Η άστοχη στρατηγική της Ουάσιγκτον για την Κίνα

Η πρόοδος προς αυτόν τον στόχο θα ήταν σχεδόν σίγουρα ένα θέμα βαθμού, αλλά θα μπορούσε να μετρηθεί (σε αντίθεση με την πρόοδο προς την ευρεία έννοια του ανταγωνισμού). Ωστόσο, η προσέγγιση της Κίνας στους παγκόσμιους κανόνες και τα πρότυπα ποικίλλει. Το Πεκίνο δεν επιδιώκει απλώς να καταργήσει και να αντικαταστήσει αυτό που υπάρχει σήμερα, αλλά μάλλον να απορρίψει κάποιες αρχές, να αποδεχτεί άλλες, και να ξαναγράψει τις υπόλοιπες. Μια τέτοια πονηριά θα βοηθήσει στον καθορισμό των προτεραιοτήτων των ΗΠΑ, καθώς η Ουάσιγκτον θα πρέπει να επικεντρωθεί στην διατήρηση εκείνων των στοιχείων της φιλελεύθερης τάξης που έχουν ταυτόχρονα μεγαλύτερη σημασία για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και βρίσκονται υπό την μεγαλύτερη απειλή από την κινεζική συμπεριφορά.

Μια νέα μεσοπρόθεσμη πολιτική ατζέντα θα απορρέει φυσικά από έναν τέτοιο στόχο: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επιδιώξουν να βελτιώσουν την στρατιωτική τους θέση στον Ινδο-Ειρηνικό σε σχέση με την Κίνα˙ να αμφισβητήσουν την χρήση οικονομικού καταναγκασμού από την Κίνα [4], μεταξύ άλλων μέσω μιας φιλόδοξης περιφερειακής εμπορικής πολιτικής που στοχεύει στη μείωση της εξάρτησης των χωρών από την κινεζική αγορά˙ να δημιουργήσουν νέες τεχνολογικές συνεργασίες για να εξασφαλίσουν την ελεύθερη ροή πληροφοριών˙ και να εστιάσουν τις υπάρχουσες συμμαχίες στην προστασία των δημοκρατιών από εξωτερικές παρεμβάσεις. Η Ουάσιγκτον, με άλλα λόγια, θα πρέπει να συνεχίσει πολλές από τις προσπάθειες που επί του παρόντος εμπίπτουν στην ευρεία ομπρέλα του ανταγωνισμού, αλλά θα τις διοχετεύσει προς την αντίσταση στις κινεζικές προσπάθειες να ανατρέψουν βασικά στοιχεία της φιλελεύθερης τάξης.

Όλα αυτά θα συνεπάγονταν μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν επικοινωνεί –και σκέφτεται– την πολιτική της για την Κίνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ανταγωνίζονταν αυστηρά την Κίνα, αλλά θα εργάζονταν μάλλον για την διατήρηση και επέκταση των βασικών διεθνών αξιών που εξυπηρετούν καλά πολλά άλλα έθνη. Οι εταίροι των ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να διακόψουν τους δεσμούς τους με την Κίνα για να ενταχθούν σε ένα ενιαίο μπλοκ, αλλά να ενθαρρυνθούν να συμμετάσχουν σε συνασπισμούς που στοχεύουν στην αντίσταση στο Πεκίνο σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως ο οικονομικός καταναγκασμός, η στρατιωτική επίθεση [5], η εξάπλωση αντιφιλελεύθερων τεχνολογιών, και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το συνοδευτικό μήνυμα, παρά τους ισχυρισμούς του Πεκίνου για το αντίθετο, θα ήταν ότι η Ουάσιγκτον δεν επιδιώκει να καταστείλει την άνοδο της Κίνας αλλά μάλλον να δημιουργήσει μια ισορροπία ΗΠΑ-Κίνας μακροπρόθεσμα.

H ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο κόσμος μπορούν να ζήσουν με μια ισχυρή Κίνα που δεν θα προσπαθεί να ανατρέψει βασικές αρχές της φιλελεύθερης τάξης. Προς το παρόν, ωστόσο, αυτή η πιθανότητα φαίνεται μακρινή. Η στρατιωτική ισορροπία στον Ινδο-Ειρηνικό μετατοπίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους προς το Πεκίνο. Η Κίνα γίνεται ολοένα πιο οικονομικά κυρίαρχη στην Ασία, με την Ουάσιγκτον να απουσιάζει από οποιαδήποτε πραγματική ηγεσία στο εμπόριο. Η κινεζική διπλωματία γίνεται πιο καταναγκαστική και επικεντρώνεται περισσότερο στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, υπονομεύοντας την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους. Αν και η συνεργασία με το Πεκίνο [6] είναι επιθυμητή και θεωρητικά δυνατή, είναι πολύ μικρή, ακόμη και σε τομείς στους οποίους τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Κίνας φαίνεται να αλληλοκαλύπτονται, όπως η κλιματική αλλαγή και η πανδημία. Η συνολική εικόνα είναι αρκετά ελκυστική για το Πεκίνο: ένας σταθερά διαβρωμένος ρόλος των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό και πέραν αυτού, συνοδευόμενος από μια σταθερά αυξανόμενη κινεζική παρουσία.

Η αντιστροφή αυτής της τάσης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θα πάρει χρόνια και θα ενέχει κινδύνους. Η διπλωματία μπορεί να βοηθήσει στον μετριασμό αυτών των κινδύνων, αλλά μόνο σε περιορισμένο βαθμό˙ οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αποδεχθούν την αύξηση της έντασης μεσοπρόθεσμα προκειμένου να επιτύχουν μια πιο σταθερή ισορροπία με την Κίνα μακροπρόθεσμα.

Κάθε μήνα, όπως φαίνεται, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την σχέση ΗΠΑ-Κίνας με μεγαλύτερη ένταση. Σε όλες τις κομματικές γραμμές και τους κλάδους της κυβέρνησης, πολλοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υποστηρίζουν τώρα μια σημαντική απάντηση στην πρόκληση της Κίνας. Τα σύνθημα είναι περισσότεροι πόροι, περισσότερη ταχύτητα, περισσότερο σθένος. Όλα αυτά είναι κατάλληλα. Αλλά η Ουάσιγκτον θα έκανε καλά να διευκρινίσει τι ακριβώς στοχεύει να πετύχει αυτή η εθνική προσπάθεια.