Η αυταρχική στροφή της Δυτικής Αφρικής

Η αντίσταση περιλαμβάνει επίσης κάποιους κρατικούς αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένης της Lara Taylor-Pearce, η οποία τέθηκε εξωδικαστικά σε διαθεσιμότητα από την θέση της ως γενικής ελεγκτού της Σιέρα Λεόνε [14] τον Νοέμβριο του 2021, λίγες εβδομάδες πριν την προγραμματισμένη παρουσίαση του ελέγχου στα δημόσια οικονομικά της χώρας. (Η Taylor-Pearce έχει υποβάλλει ένσταση για την απομάκρυνσή της στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας.) Σίγουρα, αυτές οι φιλοδημοκρατικές δυνάμεις έχουν κλονιστεί κάποιες φορές. Το 2014, μια λαϊκή εξέγερση εμπόδισε τον πρόεδρο της Μπουρκίνα Φάσο, Blaise Compaoré, να καταργήσει τα όρια της θητείας, αλλά στα χρόνια που πέρασαν η χώρα έχει επιστρέψει σε μια στρατιωτική δικτατορία. Και στην Γουινέα, στην Ακτή Ελεφαντοστού και στο Τόγκο, τα φιλοδημοκρατικά κινήματα έχουν αντιμετωπίσει βάναυσες καταστολές, αφήνοντας τους εν ενεργεία προέδρους ελεύθερους να εξασφαλίσουν τρίτες θητείες.

Ωστόσο, έχουν υπάρξει και αξιοσημείωτες επιτυχίες. Επί δύο εβδομάδες, τον Οκτώβριο του 2020, χιλιάδες Νιγηριανοί διεξήγαγαν διαδηλώσεις καθ’ όλη την διάρκεια του εικοσιτετραώρου στο Λάγος εναντίον της Ειδικής Ομάδας κατά των Ληστειών (Special Anti-Robbery Squad, SARS) της αστυνομίας, η οποία ιδρύθηκε το 1992 για να καταπολεμήσει τις ένοπλες ληστείες, αλλά από τότε είχε γίνει κάτι που μοιάζει με εγκληματική οργάνωση, στοχοποιώντας και εκβιάζοντας πολίτες. Επί χρόνια, οι αρχές της Νιγηρίας είχαν αγνοήσει τις εκκλήσεις να αποδώσει ευθύνες στην SARS. Όμως, ένα viral βίντεο που φαινόταν να δείχνει πράκτορες της SARS να πυροβολούν έναν άνδρα και να κλέβουν το αυτοκίνητό του, πυροδότησε ένα κίνημα διαμαρτυρίας που έγινε γνωστό ως #EndSARS, ένα από τα μεγαλύτερα τέτοια κινήματα στην ιστορία της Νιγηρίας. Υπό την ηγεσία ακτιβιστών και νέων, συμπεριλαμβανομένων της μουσικού Obianuju Catherine Udeh και της φοιτήτριας Rinu Oduala, το #EndSARS υποχρέωσε τελικά την κυβέρνηση να καταργήσει τη μονάδα των απατεώνων.

ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Εκείνοι που επιδιώκουν να αναστρέψουν την διολίσθηση της Δυτικής Αφρικής προς τον αυταρχισμό πρέπει να παίξουν τόσο επίθεση όσο και άμυνα: υποστηρίζοντας αυτήν την αναδυόμενη δημοκρατική αντίσταση, ενόσω ελέγχουν την αντιδημοκρατική συμπεριφορά των ηγετών. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα σημαίνει πιέσεις για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση των θεσμικών ελέγχων και την προώθηση της λογοδοσίας μεταξύ των διαφόρων κλάδων της κυβέρνησης. Θα σημαίνει επίσης την προώθηση της θέσπισης και της επιβολής νόμων για την διευκόλυνση της καλύτερης ρύθμισης της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων, ιδίως της χρηματοδότησης των προεκλογικών εκστρατειών. Οι υποστηρικτές της δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων των Δυτικών κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών και των περιφερειακών φορέων, θα πρέπει να ενδυναμώσουν και να εξουσιοδοτήσουν τις δεξαμενές σκέψης, τα πανεπιστημιακά ερευνητικά ινστιτούτα και τους οργανισμούς που είναι αφοσιωμένοι στην δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να μπορέσουν να υποστηρίξουν αυτή τη μεταρρυθμιστική διαδικασία. Περιφερειακοί, παναφρικανικοί και διεθνείς οργανισμοί όπως η ECOWAS και η Αφρικανική Ένωση [15] θα μπορούσαν επίσης να διαδραματίσουν έναν πιο ενεργό ρόλο στην υπεράσπιση της δημοκρατικής διακυβέρνησης στην Δυτική Αφρική.

Βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, οι υπερασπιστές της δημοκρατίας πρέπει να εστιάσουν στην οικοδόμηση αμυνών για να προστατεύσουν την κοινωνία των πολιτών και τον Τύπο από αρπακτικούς κρατικούς και πολιτικούς δρώντες. Αυτές οι άμυνες θα πρέπει να περιλαμβάνουν κυρώσεις κατά των ηγετών που καταστέλλουν την κοινωνία των πολιτών, ένα ταμείο νομικής άμυνας και άσυλο για ακτιβιστές όταν αυτό είναι απαραίτητο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες [16] και άλλες Δυτικές δημοκρατίες έχουν μεγάλη μόχλευση σε αυτά τα ζητήματα χάρη στην οικονομική [αρωγή] και την αρωγή ασφαλείας που παρέχουν στις περισσότερες από τις κυβερνήσεις της περιοχής. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν [17] αυτή τη μόχλευση ώστε να πιέσουν για την υπεύθυνη διακυβέρνηση, την συνεργασία στην καταπολέμηση της διαφθοράς και στην ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, ειδικά σε περιοχές όπου οι εξτρεμιστές έχουν βρει εύφορο έδαφος.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, και ειδικά τα δύο τελευταία, έχει σημειωθεί μια επικίνδυνη στροφή προς τον αυταρχισμό στην Δυτική Αφρική, μια [στροφή] που απειλεί να ακυρώσει τα δύσκολα κατακτηθέντα δημοκρατικά κέρδη των τελευταίων δύο δεκαετιών που κατακτήθηκαν με κόπο. Αλλά είναι πολύ νωρίς για να ξεγράψουμε την περιοχή. Μια σφοδρή αντίσταση διαμορφώνεται, με επικεφαλής νέους ανθρώπους των οποίων οι υλικές προσδοκίες και οι φιλοδοξίες για την δημοκρατία έχουν, για πάρα πολύ καιρό, χαθεί. Τολμηροί και γνώστες της τεχνολογίας, αυτοί οι ακτιβιστές αναζωογονούν τον αγώνα εναντίον της διαφθοράς και της κακής διακυβέρνησης και την σταυροφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για να κερδίσουν, ωστόσο, χρειάζονται διεθνή υποστήριξη.