Πώς να πληγεί η Ρωσία εκεί που πονάει

Η παραπομπή στην Δικαιοσύνη μπορεί επίσης να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στην στρατηγική. Η Ουκρανία έχει ήδη επιζητήσει [22] δισεκατομμύρια δολάρια από την Ρωσία για την αποτυχία της τελευταίας να παρέχει αξιόπιστα φυσικό αέριο από τότε που ξεκίνησε η σύγκρουση των χωρών το 2014. Η Ουκρανία έχει επίσης καταθέσει [23] μια νομική προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για την κατάληψη της Κριμαίας από την Ρωσία. Η αμερικανική και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να ενθαρρύνουν και άλλα θύματα των κακόβουλων δραστηριοτήτων της Ρωσίας, από τις δολοφονίες [23] έως τις κυβερνοεπιθέσεις, για να κάνουν μηνύσεις. Η Ρωσία μπορεί να ισχυριστεί [24] κυριαρχική ασυλία (sovereign immunity), μια νομική θεωρία που γενικά περιορίζει το δικαίωμα των πολιτών να μηνύουν ξένες κυβερνήσεις για κυβερνητικές ενέργειες, για να αντιταχθεί σε τέτοιες αγωγές. Η Ρωσία, για παράδειγμα, επιδιώκει να επικαλεσθεί την κυριαρχική ασυλία για να εμποδίσει την δίκη της μήνυσης της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών (Democratic National Committee) για το ρωσικό χάκινγκ στους σέρβερ των ηλεκτρονικών υπολογιστών της κατά τις εκλογές του 2016. Οι Δυτικές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να παράσχουν νομικά μέσα στους δυνητικούς ενάγοντες, περιορίζοντας την κυριαρχική ασυλία ως μια άμυνα σε υποθέσεις που αφορούν εκλογικές παρεμβάσεις και ορισμένα άλλα σοβαρά εγκλήματα, εν πολλοίς όπως το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχει περιορίσει το δικαίωμα των χωρών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία να διεκδικήσουν την κυριαρχική ασυλία ως μια άμυνα. Ένας αυξημένος κίνδυνος των ιδιωτικών δικαστικών προσφυγών, και η πιθανότητα να αποδοθούν ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στα θύματα κακόβουλων ρωσικών δραστηριοτήτων θα μπορούσαν να χαλαρώσουν τον ενθουσιασμό της Μόσχας για την επέκταση της επιρροής της με τέτοια μέσα.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η ανάσχεση μέσω της οικονομικής πίεσης είναι ένα μακρόχρονο παιχνίδι, όπως ακριβώς και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Ρήγκαν δεν περίμενε ότι η στρατηγική του θα οδηγήσει σε άμεσες αλλαγές της σοβιετικής πολιτικής στην Κεντρική Ασία, την Λατινική Αμερική ή την Ευρώπη το 1983 και σημείωσε ότι «είναι απίθανο να υπάρξει ταχεία πρόοδος στις διμερείς σχέσεις». Σήμερα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα ότι η αύξηση της οικονομικής πίεσης θα πείσει τελικά τον Πούτιν να περιορίσει τις επιθέσεις του στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, ειδικά εάν πράττοντας έτσι αναγκάζει την Ρωσία να αρχίσει να μειώνει τις εγχώριες δαπάνες για βασικά προγράμματα και κρατικές επιδοτήσεις σε στενούς συμμάχους που υποστηρίζουν την δημοτικότητα της κυβέρνησής του. Το πιο πιθανό σενάριο, ωστόσο, είναι ότι ο Πούτιν θα συνεχίσει να προκαλεί την Δύση. Σε αυτή την περίπτωση, είναι απαραίτητη μια στρατηγική που να αποσκοπεί στην σταδιακή αποδυνάμωση της ρωσικής οικονομίας και στην αύξηση των εσωτερικών διαιρέσεων και των συμβιβασμών, προκειμένου να περιοριστεί η ικανότητα του Κρεμλίνου να προωθήσει την εξωτερική πολιτική του. Η Ουάσινγκτον πρέπει πάντα να είναι ανοιχτή στην χαλάρωση των πιέσεων και στην βελτίωση των σχέσεων, εάν η Ρωσία αλλάξει πορεία. Αν δεν το κάνει όμως, η Ουάσιγκτον πρέπει να επιδιώξει να περιορίσει και να υπονομεύσει την οικονομία της Ρωσίας μακροπρόθεσμα.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2019-01-03/ho...