Πώς θα κερδίσει η Ουκρανία

Καθώς ο ολοκληρωτικός επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζεται για τέταρτο συνεχόμενο μήνα, οι εκκλήσεις για επικίνδυνες συμφωνίες γίνονται όλο και πιο δυνατές. Καθώς η κούραση μεγαλώνει και η προσοχή αποσπάται, όλο και περισσότεροι σχολιαστές που κλίνουν προς το Κρεμλίνο προτείνουν να ξεπουληθεί η Ουκρανία για χάρη της ειρήνης και της οικονομικής σταθερότητας στις χώρες τους. Παρόλο που μπορεί να παρουσιάζονται ως ειρηνιστές ή ρεαλιστές, γίνονται καλύτερα κατανοητοί ως ενεργοποιητές του ρωσικού ιμπεριαλισμού και των εγκλημάτων πολέμου.

Ουκρανοί στρατιώτες σε ένα όχημα μάχης πεζικού στη Ντόνετσκ της Ουκρανίας, τον Ιούνιο του 2022. Gleb Garanich / Reuters
---------------------------------------------

Είναι φυσικό οι άνθρωποι και οι κυβερνήσεις να χάνουν το ενδιαφέρον τους για τις συγκρούσεις καθώς αυτές συνεχίζονται. Είναι μια διαδικασία που έχει συμβεί πολλές φορές σε όλη την ιστορία. Ο κόσμος σταμάτησε να δίνει προσοχή στον πόλεμο στην Λιβύη μετά την ανατροπή του πρώην ηγέτη Μουαμάρ αλ Καντάφι από την εξουσία, το 2011. Αποδεσμεύτηκε από την Συρία, την Υεμένη, και άλλες συνεχιζόμενες συγκρούσεις που κάποτε δημιουργούσαν πρωτοσέλιδα [στις εφημερίδες]. Και όπως γνωρίζω καλά, ο υπόλοιπος κόσμος έχασε το ενδιαφέρον του για την Ουκρανία μετά το 2015, παρόλο που συνεχίσαμε [1] να πολεμάμε τις ρωσικές δυνάμεις για τον έλεγχο του ανατολικού τμήματος της χώρας.

Αλλά η τρέχουσα εισβολή της Ρωσίας είναι πιο σοβαρή από την προηγούμενη, και ο κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια να απομακρυνθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν [2], δεν θέλει απλώς να καταλάβει περισσότερο ουκρανικό έδαφος. Οι φιλοδοξίες του δεν σταματούν καν στην κατάληψη του ελέγχου ολόκληρης της χώρας. Θέλει να εκριζώσει την ουκρανική εθνότητα και να εξαφανίσει τον λαό μας από τον χάρτη, τόσο σφάζοντάς μας όσο και καταστρέφοντας τα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας. Με άλλα λόγια, έχει δεσμευτεί σε μια εκστρατεία γενοκτονίας.

Για να μην κουραστεί από τον πόλεμο και να μην υποκύψει σε παραπλανητικά αφηγήματα, η Δύση πρέπει να καταλάβει ακριβώς πώς μπορεί να κερδίσει η Ουκρανία και στην συνέχεια να μας υποστηρίξει ανάλογα. Αυτός ο πόλεμος είναι υπαρξιακός [3], και έχουμε κίνητρο να πολεμήσουμε. Με κατάλληλα οπλισμένες δυνάμεις, οι δυνάμεις μας μπορούν να επιβαρύνουν τα στρατεύματα του Πούτιν -που έχουν ήδη εξαντληθεί- πέρα από το όριο θραύσης. Μπορούμε να αντεπιτεθούμε στις ρωσικές δυνάμεις τόσο στον νότο όσο και στα ανατολικά της Ουκρανίας, πιέζοντας τον Πούτιν να αποφασίσει ποια από τα κέρδη του θα προστατεύσει. Για να επιτύχουν, ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους πρέπει να προμηθεύσουν γρήγορα την χώρα μας με κατάλληλο αριθμό προηγμένων βαρέων όπλων. Πρέπει επίσης να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις κυρώσεις [4] κατά της Ρωσίας. Και, κρισίμως, πρέπει να αγνοήσουν τις εκκλήσεις για διπλωματικούς διακανονισμούς που θα βοηθούσαν τον Πούτιν προτού κάνει σοβαρές παραχωρήσεις.

Ο συμβιβασμός με την Ρωσία μπορεί να φαίνεται δελεαστικός σε κάποιους στο εξωτερικό, ειδικά καθώς το κόστος του πολέμου αυξάνεται, αλλά η υποχώρηση στην επιθετικότητα του Πούτιν θα τον βοηθήσει να καταστρέψει περισσότερο το έθνος μας, να ενθαρρύνει την κυβέρνησή του να πραγματοποιήσει επιθέσεις αλλού στον κόσμο, και θα του επιτρέψει να ξαναγράψει τους κανόνες της παγκόσμιας τάξης. Η προσέγγισή του στις συνομιλίες θα μπορούσε να αλλάξει˙ εάν καταφέρουμε να απωθήσουμε αρκετά τα ρωσικά στρατεύματα, ο Πούτιν μπορεί να αναγκαστεί να έρθει στο τραπέζι και να συζητήσει με καλή πίστη. Αλλά για να φτάσουμε εκεί θα χρειαστεί η Δύση να ασκήσει υπομονετική αφοσίωση σε ένα αποτέλεσμα: μια πλήρη και ολοκληρωτική νίκη της Ουκρανίας.

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ

Από την στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις ξεχύθηκαν στα σύνορα της Ουκρανίας, ορισμένοι Δυτικοί σχολιαστές ζήτησαν συμβιβασμό με τη Μόσχα. Έχουμε συνηθίσει σε αυτού του είδους τις προτάσεις και τις ακούσαμε πολλές φορές μεταξύ 2014 και 2022. Αλλά ο σημερινός πόλεμος είναι διαφορετικός από τον πόλεμο που μαινόταν πριν από τον Φεβρουάριο, και τις τελευταίες εβδομάδες αυτές οι εκκλήσεις άρχισαν να προέρχονται από εξέχουσες ελίτ της εξωτερικής πολιτικής. Στις αρχές Ιουνίου, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, είπε στους δημοσιογράφους ότι η Δύση «δεν πρέπει να ταπεινώσει την Ρωσία» ώστε να μπορέσει να «χτίσει μια δίοδο εξόδου» ώστε η χώρα να τερματίσει τον πόλεμο. Μιλώντας στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ τον Μάιο, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, προχώρησε παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι η Ουκρανία πρέπει να παραχωρήσει εδάφη στην Ρωσία με αντάλλαγμα την ειρήνη.

Αυτές οι δηλώσεις βασίζονται στην ιδέα ότι οι Ουκρανοί, ανεξάρτητα από το πόσο καλά πολεμούν, δεν μπορούν να νικήσουν τις δυνάμεις της Μόσχας. Αλλά αυτή η αντίληψη είναι λάθος. Η Ουκρανία [5] έχει αποδείξει την δυνατότητά της πετυχαίνοντας σημαντικές νίκες στις μάχες του Τσερνιχίφ, του Χάρκοβο, του Κιέβου, και του Σούμι, προκαλώντας την θεαματική αποτυχία του blitzkrieg του Πούτιν. Η νίκη αυτών των μαχών είχε τεράστιο τίμημα για τους Ουκρανούς, αλλά καταλάβαμε ότι το τίμημα του να τις χάσουμε θα ήταν πολύ, πολύ υψηλότερο. Γνωρίζουμε τι σημαίνει για τα χωριά και τις πόλεις μας η ρωσική νίκη. Μην κοιτάξετε πέρα από την Bucha, όπου εκατοντάδες Ουκρανοί σφαγιάστηκαν βάναυσα από τα ρωσικά στρατεύματα κατοχής τον Μάρτιο.