Το μακρύ χέρι των αυταρχικών

Οι ηγέτες των κρίσιμων θεσμών στις δημοκρατίες πρέπει να βρουν δύναμη στο πλήθος όταν αντιμετωπίζουν την αυταρχική απειλή. Πρέπει να συντονίζονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, το Πεκίνο προσπάθησε να λογοκρίνει αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες προβληματισμού και μελετητές την άνοιξη ως αντίποινα στις κυρώσεις της ΕΕ που στοχεύουν σε Κινέζους κυβερνητικούς αξιωματούχους οι οποίοι κατηγορούνται για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Σινγιάνγκ. Μια σειρά από μεμονωμένους μελετητές και ερευνητικά ιδρύματα εξέδωσαν κοινές δηλώσεις αλληλεγγύης [12], καταγγέλλοντας τις ενέργειες ως μέρος των προσπαθειών του ΚΚΚ. Τέτοιες απαντήσεις, ενώ είναι ευπρόσδεκτες και αξιέπαινες, θα ήταν πολύ πιο ισχυρές εάν προέρχονταν από μια συνεχή, οργανωμένη προσπάθεια να υποστηρίξουν την απρόσκοπτη διανοητική έρευνα πριν από την πίεση του ΚΚΚ ή άλλων αυταρχικών δυνάμεων. Παρομοίως, τα πανεπιστήμια, οι εκδότες, και τα think tanks θα πρέπει να επινοήσουν κατευθυντήριες γραμμές της βιομηχανίας για να αποφύγουν ad hoc υποχωρήσεις σε αυταρχικές κυβερνήσεις, όπως η υποβολή αιτημάτων λογοκρισίας, και να στέλνουν σαφή μηνύματα σχετικά με τις δικές τους αρχές. Οποιαδήποτε έλλειψη αλληλεγγύης θα αποδυναμώσει την διαπραγματευτική ισχύ αυτών των θεσμικών οργάνων [13], καθώς εμπλέκονται με τους λεγόμενους ομολόγους τους που εδρεύουν σε αυταρχικές χώρες και τους εκθέτουν σε επιθετική πολιτική και εκφοβισμό.

Ομοίως, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα σε ανοιχτές κοινωνίες πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο να υιοθετήσουν επιχειρηματικές στρατηγικές που δεν επιτρέπουν στα αυταρχικά καθεστώτα να τις πιέσουν να αναθεωρήσουν δημόσιες θέσεις, να επιβάλλουν κυρώσεις σε υπαλλήλους τους, να αλλάξουν χάρτες ώστε να αντικατοπτρίζουν τις εδαφικές αξιώσεις των καθεστώτων, και τα παρόμοια. Μια αποτυχία ως προς αυτά θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν πτωτικό φαύλο κύκλο που θα ενίσχυε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των αυταρχικών χωρών.

Στον τεχνολογικό τομέα, οι δημοκρατίες πρέπει να ενθαρρύνουν έναν αγώνα προς την κορυφή. Πρέπει να εμβαθύνουν τις προσπάθειες υπεράσπισης της ελεύθερης έκφρασης, της ακεραιότητας των πληροφοριών, και της ιδιωτικότητας. Για τον σκοπό αυτό, η κοινωνία των πολιτών πρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο [14] στην διαμόρφωση προτύπων για τεχνολογίες όπως τα ασύρματα δίκτυα 5G και το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (Internet of Things). Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών πρέπει να επικεντρωθούν ιδίως στην ρύθμιση ισχυρών νέων τεχνολογιών [15], όπως τα συστήματα αναγνώρισης προσώπου ή φωνής, που κινδυνεύουν να απειλήσουν τις πολιτικές ελευθερίες.

Τα καθεστώτα της Κίνας και της Ρωσίας επιδιώκουν αμφότερα να κερδίσουν επιρροή αναπτύσσοντας κεφάλαιο σε άλλες χώρες. Ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών, αναλυτές δεξαμενών σκέψης, και ερευνητικοί δημοσιογράφοι που κατανοούν τις περίπλοκες σχέσεις μεταξύ αυτών των αυταρχικών καθεστώτων και των πληρεξουσίων τους θα είναι καλά εξοπλισμένοι για να παρακολουθούν αυτές τις οικονομικές ροές. Θα πρέπει να μελετήσουν διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, και συναλλαγές στο τοπικό τους πλαίσιο για να αποκαλύψουν πιθανή διαφθορά και την υφέρπουσα επιρροή του Πεκίνου, της Μόσχας και άλλων.

ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟ, ΦΡΟΥΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΥΛΗ

Με ενθαρρυντικό τρόπο, ορισμένοι τομείς στις δημοκρατικές χώρες επινοούν ήδη μια ενεργή απάντηση σε αυτές τις αυταρχικές απειλές. Για παράδειγμα, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ομάδες προβληματισμού, ομάδες της κοινωνίας των πολιτών, και εταιρείες τεχνολογίας βρίσκουν καινοτόμους τρόπους [16] για να απορρίψουν τις επιθέσεις οξείας ισχύος του Πεκίνου στην σφαίρα των μέσων ενημέρωσης, όπως φαίνεται από την εκστρατεία υπεράσπισης της κοινωνίας των πολιτών που είδε την ρυθμιστική Αρχή των μέσων ενημέρωσης του Ηνωμένου Βασιλείου να ανακαλεί την άδεια μετάδοσης ενός κινεζικού κρατικού τηλεοπτικού καναλιού τον Φεβρουάριο, με επιπτώσεις στην ικανότητά του να μεταδίδει αλλού στην Ευρώπη [17] και πέραν αυτής. Η Αυστραλία, η Τσεχική Δημοκρατία, και η Ταϊβάν είναι μεταξύ των χωρών με τις πιο προηγμένες προσπάθειες της κοινωνίας των πολιτών για την αντιμετώπιση της αυταρχικής οξείας ισχύος. Αλλά η επιτυχία δεν εξαρτάται μόνο από τα επιτυχή μέτρα μεμονωμένων χωρών: οι δημοκρατίες πρέπει να αναλάβουν δράση μαζί.

Μια κοινή επωδός σήμερα υποστηρίζει ότι οι δημοκρατίες πρέπει να «τακτοποιήσουν τα του οίκου τους» πριν αντιμετωπίσουν την αυταρχική απειλή -αλλά δεν μπορούν να αγνοήσουν τον κόσμο γύρω τους ενώ το κάνουν. Τα αυταρχικά καθεστώτα που έχουν εξασφαλίσει μεγαλύτερη επιρροή τόσο στις δημοκρατικές χώρες όσο και στα διεθνή όργανα καθορισμού των κανόνων δεν είναι πιθανό να υποχωρήσουν [18] ή να σταματήσουν τις δραστηριότητές τους καθώς οι δημοκρατίες σκύβουν πάνω από τις δικές τους δυσκολίες. Οι δημοκρατίες πρέπει ταυτόχρονα να αντιμετωπίζουν τις δικές τους αδυναμίες και να προστατεύουν τους θεσμούς τους από εξωτερικές απειλές με αμοιβαία ενίσχυση, εάν θέλουν να αποτρέψουν τους αυταρχικούς αντιπάλους τους από το να κάνουν έναν κόσμο ασφαλέστερο για τον αυταρχισμό.