Ένας πιο δίκαιος πόλεμος των drones είναι εφικτός

Η ανάλυσή μας υιοθετεί μια διαφορετική προσέγγιση, εστιάζοντας στην επίδραση που είχε το πρότυπο της σχεδόν βεβαιότητας του Ομπάμα στο ποσοστό των αναφερόμενων απωλειών αμάχων μετά από επιθέσεις των ΗΠΑ με drones, καθώς και στο ποσοστό στο οποίο τα χτυπήματα έπληξαν τους επιδιωκόμενους στόχους. Ξεκινώντας το 2011, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ άρχισαν να συζητούν πιο περιοριστικές κατευθυντήριες γραμμές στόχευσης και ο Ομπάμα φαίνεται να είχε αρχίσει να αυξάνει τις προϋποθέσεις για εγκρίσεις χτυπημάτων σε ακήρυχτες ζώνες σύγκρουσης —συγκεκριμένα στο Πακιστάν. Σε αντίθεση με τα χτυπήματα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν [4] και στο Ιράκ, τα οποία συνεχίστηκαν υπό το πιο ανεκτικό πρότυπο της εύλογης βεβαιότητας, επειδή ήταν συχνά για την υπεράσπιση των στρατιωτών των ΗΠΑ, τα χτυπήματα στο Πακιστάν άρχισαν να εξαρτώνται από την σχεδόν βεβαιότητα ότι δεν θα υπήρχε παράπλευρη ζημία. Ο απώτερος στόχος του Ομπάμα, μας είπαν ανώτεροι αξιωματούχοι που ήταν υπεύθυνοι για την σύνταξη, την εφαρμογή, και τον έλεγχο της αναμόρφωσης, ήταν να ενθαρρύνει τους διοικητές και τους αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών να διεξάγουν πιο ακριβή χτυπήματα, τα οποία θα βοηθούσαν επίσης στην αποκατάσταση της εικόνας των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, μετά την δημόσια κατακραυγή για τους θανάτους αμάχων.

Σχεδόν αμέσως αφότου η κυβέρνηση ξεκίνησε τις διαβουλεύσεις για την πολιτική της, το 2011, οι απώλειες αμάχων από τα χτυπήματα των ΗΠΑ στο Πακιστάν μειώθηκαν αισθητά. Η ανάλυσή μας των δεδομένων για τα χτυπήματα [5] από το Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας, αποκαλύπτει ότι οι διαβουλεύσεις και η επακόλουθη αλλαγή πολιτικής είχαν ως αποτέλεσμα, κατά μέσο όρο, τη μείωση κατά 12 των απωλειών αμάχων ανά μήνα ή κατά δύο των απωλειών αμάχων ανά χτύπημα. Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική αύξησε την ακρίβεια των χτυπημάτων των ΗΠΑ -το ποσοστό των απωλειών που ήταν οι επιδιωκόμενοι στόχοι των χτυπημάτων- στο 95% στο Πακιστάν. Με άλλα λόγια, υπό την πολιτική του Ομπάμα, τα χτυπήματα των ΗΠΑ στο Πακιστάν προσέγγισαν σχεδόν την τέλεια ακρίβεια.

Αν ο Ομπάμα δεν είχε αλλάξει την πολιτική, εκτιμούμε ότι τα χτυπήματα των ΗΠΑ στο Πακιστάν θα είχαν ως αποτέλεσμα ακόμη αρκετές εκατοντάδες θανάτους αμάχων μεταξύ του 2011 και του τέλους της δεύτερης θητείας του, το 2017. Η μείωση των απωλειών αμάχων είναι κάτι περισσότερο από ένα στατιστικό τεχνούργημα: ακολούθησε μια σκόπιμη προσπάθεια της κυβέρνησης Ομπάμα να επιβάλει αυστηρότερες διαδικασίες στόχευσης, συμπεριλαμβανομένης της ανάθεσης λιγότερων αποφάσεων για χτύπημα σε διοικητές στο πεδίο, οι οποίοι, σύμφωνα με τους New York Times, συχνά ταυτοποιούσαν εσφαλμένα τους μαχητές λόγω γνωστικής προκατάληψης (cognitive bias). Η πολιτική του Ομπάμα ήταν ρητά σχεδιασμένη για να ενσταλάξει μια κουλτούρα «αποτελεσματικής και διακριτικής χρήσης βίας» για να ξεπεραστεί αυτή η μεροληψία, η οποία μπορεί να προκύψει από πιέσεις στο πεδίο της μάχης, όπως το άγχος, ο φόβος, και η επιθυμία να προστατευθούν οι φίλιες δυνάμεις, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει να τεθούν οι άμαχοι σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

ΨΕΥΔΕΣ ΔΙΛΗΜΜΑ

Η περίπτωση του Πακιστάν δείχνει ότι ένα πρότυπο σχεδόν βεβαιότητας για τις επιθέσεις με drones των ΗΠΑ μπορεί να μειώσει τις απώλειες αμάχων. Αλλά ένα τόσο αυστηρό πρότυπο επιβάλλει ανταλλάγματα. Η μετακίνηση των αποφάσεων στόχευσης ψηλότερα στην ιεραρχία μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερα χρονοδιαγράμματα έγκρισης για τα χτυπήματα. Ένας αναλυτής πολιτικής από τον οποίο πήραμε συνέντευξη προειδοποίησε ότι η πολιτική του Ομπάμα είχε ως αποτέλεσμα «χαμένες ευκαιρίες» για την εξουδετέρωση τρομοκρατών. Αλλά η έρευνά μας δείχνει ότι οι περιπτώσεις στις οποίες ο χρόνος είναι καθοριστικής σημασίας είναι σπάνιες. Το τυπικό χτύπημα επωφελείται από την «κόκκινη ομαδοποίηση», μια πρακτική που περιλαμβάνει την είσοδο μιας εξωτερικής ομάδας αναλυτών και διοικητών για να αμφισβητήσουν τα πλεονεκτήματα ενός χτυπήματος με βάση το πλήρες σώμα των πληροφοριών, λαμβάνοντας υπόψη τυχόν κενά πληροφοριών. Το γεγονός ότι δεν υπήρξαν σημαντικές τρομοκρατικές επιθέσεις σε αμερικανικό έδαφος κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ομπάμα υποδηλώνει ότι το υψηλότερο όριο στόχευσης στο Πακιστάν δεν είχε αισθητό κόστος για την εθνική ασφάλεια.

Εάν ένα υψηλότερο όριο στόχευσης πέτυχε να μειώσει τις απώλειες αμάχων στο Πακιστάν χωρίς να θέσει σε κίνδυνο Αμερικανούς, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι παρόμοιες προσαρμογές στόχευσης θα μπορούσαν να αποφέρουν τα ίδια αποτελέσματα σε άλλες χώρες όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες [6] διεξάγουν επί του παρόντος χτυπήματα με drones. Ένας παράγοντας περιπλοκής είναι η παρουσία σημαντικού αριθμού δυνάμεων των ΗΠΑ επί τόπου. Στα κηρυχθέντα θέατρα επιχειρήσεων, συχνά πραγματοποιούνται χτυπήματα για την υποστήριξη ή την υπεράσπιση των στρατιωτών των ΗΠΑ. Ως αποτέλεσμα, οι επικριτές των αυστηρότερων προτύπων στόχευσης προειδοποιούν ότι αυτά τα πρότυπα θα μπορούσαν να εκθέσουν τους στρατιώτες των ΗΠΑ σε μεγαλύτερους κινδύνους στο πεδίο της μάχης, καθώς θα μπορούσε να περιοριστεί η ικανότητα των διοικητών να χρησιμοποιούν χτυπήματα με drones για στενή αεροπορική υποστήριξη. Αυτή η ανταλλαγή είναι λιγότερο έντονη σε ακήρυχτα θέατρα επιχειρήσεων, όπου υπάρχουν λιγότεροι στρατιώτες των ΗΠΑ επί τόπου. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν [7] θα πρέπει να επιτύχει την σωστή ισορροπία μεταξύ της στρατιωτικής αναγκαιότητας και της προστασίας των ζωών των αμάχων στην συνεχιζόμενη αναθεώρηση του προγράμματος drones των Ηνωμένων Πολιτειών.