Οι μάχες στην Γάζα σηματοδοτούν την έναρξη μιας πιο βίαιης εποχής

Μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, η ενθαρρυμένη δεξιά έκανε επίσης βήματα για να περιθωριοποιήσει τους Ισραηλινούς Άραβες πολίτες. Πολλοί από αυτούς τους τελευταίους είδαν το λεγόμενο νομοσχέδιο έθνους-κράτους του 2018 -το οποίο κηρύσσει το Ισραήλ ως την ιστορική πατρίδα του εβραϊκού λαού, καθιερώνει τα εβραϊκά ως τη μόνη επίσημη γλώσσα, και ισχυρίζεται ότι οι εβραϊκοί οικισμοί είναι «εθνική αξία»- ως άλλο ένα μέσο διάκρισης εναντίον Ισραηλινών Αράβων προς όφελος των Ισραηλινών Εβραίων. Δύο χρόνια αργότερα, μια τροπολογία στον νόμο η οποία θα προσέθετε ισότητα για τις μειονότητες, μειώνοντας την πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιήσει τις νομικές διακρίσεις εναντίον Ισραηλινών Αράβων, καταψηφίστηκε στην Κνέσετ -το κοινοβούλιο του Ισραήλ. Οι δεξιοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού, Βενιαμίν Νετανιάχου, επίσης υποκινούν τακτικά το μίσος και τον φόβο εναντίον των Ισραηλινών Αράβων και των εκπροσώπων τους στην Κνέσετ. Η δραματική αύξηση των ποσοστών εγκληματικότητας στις αραβικές κοινότητες, επιπλέον, συνδυάζει προϋπάρχοντα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα.

Η παλαιστινιακή πολιτική μαστίζεται από τις δικές της σειρές αποτυχιών. Τα τελευταία χρόνια, η Παλαιστινιακή Αρχή έχει υπονομεύσει σοβαρά την πίστη του κοινού στην ικανότητά της να κυβερνά. Χωρίς διεξαγωγή γενικών εκλογών από το 2006, η Παλαιστινιακή Αρχή έχει καταστρέψει το κράτος δικαίου, εξασθένισε το δικαστικό σώμα, περιόρισε τις ελευθερίες των μέσων ενημέρωσης, και συρρίκνωσε τον χώρο για την κοινωνία των πολιτών καθώς οι οργανώσεις έχασαν μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας τους από την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα είναι η αυξανόμενη δυσαρέσκεια του κοινού και τα συντριπτικά αιτήματα για παραίτηση του προέδρου της ΠΑ, Μαχμούντ Αμπάς. Η συμπεριφορά της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας δεν ήταν καλύτερη. Χωρίς να ενοχλείται από συνταγματικές αρχές, κανόνες, και κράτος δικαίου, έχει γίνει όλο και πιο αδίστακτη.

ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Πριν από δύο εβδομάδες, αυτές οι αντικρουόμενες ισραηλινο-παλαιστινιακές και ενδο-παλαιστινιακές δυναμικές συγκρούστηκαν τελικά. Η πρώτη και πιο προφανής ώθηση ήταν οι πολιτικές του Ισραήλ έναντι των μουσουλμανικών ιερών τόπων στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ και η δημογραφική του μάχη εναντίον των Παλαιστινίων στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αυτό έθεσε το σκηνικό για μικρές αντιπαραθέσεις κατά το Ραμαζάνι μεταξύ Παλαιστινίων, ισραηλινής αστυνομίας, και δεξιών εξτρεμιστών στην Παλιά Πόλη σχετικά με τις αλλαγές στο Haram al-Sharif (το Όρος του Ναού) και την πρόσβαση στην Πύλη της Δαμασκού.

Ένα άλλο σημείο ανάφλεξης ήταν η γειτονιά Shaikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Σε ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όλη την κατεχόμενη πόλη, πολλοί Παλαιστίνιοι κάτοικοι αντιμετώπισαν επικείμενη έξωση από τα σπίτια τους από Εβραίους εποίκους. Ανατολικο-ιεροσολυμίτες, άλλοι Παλαιστίνιοι, και πολλοί Ισραηλινοί Άραβες κινητοποιήθηκαν ως απάντηση -ξεκινώντας μια σειρά περιορισμένων και ουσιαστικά μη βίαιων διαδηλώσεων.

Ξεχωριστή θρυαλλίδα ήταν η απόφαση του Ισραήλ να εμποδίσει τις παλαιστινιακές εκλογές, που είχαν προγραμματιστεί για τις 22 Μαΐου, από το να πραγματοποιηθούν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ -παρά την υποχρέωσή του να τις διευκολύνει σύμφωνα με τους όρους των συμφωνιών του Όσλο που συνήφθησαν το 1993. Η ισραηλινή απόφαση ήταν προφανώς άσχετη με τις ίδιες τις εκλογές (το Ισραήλ δήλωσε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να παρέμβει στην διαδικασία στο σύνολό της). Αντ' αυτού, η κίνηση θεωρήθηκε ως μια απόπειρα άρνησης των παλαιστινιακών διεκδικήσεων στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ, παρόλο που το Ισραήλ είχε ήδη αναγνωρίσει αυτές τις διεκδικήσεις σε τρεις προηγούμενες εκλογές. Ήταν αυτή η ισραηλινή κίνηση που αποδείχθηκε πιο σχετική με την συγκυρία της τρέχουσας αντιπαράθεσης.

Φαινομενικά ως απάντηση στην απόφαση του Ισραήλ, ο Αμπάς αποφάσισε να ακυρώσει εντελώς τις εκλογές της ΠΑ [που ήταν προγραμματισμένες για] τον Μάιο, υποσχόμενος να τις διεξαγάγει μόνο όταν το Ισραήλ συμφωνήσει να υποχωρήσει από το αρχικό του σχέδιο. Όμως, αυτό μόνο πολλαπλασίασε τις εσωτερικές παλαιστινιακές εντάσεις. Σχεδόν όλοι οι άλλοι παλαιστινιακοί εκλογικοί συνδυασμοί και υποψήφιοι απέρριψαν την απόφαση, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς. Τα περισσότερα κόμματα υποπτεύονται ότι το πραγματικό κίνητρο ήταν η συνειδητοποίηση από τον Αμπάς ότι θα χάσει την κούρσα [των εκλογών] και θα αναγκαστεί να μοιραστεί τον έλεγχο του κοινοβουλίου με τρεις εξέχοντες αποστάτες της Φατάχ: τον Muhammad Dahlan, τον Marwan Barghouti,και τον Nasser al-Qudwa. Οι αντίπαλοι του Αμπάς υποστήριξαν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν έπρεπε να παραχωρήσουν στο Ισραήλ δικαίωμα βέτο για τις εκλογές τους. Αντίθετα, υποστήριξαν να αναγκαστεί το Ισραήλ να αποδεχτεί μια ψηφοφορία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μέσω μη βίαιων εκλογικών εκστρατειών και εγγραφών ψηφοφόρων στο Αλ Άκσα και σε άλλα τζαμιά, εκκλησίες, και σε αποστολές διπλωματικές και του ΟΗΕ.

Η τελική θρυαλλίδα για τον τρέχοντα γύρο βίας ήταν η αδυναμία της Χαμάς να δημιουργήσει μια κοινή συμμαχία ενάντια στην ακύρωση των εκλογών από τον Αμπάς, παρά την εκτεταμένη αντίθεση σε αυτήν. Αν και η ομάδα προσέγγισε άλλους εκλογικούς συνδυασμούς ζητώντας την υποστήριξή τους, κανένας δεν ήθελε να θεωρηθεί ως σύμμαχος της Χαμάς. Αυτό αποτέλεσε ένα μεγάλο πλήγμα για τη μακροπρόθεσμη στρατηγική της Χαμάς. Με την επανένταξή της στην πολιτική διαδικασία της ΠΑ μέσω εκλογών, η ομάδα είχε επιδιώξει να αποκαταστήσει τη νομιμοποίησή της και να απελευθερωθεί από το βάρος της διακυβέρνησης της Λωρίδας της Γάζας.