Πώς πρέπει να προετοιμαστούμε απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα

[1] Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας των προσπαθειών ψυχολογικού κλονισμού ηγεσίας, στρατεύματος και λαού, αποτελούν οι ιταμές ιταλικές προκλήσεις προ της εισβολής της 28ης Οκτωβρίου 1940 που κορυφώθηκαν με τον άνανδρο τορπιλισμό του ευδρόμου Έλλης.
[2] Συχνές στην βιβλιογραφία οι αναφορές σε «προληπτικό πόλεμο» (preemptive) και «πόλεμο παρεμπόδισης» (preventive). Σε γενικές γραμμές, ο πρώτος ορισμός αναφέρεται στην εξαπόλυση πρώτου πλήγματος από τον αντίπαλο Α στον Β όταν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο Β προετοιμάζεται να επιτεθεί κατά του Α και η επίθεση αυτή είναι επικείμενη. Ο «πόλεμος παρεμπόδισης» αναφέρεται στην συνειδητή επιλογή του αντιπάλου Α να επιτεθεί στον Β καθώς διαβλέπει ότι σταδιακά η ισορροπία ισχύος μετακινείται υπέρ του Β και ως βέλτιστη λύση επιλέγεται αυτή της αναμέτρησης όσο ακόμη οι συνθήκες είναι ευνοϊκές (έστω και σχετικά) για τον Α.
[3] Να μην ξεχνάμε ότι οι Εθνικοί Κανόνες Εμπλοκής-ΕΚΕ (στην πλειονότητα των κρατών) αποσκοπούν στην αποφυγή ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης με παράλληλη εξασφάλιση των εθνικών συμφερόντων και προστασία των εθνικών δυνάμεων και μέσων.
[4] Προβλέπεται από τους Εθνικούς Κανόνες Εμπλοκής.
[5] Για τον αέναο αγώνα εξασφάλισης της «βεβαιότητας» περί των προθέσεων και δυνατοτήτων του εχθρού έχουν κάνει λόγο πολλοί στρατιωτικοί αναλυτές. Θα αρκεστώ στην σύγχρονη και πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά του Martin Van Creveld στο βιβλίο του, Command in War (Η Διοίκηση στον Πόλεμο).
[6] Ο Clausewitz την αποκαλούσε «τριβή» (το σύνολο των αστάθμητων, απρόβλεπτων και τυχαίων παραγόντων που ενίοτε μπορούν να κρίνουν την έκβαση της μάχης/πολέμου).
[7] Οι παραπάνω προτάσεις βελτιστοποίησης των ικανοτήτων των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων σίγουρα δεν τυγχάνουν άγνωστες στα Γενικά Επιτελεία και αποτελούν αντικείμενα συνεχών προσπαθειών. Φυσικά, υπάρχουν πάντοτε περιθώρια βελτιώσεων σε όλους τους τομείς και ανάγκη συνεχών ανατροφοδοτήσεων βασιζόμενοι σε νέες τεχνολογίες, πρωτοπόρες τακτικές και αξιολόγηση των εχθρικών ενεργειών.
[8] Σύμφωνα με το Joint Publication 1-02 of the US DoD: «Mission command is the conduct of military operations through decentralized execution based upon mission-type orders». Επιγραμματικά και από διάφορες άλλες εκδόσεις περιγράφονται τα βασικά χαρακτηριστικά του: «Mission command exploits the human element…, emphasizing trust, force of will, initiative, judgment, and creativity. - Successful mission command demands that subordinate leaders at all echelons exercise disciplined initiative and act aggressively and independently to accomplish the mission. They focus their orders on the purpose of the operation rather than on the details of how to perform assigned tasks. - Essential to mission command is the thorough understanding of the commander’s intent at every level of command and a command climate of mutual trust and understanding».
[9] Αναμφίβολα πολλοί θα θυμηθούν την γνωστή ρήση του Georges Clemenceau, «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους στρατιωτικούς» η οποία εμπεριέχει σημαντικό μέρος αληθείας (όπως, όμως, και η ανάληψη στρατιωτικών επιχειρησιακών αποφάσεων από πολιτικούς). Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η αξία του αρχαιοελληνικού «μέτρου» ή της έκφρασης «έκαστος εφ’ ω ετάχθη».

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition