Η Αμερική υποστηρίζει πραγματικά την δημοκρατία - ή απλώς άλλες πλούσιες δημοκρατίες;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν στην καλύτερη θέση για να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν μπορεί να είναι ανοιχτή στο να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο. Για παράδειγμα, η πρωτοβουλία Build Back Better World, αν και δεν έχει ακόμη καθοριστεί καλά, υποστηρίζει τον στόχο της παγκόσμιας ανάπτυξης υποδομών. Ωστόσο, η ανησυχία της Ουάσινγκτον για τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων κινδυνεύει να αποκλείσει τις ουσιαστικές συνεισφορές της Κίνας από το έργο αυτό και χρησιμοποιείται ήδη από τα «γεράκια» για να διοχετεύσει τα τεράστια ταλέντα και πόρους των Ηνωμένων Πολιτειών προς την στρατιωτικοποίηση και όχι για τις πραγματικές απειλές για την ανθρωπότητα. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι δικαιολογίες του Πεκίνου για τον αυταρχισμό -η αυξανόμενη ανασφάλεια και τα δεινά που προκαλούνται από πανδημικές ασθένειες, τις κλιματικές καταστροφές, και την αποσταθεροποιητική ανισότητα- θα γίνουν ολοένα και πιο ελκυστικές εάν η αντι-κινεζική εχθρότητα στην Ουάσινγκτον αποτρέψει αποτελεσματικά μέτρα ενάντια σε αυτούς τους υπαρξιακούς κινδύνους.

Ένα άλλο εξίσου σημαντικό δημόσιο αγαθό είναι ένα επιβληθέν καθεστώς παγκόσμιων εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο θα βοηθούσε στη μείωση του απελπιστικού ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων που παρακινεί τόσο πολύ ρατσισμό και εθνικισμό, και στην ενίσχυση της ζήτησης των καταναλωτών, και την λαϊκή υποστήριξη. Σχεδόν κάθε χώρα εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ήδη δεσμευτεί να προστατεύσει τα βασικά εργασιακά δικαιώματα βάσει των θεμελιωδών συμβάσεων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτό που απομένει είναι να οικοδομήσουμε το ίδιο είδος θεσμικής αρχιτεκτονικής για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξοδέψει τα τελευταία 40 χρόνια για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των κατόχων περιουσιακών στοιχείων.

Τέλος, η Ουάσιγκτον πρέπει να υιοθετήσει την αρχή της ανάπτυξης ως ανθρώπινο δικαίωμα, μια ιδέα που έχει κερδίσει ισχυρή υποστήριξη στον ΟΗΕ από το 1986, παρά την αντίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων πλούσιων δημοκρατιών. Εκτός από την φιλελευθεροποίηση των περιορισμών για την πνευματική ιδιοκτησία και την βιομηχανική πολιτική, αυτό θα απαιτούσε σημαντική αύξηση των αναπτυξιακών πόρων των ΗΠΑ για μέρη που λιμοκτονούν από κεφάλαια. Η πρόσφατα συναφθείσα συμφωνία για έναν παγκόσμιο ελάχιστο φόρο εισοδήματος εταιρειών, που αποφασίστηκε σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των πλούσιων δημοκρατιών, δείχνει ότι είναι δυνατόν ο πολυμερής συντονισμός να ανοίξει τον δρόμο για μια πιο δίκαιη παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, ενισχύει επίσης τον διαχωρισμό μεταξύ πλουσίων και φτωχών, με το να αγνοεί την επιθυμία των αναπτυσσόμενων χωρών να αυξήσουν τα έσοδά τους. Το επόμενο βήμα για τη μεταρρύθμιση θα μπορούσε να είναι η αύξηση του παγκόσμιου φορολογικού συντελεστή για να δημιουργηθεί μια σταθερή πηγή χρηματοδότησης για την ανάπτυξη στον παγκόσμιο Νότο. Οι ιδιωτικές ξένες επενδύσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες ήταν αποσπασματικές και ασταθείς. Αυτό που χρειάζονται αυτές οι περιοχές δεν είναι γρήγορες αποδόσεις, αλλά μακροπρόθεσμες, μετασχηματιστικές επενδύσεις για μόνιμη αύξηση της ικανότητάς τους να παράγουν πλούτο -κάτι που όχι μόνο θα τερματίσει την φρικτή φτώχεια που πλήττει δισεκατομμύρια ανθρώπους αλλά και θα δημιουργήσει τεράστιες νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους των ΗΠΑ.

Κάθε ένα από αυτά τα μέτρα θα ενίσχυε τα άλλα, σχηματίζοντας μια νέα δομή παγκόσμιας ανάπτυξης, από πολλές πλευρές παρόμοια με την οικονομία του New Deal που δημιούργησε την αμερικανική μεσαία τάξη -αλλά χωρίς την φρίκη του Jim Crow [στμ: δηλαδή τους νόμους του ρατσιστικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ] και του Ψυχρού Πολέμου. Με το να βοηθήσουν να αναζωογονηθεί η παγκόσμια ανάπτυξη και να διανεμηθούν τα οφέλη της ευρύτερα, αυτά τα μέτρα θα προωθούσαν την ευημερία τόσο για τις πλούσιες όσο και για τις φτωχές χώρες, αποκαθιστώντας τη νομιμοποίηση της παγκοσμιοποίησης και της ηγεσίας των ΗΠΑ, στηρίζοντάς τις σε ένα πολύ πιο συμπεριληπτικό θεμέλιο. Αυτό θα μείωνε τις εξαιρετικά επικίνδυνες εντάσεις μηδενικού αθροίσματος στις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας, επειδή η ισχυρότερη ανάπτυξη στην παγκόσμια οικονομία θα έδινε περιθώρια και στις δύο χώρες να πετύχουν ταυτόχρονα. Ίσως πιο σημαντικό, η χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη στην παγκόσμια οικονομία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα νέο κύμα εκδημοκρατισμού. Η δημοκρατία θα επικρατούσε όχι με την εμβάθυνση των αντιπαραγωγικών συγκρούσεων με τα αυταρχικά κράτη, αλλά με το να τους στερήσει τις ανισότητες, τους αποκλεισμούς, και τις δυσαρέσκειες που τα καθιστούν ισχυρά.