Η Αμερική μετατρέπει την Ασία σε πυριτιδαποθήκη

Τον Μάιο, η Ουάσιγκτον και η Σεούλ ανακοίνωσαν από κοινού ότι η Νότια Κορέα δεν οφείλει πλέον να περιορίζει το βεληνεκές και τις δυνατότητες ωφέλιμου φορτίου των εγχώριας παραγωγής πυραύλων της, αίροντας τους περιορισμούς που χρονολογούνται εδώ και 42 χρόνια και στόχευαν στον περιορισμό της περιφερειακής διάδοσης πυραύλων. Η κυβέρνηση Μπάιντεν στάθηκε επίσης δίπλα στη Νοτιοκορεάτιδα σύμμαχό της καθώς ασχολείται τους δικούς της εκτοξευόμενους από υποβρύχιο βαλλιστικούς πυραύλους και καθώς οι εκκλήσεις για ανάπτυξη της εγχώριας πυρηνικής ικανότητας αυξάνονται [3] μέσα στην δυσαρεστημένη πολιτική αντιπολίτευση της Σεούλ. Και ο Μπάιντεν συνέχισε την πολιτική των δύο άμεσων προκατόχων του, της βοήθειας τον στρατό της Νότιας Κορέας καθώς αναπτύσσει κατευθυνόμενους με ακρίβεια συμβατικούς πυραύλους που διαφημίζει ότι είναι ικανοί για προληπτικά και «αποκεφαλιστικά» χτυπήματα κατά της ηγεσίας της Βόρειας Κορέας.

ΤΑ ΡΙΣΚΑ ΤΟΥ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΥ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να κατηγορηθούν ως υπεύθυνες για τις ενέργειες της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, οι οποίες προωθούν τις πυρηνικές και πυραυλικές ικανότητές τους με δική τους βούληση. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως και οι κυβερνήσεις Τραμπ και Ομπάμα πριν από αυτήν, πρέπει να ανταποκριθεί στις στρατιωτικές συσσωρεύσεις των αντιπάλων της. Αλλά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να κάνουν κάτι δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνει το Πεντάγωνο. Η κινητοποίηση περισσότερου στρατιωτικού υλικού, η τοποθέτηση των αμερικανικών δυνάμεων πιο κοντά στους αντιπάλους, και η τόνωση της διάδοσης όπλων μεταξύ των συμμάχων απλώς κάνουν την περιοχή περισσότερο σαν πυριτιδαποθήκη.

Η προσέγγιση του Μπάιντεν φέρνει πιο κοντά τις ανταγωνιστικές στρατιωτικές δυνάμεις, αυξάνοντας τον κίνδυνο ατυχημάτων που θα μπορούσαν να προληφθούν, και που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σύγκρουση [4]. Απειλεί επίσης την ηγεσία και τα πυρηνικά οπλοστάσια της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, δίνοντας κίνητρα και στους δύο να επενδύσουν σε βελτιωμένο στρατιωτικό υλικό που να μπορεί να κρατήσει τις αμερικανικές δυνάμεις σε μεγαλύτερη απόσταση. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Πεκίνο και η Πιονγκγιάνγκ έχουν υιοθετήσει μια λογική κούρσας εξοπλισμών, ανταποκρινόμενοι στις στάσεις των ΗΠΑ με το να επεκτείνουν τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις, εξαναγκάζοντας συμμάχους και εταίρους των ΗΠΑ να σταματήσουν την συνεργασία με την Ουάσιγκτον, και προσπαθώντας να προβάλουν ισχύ πιο μακριά από τα σύνορά τους.

Η πρόσφατη πυρηνική επέκταση της Κίνας είναι ξεκάθαρα μια απάντηση στις αδικαιολόγητες, αχαλίνωτες πυρηνικές πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ. Ακόμη και πριν από τον σχεδιαζόμενο εκσυγχρονισμό και επέκταση των πυρηνικών δυνάμεων των ΗΠΑ, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 3.750 πυρηνικές κεφαλές σε σύγκριση με τις 350 της Κίνας (το πολύ). Δεδομένου αυτού του τεράστιου πλεονεκτήματος, η πυρηνική πρόοδος της Κίνας θα πρέπει να γίνει κατανοητή ως μια προσπάθεια να φθάσει και να αντιμετωπίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες –όχι να τις προσπεράσει ή να εξαπολύσει μια αιφνιδιαστική επίθεση. Μαζικά ξεπερασμένη [από πλευράς οπλοστασίου], η Κίνα ενεργεί λογικά και προβλέψιμα. Λιγότερο λογική είναι η Ουάσιγκτον που κατέχει πλεονεκτική θέση, παρατηρώντας το ξεκάθαρο ιστορικό της Κίνας να επιδιώκει να αντιμετωπίσει τον πυρηνικό εκσυγχρονισμό των ΗΠΑ, και στην συνέχεια [η Ουάσινγκτον] να προχωρά ως σαν το Πεκίνο να μην το ξανακάνει. Με το να εκσυγχρονίζουν την πυρηνική τους δύναμη, οι Ηνωμένες Πολιτείες δίνουν στην Κίνα κάθε λόγο να επεκτείνει την δική της.

Ο ανταγωνισμός της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο επί των συμβατικών όπλων είναι εξίσου επικίνδυνος και αυτοκαταστροφικός. Το Πεκίνο ίσως να εκλάβει έναν αυστραλιανό υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ υποβρύχιο στόλο ως απειλή για τους ναυτιλιακούς του διαύλους, όπως μπορεί να δει τους ιαπωνικούς πυραύλους κρουζ μεγάλου βεληνεκούς και τους βαλλιστικούς πυραύλους της Νότιας Κορέας ως εργαλεία για ένα χτύπημα στην ηγεσία της Κίνας ή στο πυρηνικό της οπλοστάσιο. Επιπλέον, οι Κινέζοι αξιωματούχοι υποστήριξαν εδώ και καιρό ότι τα συστήματα βαλλιστικής πυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ προορίζονται να εξουδετερώσουν την πολύ μικρότερη ικανότητα δεύτερου χτυπήματος της Κίνας. Οι φόβοι τους πιθανότατα εντείνονται από τους πρόσφατους κομπασμούς του Πενταγώνου για τη μετατροπή των αντιαεροπορικών πυραύλων επί πλοίων από αμυντικά σε επιθετικά όπλα, και από την άρνηση της Ουάσιγκτον να παραδεχθεί δημόσια ότι ούτε αυτή ούτε το Πεκίνο έχουν την δυνατότητα να αφοπλίσουν αρκετό από το πυρηνικό οπλοστάσιο του άλλου για να αποτρέψουν αντίποινα -μια αμοιβαία ευπάθεια που παραδέχεται μαζί με τη Μόσχα.

Οι στρατιωτικές υπερβολές των Ηνωμένων Πολιτειών αναδιαμορφώνουν επίσης την Κορεατική Χερσόνησο με επικίνδυνους τρόπους. Η δραματική ανισορροπία μεταξύ των δυνάμεων των ΗΠΑ και του στρατού της Βόρειας Κορέας δίνει κίνητρα στην Πιονγκγιάνγκ όχι μόνο να συνεχίσει να επεκτείνει το πυρηνικό οπλοστάσιό της, αλλά να εξετάσει το ενδεχόμενο να το χρησιμοποιήσει πρώτη σε μια κρίση. Ακόμη χειρότερα, οι δύο Κορέες -με την βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών- έχουν ξεκινήσει έναν ανορθόδοξο ασύμμετρο αγώνα εξοπλισμών: αμφότερες αυξάνουν το βεληνεκές και τις δυνατότητες ωφέλιμου φορτίου των πυραύλων τους και αμφότερες αναπτύσσουν βαλλιστικούς πυραύλους εκτοξευόμενους από την θάλασσα (αν και καμία δεν τους χρειάζεται πραγματικά). Όλα αυτά συνθέτουν μια μοναδικά ασταθή μορφή απόκτησης πλεονεκτήματος χωρίς σαφή έξοδο.

ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΕΣΕΙ ΤΗΣ

Η υπερστρατιωτικοποιημένη προσέγγιση της Ουάσιγκτον όχι μόνο αυξάνει τους κινδύνους του πολέμου και μιας κούρσας εξοπλισμών, αλλά μειώνει επίσης τις προοπτικές για σταθερότητα και ευημερία στην Ασία. Το παιχνίδι που έχει μεγαλύτερη σημασία στην περιοχή δεν περιλαμβάνει στρατούς και στόλους αλλά μάλλον ανάπτυξη, εμπόριο, και επενδύσεις. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παραμελήσει σε μεγάλο βαθμό τις οικονομικές ανάγκες της Ασίας, επιτρέποντας στην Κίνα να πραγματοποιεί τεράστια κέρδη σε βάρος τους.