Η καλή εξωτερική πολιτική είναι αόρατη

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι μάλλον δεν σκέφτονται πολύ για τις συμμαχίες και την διπλωματία όταν προσέρχονται στις κάλπες, αλλά ακόμη και αν το έκαναν, είναι αμφίβολο ότι θα έστρεφαν τα πυρά τους στους μακρόχρονους εταίρους των ΗΠΑ, όπως έκανε ο Trump στις πρώτες εβδομάδες [της θητείας] του. Πράγματι, όπως ανέφεραν οι Times [24], σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από την αποκάλυψη του ενοχλητικού τηλεφωνήματος με την Αυστραλία, οι ερωτηθέντες κλήθηκαν να αξιολογήσουν κατά πόσον οι χώρες ήταν σύμμαχοι ή εχθροί των Ηνωμένων Πολιτειών. Μεταξύ των Ρεπουμπλικανών, ποια ήταν η χώρα που βγήκε κορυφαία στον κατάλογο των συμμάχων; Η Αυστραλία.

Ο Trump έκανε αυτά τα ζητήματα εξέχοντα με το να υφάνει μια αφηγηματική εκστρατεία [25] γύρω από τις ανησυχίες για τους Αμερικανούς που θα χάσουν την δουλειά τους λόγω των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και τις υπερβολικές πληρωμές για την υποστήριξη των πλούσιων συμμάχων. Στην συνέχεια τύλιξε αυτά τα ζητήματα με ρητορική σχετικά με τα πιο σκανδαλώδη λάθη που έχουν κάνει οι ελίτ τα τελευταία χρόνια, κυρίως από το φιάσκο του πολέμου στο Ιράκ και την οικονομική κρίση του 2008, για να επιδιώξει να πείσει το κοινό ότι ήταν απαραίτητη μια νέα προσέγγιση επτά δεκαετίες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Με λίγα λόγια, η πηγή της σημερινής επίθεσης στην διεθνή τάξη δεν είναι το δημόσιο, ούτε οι κομματικές ελίτ, αλλά μάλλον είναι ο ίδιος ο πρόεδρος, με τον σύμβουλο του Λευκού Οίκου, Στηβ Μπάνον, στο πλευρό του. Όλα αυτά θα περιπλέξουν σοβαρά οιεσδήποτε προσπάθειες για την αποκατάσταση της πίστης στην τάξη. Δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα καλύτερης ανταλλαγής μηνυμάτων -θα είναι πάντα δύσκολο να κάνεις τους ψηφοφόρους να ξεσηκωθούν για κάτι τόσο αφηρημένο όπως η φιλελεύθερης διεθνής τάξη.

Αντ’ αυτού, είναι στο χέρι αυτών των ελίτ που εξακολουθούν να αναγνωρίζουν και να δίνουν προτεραιότητα στα αόρατα οφέλη που το σύστημα έχει παράσχει, να το προστατεύσουν ή να το προωθήσουν. Εκείνοι μέσα διοίκηση του Τραμπ, όπως ο Tillerson, ο Mattis, και ο πρόσφατα διορισθείς Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, H.R. McMaster, καθώς και οι λίγοι σύμμαχοί τους στο Κογκρέσο -ιδιαίτερα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα- μπορούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο εάν είναι πρόθυμοι να αναλάβουν το ρίσκο, και αν ο Τραμπ τους ακούσει.

Κάποιος θα πρέπει να πει στον Trump να κάνει ένα ταξίδι στην Γερμανία χωρίς να προσδοκά να φέρει στην πατρίδα μια συμφωνία. Κάποιος θα πρέπει να του υπενθυμίσει ότι οι ισχυρές συμμαχίες με την Αυστραλία, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα θα είναι χρήσιμες αν υπάρξει μια αντιπαράθεση με την Κίνα, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια η Κίνα δεν έχει συμμάχους. Κάποιος θα πρέπει να επισημάνει στον Trump ότι ο προστατευτισμός στο εμπόριο οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών στα Walmart.

Αυτές οι ίδιες ελίτ ίσως επίσης να πρέπει να υπενθυμίσουν στον Trump ότι ορισμένες νίκες στην εξωτερική πολιτική πρέπει να μείνουν αόρατες -ότι δεν θα είναι σε θέση να πάρει δημόσια εύσημα για ορισμένες από αυτές. Η σταθερότητα στις κρίσεις, η πρόληψη της τρομοκρατίας, η συλλογή πληροφοριών, και πολλές άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής είναι σε μεγάλο βαθμό κάτι σαν τα σκυλιά που δεν γαβγίζουν, το σχέδιο που απαιτεί χρόνο για να αποφέρει καρπούς, ή την ιστορία που πρέπει να παραμείνει μυστική μέχρι κάποια μέρα μακριά στο μέλλον .

Οι ελίτ πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσουν τις επικρίσεις της υπάρχουσας τάξης που ο Trump έχει εκμεταλλευθεί. Το κόστος του ελεύθερου εμπορίου όντως επιβαρύνει δυσανάλογα ορισμένους Αμερικανούς˙ ο ειδικός επί του εμπορίου στο Council on Foreign Relations, Edward Alden, έχει δείξει λεπτομερώς [26], την αποτυχία της κάθε διοίκησης από του John F. Kennedy και μετά στο να αποδώσουν την υπεσχημένη βοήθεια προς τους εργαζομένους που έμειναν πίσω λόγω της αυξανόμενης παγκοσμιοποίησης, βοήθεια η οποία θα προέκυπτε από τις εμπορικές προσαρμογές. Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ χρειάζεται να δουν σοβαρά το να δαπανήσουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα, όπως έχουν υποσχεθεί να κάνουν (μόνο η Εσθονία, η Ελλάδα, η Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες το κάνουν) -όχι επειδή η επίτευξη του στόχου θα έχει σημαντικές συνέπειες στην άμυνα, αλλά μάλλον για να διατηρήσουν την πολιτική υποστήριξη από τον κύριο χορηγό του ΝΑΤΟ.

Οι επιδόσεις της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης έχουν γραφτεί με αόρατο μελάνι. Αλλά είναι εξαιρετικά ισχυρές [27]. Αν δεν είμαστε επιτυχείς στο να την υπερασπιστούμε, τα οφέλη της μπορεί τελικά να γίνουν ξεκάθαρα φανερά -ακριβώς επειδή θα έχουν εκλείψει.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2017-02-28/good-fo...