Ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης

Τρίτον, το μελλοντικό καθεστώς της Ταϊβάν θα μπορούσε να γίνει το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα μεταξύ των δύο χωρών. Η Ουάσινγκτον δεν αναγνωρίζει πλέον την Ταϊβάν ως κυρίαρχο κράτος και αποδέχεται την άποψη του Πεκίνου ότι η Κίνα και η Ταϊβάν είναι μέρος ενός έθνους. Αλλά την ίδια στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες πουλάνε όπλα στην Ταϊβάν. Έτσι, οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη διευθέτηση ΗΠΑ-Κίνας θα πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι μια ξεχωριστή Ταϊβάν, που προστατεύεται επ 'αόριστον από τις αμερικανικές πωλήσεις όπλων, θα προκαλέσει ένταση της κινεζικής εχθρότητας. Μια ενδεχόμενη λύση με βάση τις γνωστές γραμμές του πρώην κινέζου ηγέτη Deng Xiaoping για το Χονγκ Κονγκ «μία χώρα, δύο συστήματα», αλλά επαναπροσδιορισμένη ως «μία χώρα, πολλά συστήματα», μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ενδεχόμενη επανασυσχέτιση της Ταϊπέι με την Κίνα, ενώ παράλληλα θα επέτρεπε στην Ταϊβάν και την Κίνα να διατηρήσουν τις ξεχωριστές πολιτικές, κοινωνικές και στρατιωτικές ρυθμίσεις τους (ειδικότερα, αποκλείοντας την ανάπτυξη δυνάμεων του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού στο νησί). Ανεξάρτητα από την ακριβή συνταγή και λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη δύναμη της Κίνας και την μεγάλη επέκταση των κοινωνικών δεσμών μεταξύ της Ταϊβάν και της ηπειρωτικής χώρας, είναι αμφίβολο ότι η Ταϊβάν μπορεί να αποφεύγει επ' αόριστον μια πιο επίσημη σύνδεση με την Κίνα.

ΠΡΟΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Πριν από 1.500 και πλέον χρόνια, κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού της πρώτης χιλιετίας, η πολιτική στην σχετικά πολιτισμένη Ευρώπη κυριαρχείτο σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη συνύπαρξη των δύο ξεχωριστών τμημάτων (Δύσης και Ανατολής) της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Δυτική Αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα για τον περισσότερο καιρό τη Ρώμη, είχε πληγεί από τις επιδρομές και τις λεηλασίες των βαρβάρων. Με τα στρατεύματά της να βρίσκονται μόνιμα στο εξωτερικό σε εκτεταμένες και δαπανηρές οχυρώσεις, η Ρώμη είχε υπερ-εκταθεί πολιτικά και κόντεψε να χρεοκοπήσει στα μισά της διαδρομής της, κατά τον πέμπτο αιώνα. Εν τω μεταξύ, διχαστικές συγκρούσεις μεταξύ χριστιανών και ειδωλολατρών υπέσκαψαν την κοινωνική συνοχή της Ρώμης, ενώ η βαριά φορολογία και η διαφθορά σακάτεψαν την οικονομική ζωτικότητά της. Το 476, όταν δολοφονήθηκε ο Ρωμύλος Αυγουστύλος από τους βαρβάρους, η μέχρι τότε ετοιμοθάνατη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε και επίσημα.

Κατά την ίδια περίοδο, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία - η οποία σύντομα έγινε γνωστή ως Βυζάντιο - έδειξε πιο δυναμική αστική και οικονομική ανάπτυξη και αποδείχθηκε πιο επιτυχής και στη διπλωματική πολιτική της και σε θέματα ασφάλειας. Μετά την πτώση της Ρώμης, το Βυζάντιο συνέχισε να αναπτύσσεται για αιώνες. Ανακατέλαβε τμήματα της παλιάς Δυτικής Αυτοκρατορίας και έζησε (αν και αργότερα εν μέσω πολλών συγκρούσεων) μέχρι την άνοδο των Οθωμανών Τούρκων τον 15ο αιώνα.

Τα τρομερά δεινά της Ρώμης στα μέσα του 5ου αιώνα δεν κατέστρεψαν τις πιο ελπιδοφόρες προοπτικές του Βυζαντίου, επειδή εκείνη την εποχή ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε τμήματα που ήταν γεωγραφικά απομονωμένα και πολιτικά και οικονομικά μονωμένα το ένα από το άλλο. Η τύχη του ενός δεν επηρέαζε ευθέως και άμεσα τις προοπτικές των άλλων. Αυτό όμως δεν ισχύει πλέον. Σήμερα, με την απόσταση να εκμηδενίζεται από την αμεσότητα της επικοινωνίας και την στιγμιαία σχεδόν ταχύτητα των οικονομικών συναλλαγών, η ευημερία στα πιο προηγμένα μέρη του κόσμου γίνεται ολοένα και πιο αλληλεξαρτώμενη. Στην εποχή μας, σε αντίθεση με 1.500 χρόνια πριν, η Δύση και η Ανατολή δεν μπορούν να είναι απόμακρες: η σχέση τους μπορεί να είναι είτε αμοιβαία συνεργατική, είτε αμοιβαία καταστροφική.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/136754/zbigniew-brzezinski/balanc...

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.