παρά το γεγονός ότι η Κίνα έχει ξεκινήσει μια φιλόδοξη πολιτική στρατιωτικού εκσυγχρονισμού και εμπλέκεται σε περιοδικούς διαξιφισμούς στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η ικανότητά της να προβάλλει στρατιωτική δύναμη εξακολουθεί να είναι περιορισμένη. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα ήδη επωμίζονται μεγαλύτερα βάρη για την άμυνά τους από όσο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Ινδία, οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ είναι χώρες πρόθυμες να διαμορφώσουν στρατηγική συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Λόγω του κοινού συμφέροντος για την προώθηση της περιφερειακής ασφάλειας, αυτοί οι δεσμοί θα μπορούσαν να υποστηριχθούν μέσω διμερών πολιτικών και οικονομικών συμφωνιών, αντί της επ' αόριστον ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων και τις δεσμεύσεις «ανοικτού τύπου» όπως στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Σε περίπτωση που η Κίνα γίνει πιο αυταρχική, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στα σύνορά της θα λειτουργήσουν ως ένα φυσικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης και ως μια πρώτη γραμμή άμυνας, καθώς και ως κόμβοι παροχής υλικοτεχνικής και οικονομικής υποστήριξης για τις απαραίτητες ενέργειες από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, μια τέτοια κατάσταση δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη. Προς το παρόν, υπάρχουν πολλές φθηνότερες εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να ενισχύσουν την ισχύουσα γραμμή άμυνας, όπως η μεταφορά τεχνολογίας, οι πωλήσεις όπλων και η διπλωματική διαμεσολάβηση. Η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας και η πρόληψη του κινεζικού ή του Βορειοκορεάτικου τυχοδιωκτισμού απαιτεί δυνάμεις ταχείας επέμβασης με ισχυρά αποθέματα και όχι 30.000 στρατιώτες που σταθμεύουν σήμερα σε κάθε χώρα. Καταργώντας σταδιακά το 20% αυτών των δυνάμεων και μεταθέτοντας άλλες δυνάμεις στο Γκουάμ ή τη Χαβάη θα μπορούσαν να επιτευχθούν τα ίδια αποτελέσματα με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Η μείωση αυτών των δεσμεύσεων στο εξωτερικό θα φέρει σημαντική εξοικονόμηση. Η έκθεση μιας δικομματικής ομάδας εργασίας που δημοσιεύθηκε το 2010 από το Πρόγραμμα για Αμυντικές Εναλλακτικές εκτιμά ότι και μόνο η αποστράτευση 50.000 στρατιωτών στην Ευρώπη και την Ασία θα μπορούσε να εξοικονομήσει μέχρι και 12 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Η συρρίκνωση του αποτυπώματος των ΗΠΑ θα δημιουργήσει, επίσης, έμμεσες αποταμιεύσεις υπό τη μορφή της μείωσης προσωπικού, της συντήρησης και του κόστους εξοπλισμού.