Το πρόβλημα της Γερμανίας με την Ουκρανία

Ως προς αυτό, δύο ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πρώτον είναι το ερώτημα εάν η Μόσχα έχει μια κόκκινη γραμμή [10] σχετικά με τις αποστολές Δυτικών —και συγκεκριμένα γερμανικών— όπλων στην Ουκρανία. Θα ανεχθεί η Ρωσία, για παράδειγμα, την παράδοση πυροβολικού συν πυρομαχικά, αλλά όχι πολεμικά αεροσκάφη ή μεγάλα τανκς σχεδιασμένα από την Δύση; Εάν υπάρχει μια τέτοια [κόκκινη] γραμμή, τότε η Γερμανία και οι Δυτικοί σύμμαχοί της πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για τις συνέπειες. Η Ρωσία μπορεί να επιδιώξει να αντεπιτεθεί, για παράδειγμα, εναντίον ενός ή περισσοτέρων χωρών της Βαλτικής ή, εναλλακτικά, μπορεί να επιτεθεί σε Δυτικές συνοδείες όπλων που κατευθύνονται προς την Ουκρανία ενώ βρίσκονται ακόμη στο έδαφος του ΝΑΤΟ [11]. Εάν, ωστόσο, η Ουκρανία κατάφερε να διώξει τις ρωσικές δυνάμεις από την περιοχή της Ντονμπάς σε κάτι που θα ισοδυναμούσε με ταπεινωτική ρωσική ήττα, ορισμένοι Γερμανοί αναλυτές αναρωτήθηκαν αν η Ρωσία θα προσπαθούσε στην συνέχεια να διευρύνει τον πόλεμο και να αντεπιτεθεί, απελπισμένα, και ακόμη πιο βάναυσα. Γιατί η Γερμανία φαίνεται πιο επιρρεπής σε τέτοιους φόβους και ανησυχίες από πολλούς άλλους Ευρωπαίους συμμάχους; Απλώς δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη για την οποία η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να έχει προκαλέσει την ίδια θεμελιώδη και εκτεταμένη αλλαγή πολιτικής. Επί δεκαετίες, η γερμανική εξωτερική πολιτική έχει οικοδομηθεί σε αρχές όπως η militärische Zurückhaltung (απροθυμία για χρήση στρατιωτικής βίας), που υποστηρίζεται από σημαντικά ειρηνιστικά ρεύματα στην γερμανική κοινωνία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο˙ τώρα το πρόγραμμα Zeitenwende του καγκελαρίου Scholz θα μετατρέψει την χώρα σε βασικό λίθο της ευρωπαϊκής ασφάλειας.

Ένα δεύτερο ζήτημα αφορά την κατάσταση του στρατού της Γερμανίας. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος [12], η Γερμανία είχε μια μικρή προμήθεια στρατιωτικού υλικού που θα μπορούσε να παραδοθεί εύκολα στην Ουκρανία. Αυτό το πρόβλημα περιόριζε το πόσο γρήγορα θα μπορούσε η Γερμανία να βοηθήσει το Κίεβο, αλλά επίσης, για πολλούς Γερμανούς σχολιαστές, φαινόταν να θέτει στην κυβέρνηση ένα δίλημμα. Θα ήταν καλύτερο να διατηρηθεί η ομολογουμένως ανεπαρκής αμυντική στάση της Γερμανίας; Ή θα έπρεπε η Γερμανία να αποδεχθεί ότι αυτή την στιγμή η ίδια η ασφάλειά της τυγχάνει υπεράσπισης από τις ουκρανικές δυνάμεις στον Δνείπερο στην Ουκρανία και όχι στον Έλβα στην Γερμανία; Όσοι είναι πεπεισμένοι για τ0 τελευταίο υποστηρίζουν ότι η Γερμανία πρέπει να παραδώσει όσο το δυνατόν περισσότερο βαρύ οπλισμό στην Ουκρανία [13]. Εν μέσω αυτών των ανταγωνιστικών απόψεων, η γερμανική κυβέρνηση συχνά εμφανίστηκε αναποφάσιστη, με αποτέλεσμα σημαντικές καθυστερήσεις στην παροχή στρατιωτικής βοήθειας —ιδιαίτερα βαρέων όπλων— στην Ουκρανία.

Εν τω μεταξύ, η συνεχιζόμενη εξάρτηση της Γερμανίας από τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου [14] έχει γίνει ένα θέμα εντεινόμενης διαμάχης μεταξύ του Βερολίνου και ορισμένων από τους Ευρωπαίους συμμάχους του. Είναι πλέον σαφές ότι το Κρεμλίνο θα χρησιμοποιήσει αυτή την εξάρτηση εναντίον της Γερμανίας και άλλων χωρών όποτε το κρίνει απαραίτητο. Ως εκ τούτου, η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να καταστήσει ως ύψιστη προτεραιότητά της τον απογαλακτισμό από το ρωσικό αέριο. Όσο λιγότερο φυσικό αέριο αγοράζει η Γερμανία από την Ρωσία και όσο πιο γρήγορα τελειώσει ο πόλεμος, τόσο λιγότερο ευάλωτη θα είναι η Γερμανία στην κατηγορία ότι έχει γίνει κύριος προμηθευτής εσόδων της Gazprom και συνεπώς της πολεμικής μηχανής του Κρεμλίνου. Αλλά η γερμανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει επίσης την σοβαρή πρόκληση της ραγδαίας αύξησης των τιμών του φυσικού αερίου και την απειλή της έλλειψης αερίου καθώς πλησιάζει ο χειμώνας. Κατά συνέπεια, ακόμη και οι κατά της πυρηνικής ενέργειας Πράσινοι συμμετέχουν τώρα σε μια πολιτική συζήτηση σχετικά με το εάν και πώς θα παραταθεί η διάρκεια ζωής των τριών εναπομεινάντων πυρηνικών σταθμών της Γερμανίας -ένα άλλο παράδειγμα του εκπληκτικού αριθμού βασικών αρχών της γερμανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής που έχουν ήδη εγκαταλειφθεί ή βρίσκονται υπό εξέταση.

Η κυβέρνηση Scholz φαίνεται να ελπίζει ότι οι εταίροι και οι σύμμαχοί της αναγνωρίζουν το μέγεθος της πολιτικής αλλαγής που κάνει η χώρα και ότι θα δώσουν στο Βερολίνο το περιθώριο που χρειάζεται για να ανταποκριθεί σε αυτά τα περίπλοκα ζητήματα. Αλλά περαιτέρω γερμανικές καθυστερήσεις στην Ουκρανία θα μπορούσαν να διακινδυνεύσουν να υπονομεύσουν την θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη -καθώς και να υπονομεύσουν τα ίδια συμφέροντα της Γερμανίας.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΠΑΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Η υπόθεση για περισσότερη γερμανική δράση στην Ουκρανία [15] δεν είναι δύσκολο να γίνει. Πρώτον, η Γερμανία θα πρέπει να καταστήσει σαφές το ενδιαφέρον της να δει το τέλος του πολέμου. Όπως έδειξαν πρόσφατα παραδείγματα, από τα Βαλκάνια μέχρι το Ιράκ και έως την Συρία, όσο περισσότερο διαρκεί μια τοπική ή περιφερειακή σύγκρουση, τόσο περισσότερη πόλωση και μίσος θα προκαλέσει, δημιουργώντας τεράστια εμπόδια στις μελλοντικές προσπάθειες συμφιλίωσης. Για την Γερμανία και τους Ευρωπαίους συμμάχους της, το αποτέλεσμα ενός παρατεταμένου [16] πολέμου στην Ουκρανία θα μπορούσε να είναι πολλά χρόνια αστάθειας στα σύνορα της Ευρώπης.