Καθώς ο κόσμος καίγεται

Όταν ακραία γεγονότα [2] χτυπούν την ίδια τοποθεσία πιο συχνά, το σύνολό τους μπορεί να είναι πιο καταστροφικό από το άθροισμα των μερών τους. Σκεφτείτε μια σειρά από εξαιρετικά ζεστές μέρες σε ένα συγκεκριμένο μέρος - οι πιθανότητες των οποίων, όπως επιβεβαιώνουν τα υπολογιστικά μοντέλα για το κλίμα, αυξάνονται ραγδαία. Λίγες συνεχόμενες ημέρες ασυνήθιστα ζεστού καιρού είναι διαχειρίσιμες, αλλά μια ή δύο εβδομάδες, όχι και τόσο. Καθώς ο καύσωνας συνεχίζεται, το ηλεκτρικό δίκτυο δυσκολεύεται να παρέχει αρκετή ισχύ για όλο τον κλιματισμό που χρησιμοποιείται. Αρχίζουν οι διακοπές ρεύματος. Χωρίς κλιματισμό, το ίδιο το σύστημα του ανθρώπινου σώματος για τον μετριασμό της θερμότητας καταρρέει. Μερικοί πεθαίνουν από θερμοπληξία και αναπνευστικές νόσους. Για όσους δεν διαθέτουν κλιματισμό (που είναι η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού), πολλοί από τους οποίους ζουν σε παλαιά, αστικά διαμερίσματα που αργούν να κρυώσουν/δροσίσουν με φυσικό τρόπο, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Καθώς οι ζεστές μέρες συσσωρεύονται, τέτοια νοικοκυριά θα βλέπουν εκτεταμένες περιόδους χωρίς ανακούφιση, καθώς θερμοκρασία στους εσωτερικούς χώρους καθυστερεί μια ή δύο μέρες πίσω από την εξωτερική θερμοκρασία.

Ένα άλλο επιστημονικό εύρημα δείχνει ότι το πρόβλημα δεν σταματά εκεί: σε πολλά μέρη στο μέλλον, επεισόδια υψηλής υγρασίας θα είναι πιο πιθανό να συνοδεύσουν ζεστές μέρες από όσο τώρα. Η θερμότητα και η υγρασία ισοδυναμούν με περισσότερη ανθρώπινη δυστυχία από την θερμότητα μόνο ή την υγρασία μόνο -και περισσότερο από το άθροισμα των δύο. Πάνω από ένα όριο, το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί πλέον να διαχύσει την δική του μεταβολική θερμότητα μέσω της εφίδρωσης. Όλο και πιο συχνά, σε μια διευρυμένη περιοχή του κόσμου, οποιαδήποτε δραστηριότητα σε εξωτερικό χώρο που θα συνεπάγεται οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια -αγροτική εργασία, οικοδομικές εργασίες ή ακόμα και ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου- θα είναι απειλητική για την ζωή.

Η καταστροφή που προκαλείται από πολλά ακραία γεγονότα δεν είναι υποθετική, όπως έδειξε η περίοδος των τυφώνων του 2017. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ο τυφώνας Harvey [3] έπληξε την ακτή του Κόλπου των Ηνωμένων Πολιτειών, κατακλύζοντας τμήματα των περιοχών γύρω από το Χιούστον του Τέξας, με βροχοπτώσεις άνω των τεσσάρων ποδιών (1,2 μέτρων) και προκάλεσε ζημιές άνω των 90 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο τυφώνας Irma ισοπέδωσε τμήματα των Νήσων Leeward, στην Καραϊβική, ενώ προκάλεσε ένα μείζον πλήγμα στο Πουέρτο Ρίκο. Μόλις δύο εβδομάδες μετά, ο τυφώνας Maria έπληξε άμεσα το Πουέρτο Ρίκο, καταστρέφοντας υποδομές του και προκαλώντας περίπου 3.000 θανάτους. Σε κάποιο σημείο κατά την διάρκεια των καταστροφών, η κάθε μια από τις καταιγίδες ταξινομήθηκε ως Κατηγορία 4 ή 5, με τις κατηγορίες αυτές να αποτελούν τα υψηλότερα επίπεδα έντασης.

Όπως οι καύσωνες, έτσι και οι διαδοχικοί τυφώνες αυτού του μεγέθους μπορούν να επιδεινώσουν την δυστυχία. Ο σύνδεσμος σε αυτήν την περίπτωση δεν ήταν απαραίτητα γεωγραφικός ή χρονικός. Ο τυφώνας Maria έφτασε στο Πουέρτο Ρίκο 26 ημέρες μετά και πάνω από 2.000 μίλια μακριά από τo χτύπημα του τυφώνα Harvey στο Τέξας. Αλλά αυτά τα δύο γεγονότα συνδέονται από απόσταση. Η ζημιά στο Πουέρτο Ρίκο επιδεινώθηκε επειδή η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Έκτακτης Ανάγκης των ΗΠΑ είχε εξαντλήσει τους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους της στις δύο προηγούμενες καταιγίδες, ειδικά στον τυφώνα Harvey. Προσθέστε σε αυτό τα οικονομικά προβλήματα του νησιού, την έλλειψη εκπροσώπησής του στο Κογκρέσο και την εχθρότητα της κυβέρνησης Τραμπ –κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένης της μεγάλης πλειοψηφίας ισπανικού/ισπανόφωνου πληθυσμού του νησιού– και το αποτέλεσμα ήταν μια γενική κακοδιαχείριση που επιδείνωσε την καταστροφή.

Ακόμα και ακραία γεγονότα διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο μπορούν να συνδεθούν το ένα με το άλλο. Δείτε τις αποτυχίες σε καλλιέργειες. Περίπου το 15% των σιτηρών παγκοσμίως καταναλώνεται όχι στην χώρα όπου καλλιεργήθηκε αλλά ύστερα από εξαγωγή. Οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς σιτηρών -Αργεντινή, Αυστραλία, Ρωσία, Ουκρανία και Ηνωμένες Πολιτείες– έχουν απλωθεί σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι καλό από την άποψη της επισιτιστικής ασφάλειας, επειδή ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες παράλληλης αποτυχίας των καλλιεργειών. Αλλά η υπερθέρμανση του πλανήτη αυξάνει αυτές τις πιθανότητες. Οι αποδόσεις του καλαμποκιού, της σόγιας και άλλων βασικών καλλιεργειών μειώνονται απότομα καθώς οι θερμοκρασίες αυξάνονται και η ποσότητα του νερού που λαμβάνουν μειώνεται. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει τώρα αυξανόμενη πιθανότητα ταυτόχρονης αποτυχίας καλλιεργειών σε δύο μακρινούς σιτοβολώνες, κάτι που θα μπορούσε να διαταράξει την παγκόσμια τροφοδοσία τροφίμων και να οδηγήσει σε υποσιτισμό και, σε ορισμένα μέρη, εκτεταμένη πείνα.

ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ