Μια ιστορική εξέλιξη ή μια ιστορική γκάφα στην Σιγκαπούρη;

Δείτε τις κυρώσεις. Ο Trump ισχυρίζεται ότι έχει 300 ισχυρές κυρώσεις στο τσεπάκι του, έτοιμες να εφαρμοστούν εάν η Βόρεια Κορέα συμπεριφερθεί άσχημα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι μετά από μια δεκαετία αύξησης της πίεσης στην Βόρεια Κορέα [4], οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη υποβάλει τον Βορρά σχεδόν σε κάθε σημαντική κύρωση που μπορεί να εφαρμόσει μονομερώς η Ουάσινγκτον. Οι πιθανότητες η Κίνα και η Ρωσία να εγκρίνουν ισχυρές νέες προβλέψεις στις κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι σχεδόν μηδενικές. Επιπλέον, η πραγματική πίεση από τις κυρώσεις έγκειται στην ζωηρή εφαρμογή τους από τις χώρες με τις οποίες η Βόρεια Κορέα κάνει δουλειές, κυρίως την Κίνα. Το πρόσφατο καλωσόρισμα του Κιμ με κόκκινο χαλί από τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping -δύο φορές σε έναν μήνα, μετά από χρόνια αποξένωσης- και οι αναφορές για την επανάληψη του διασυνοριακού εμπορίου, καθιστούν σαφές ότι η εποχή της κινεζικής «σκληρής αγάπης» (“tough love”) τελείωσε. Αυτό σημαίνει ότι ο ζουρλομανδύας των κυρώσεων έχει χαλαρώσει για τον Κιμ. Οι προοπτικές η Κίνα και άλλα έθνη να εντείνουν την επιβολή κυρώσεων στα επίπεδα που είδαμε στα τέλη του 2017, φαίνονται χλωμές.

Η συμβατική σοφία σε ορισμένα στρατόπεδα [5] είναι ότι η ρητορική του Trump για ένα χτύπημα «ματώματος μύτης» φόβισε τον Kim [και τον έκανε] να υποχωρήσει. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ακόμα κι αν το «ρομάντζο» Kim-Trump καταλήξει σε απογοήτευση, η Ουάσιγκτον θα δυσκολευτεί να μοχλεύσει αξιόπιστα την απειλή της βίας μετά την επίθεση γοητείας του Kim. Ο Τραμπ θα αντιμετώπιζε επίσης σχεδόν σίγουρη αντίθεση για ένα χτύπημα από την Κίνα, τη Νότια Κορέα και την διεθνή κοινότητα. Οι Νοτιοκορεάτες, οι οποίοι θα βρεθούν στο επίκεντρο των αντιποίνων των ΗΠΑ, δείλιαζαν για μια στρατιωτική επιλογή ακόμα και όταν ο Kim τους απειλούσε να τους χτυπήσει με πυρηνικά εξαιτίας της ανάπτυξης του αντιπυραυλικού συστήματος που είναι γνωστό ως Terminal High Altitude Area Defense ή THAAD [6]. Σήμερα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν [7] ότι ο Kim είναι πιο δημοφιλής στη Νότια Κορέα από όσο είναι ο Trump. Δεδομένου ότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια αποτελεσματική προληπτική επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Βόρειας Κορέας χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησης και του στρατού της Νότιας Κορέας, φαίνεται ότι ο Kim μείωσε σημαντικά τον κίνδυνο μιας «ματωμένης μύτης».

Το παιχνίδι του Trump στην σύνοδο κορυφής φαίνεται να έχει δώσει πλεονέκτημα στον Κιμ και σε άλλα σημαντικά σημεία. Η Βόρεια Κορέα πέτυχε πέρα από τα πιο τρελά όνειρά της να τερματίσει τις αμυντικές (αλλά «ακριβές», όπως τις περιέγραψε ο Trump) κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ΗΠΑ-Νότιας Κορέας. Ενώ ο Trump τις θεωρεί ακριβές, η Βόρεια Κορέα αναφέρεται σε αυτές ως «προκλητικά πολεμικά παιχνίδια» [8]. Ο Trump εγκατέλειψε αυτό το χαρτί χωρίς να ζητήσει καν την αντίστοιχη διακοπή των συμβατικών ασκήσεων της Βόρειας Κορέας, πόσω μάλλον μια πλήρη διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών προγραμμάτων. Ένας μακροχρόνιος στόχος για το καθεστώς Κιμ ήταν να μπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες στις διαπραγματεύσεις για μια ειρηνευτική συνθήκη, εν μέρει για να πιέσει για τον τερματισμό της συμμαχίας ΗΠΑ-Νότιας Κορέας και των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων (U.S. Forces Korea), στην Σεούλ. Αλλά δεν είναι σαφές εάν ο Kim χρειάζεται καν μια ειρηνευτική συνθήκη υπό το φως της εμφανούς επιθυμίας του Trump να «βγάλει τους στρατιώτες μας έξω». Αναρωτιέται κανείς ποιος ηγέτης είναι περισσότερο παρακινημένος να πάρει τα στρατεύματα των ΗΠΑ έξω από την κορεατική χερσόνησο –ο Kim ή ο Trump; Ο Kim, επίσης, δεν μπορεί να μην πρόσεξε τον ταραγμένο αγώνα στον απόηχο της συνόδου κορυφής τόσο από το Blue House της Νότιας Κορέας [στμ: δηλαδή το προεδρικό μέγαρο] όσο και από τις δυνάμεις των ΗΠΑ στην Κορέα, για να μάθουν το τι υποσχέθηκε ο Trump, καταδεικνύοντας ένα εκπληκτικό χάσμα στον συντονισμό των ΗΠΑ.

Η Σύνοδος Κορυφής της Σιγκαπούρης άνοιξε τον δρόμο στη Νότια Κορέα για να ξεπαγώσει πολύτιμα επενδυτικά σχέδια υπό όρους που ο Βορράς μπορεί να ελέγξει, και σίγουρα θα ανοίξει τις στρόφιγγες της διεθνούς βοήθειας. Χτυπώντας πισώπλατα την Κίνα, την Ιαπωνία και την Ρωσία τον Μάρτιο με το σχέδιό του να συναντηθεί διμερώς με τον Κιμ, ο Trump ξεκίνησε έναν αγώνα επιρροής ως προς την Πιονγκγιάνγκ, που έκανε τον Κιμ, πολύ πρόσφατα έναν απόβλητο, τον άνθρωπο που οφείλει κανείς να συναντήσει.

Αυτά τα αποτελέσματα, που έχουν τόσο πρακτική όσο και προπαγανδιστική αξία, φαίνεται σίγουρο ότι θα ενισχύουν το εγχώριο κύρος και την εξουσία του Κιμ. Το πιο σημαντικό, η θερμή υποδοχή από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών βοήθησε τον Κιμ να ομαλοποιήσει, εάν όχι να νομιμοποιήσει, το καθεστώς της Βόρειας Κορέας ως πυρηνικού κράτους [9]. Ο Kim δεν ενδιαφέρεται για το μοντέλο της Λιβύης˙ ενδιαφέρεται για το μοντέλο του Πακιστάν.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, σε χειραψία με τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας, Kim Jong Un, στην Σιγκαπούρη, στις 12 Ιουνίου 2018. JONATHAN ERNST / REUTERS
--------------------------------------------

Τέλος, παρά τον καθησυχασμό για την αποπυρηνικοποίηση και την θεαματική διάλυση από την Πιονγκγιάνγκ μιας μονάδας πυρηνικών δοκιμών που οι ίδιοι οι Βορειοκορεάτες είχαν κηρύξει ως απαρχαιωμένη, το οπλοστάσιο του Κιμ δεν είναι μικρότερο από όσο ήταν τον περασμένο Νοέμβριο, όταν η Βόρειος Κορέα δοκίμασε με επιτυχία έναν νέο διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο [10] για τον οποίον ισχυρίστηκε ότι ήταν ικανός να χτυπήσει την αμερικανική ηπειρωτική χώρα με μια πυρηνική κεφαλή. Συνολικά, αυτή ήταν μια καλή πρώτη σύνοδος κορυφής για την Βόρεια Κορέα.