Το πραγματικό τέλος της Pax Americana

Αλλά οι αλλαγές που είναι εν εξελίξει στο Βερολίνο και στο Τόκιο υποδηλώνουν ότι ένα διαφορετικό είδος σχέσης βρίσκεται στον ορίζοντα, μια [σχέση] πιο ισορροπημένη από τις συμμαχίες που οικοδόμησε και διατήρησε η Ουάσιγκτον στη μεταπολεμική εποχή. Καθώς η σχετική σημασία των αμυντικών συνεισφορών των ΗΠΑ μειώνεται και το κόστος της ευθυγράμμισης αυξάνεται, φαίνεται απίθανο ότι η Ουάσιγκτον θα μπορεί να υπολογίζει στην αυτόματη υποστήριξη. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνηθίσουν σε πιο συνεργατικές και ισότιμες σχέσεις, στις οποίες η ευθυγράμμιση θα κερδίζεται. Αρχικά, αυτό θα δημιουργήσει προκλήσεις και πονοκεφάλους, ειδικά καθώς η Ουάσιγκτον θα υποχρεωθεί να χαλιναγωγήσει τα μονοπολικά της ένστικτα. Αλλά εάν η νέα διεθνής τάξη πραγμάτων αποδειχθεί σταθερή και συμβάλει στην προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι ίσως αρχίσουν ξανά να θεωρούν το δίκτυο των συμμαχιών της χώρας ως ατού και όχι ως αγωγό δημοσίων πόρων. Όχι μόνο το βάρος της παροχής ασφαλείας θα μπορούσε να κατανεμηθεί πιο ισότιμα σε μια τέτοια τάξη πραγμάτων, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα μπορούσαν να θεσπίσουν πρότυπα και να προωθήσουν τις φιλελεύθερες αξίες που, μολονότι δεν είναι αποκλειστικά αμερικανικές, θα ήταν σίγουρα περισσότερο αμερικανικές από κινεζικές. Με άλλα λόγια, η Pax Americana θα μπορούσε να δώσει την θέση της όχι στο χάος αλλά σε ένα συνεργατικό μοντέλο κοινής ηγεσίας.