Secure Connection

Το πάνω χέρι του Πεκίνου στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας

Γιατί εξαντλείται ο χρόνος για την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων

Gregory Poling

19/08/2022

Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα

Η κατασκευή τεχνητών νησιών από την Κίνα και η επέκταση των στρατιωτικών ικανοτήτων της στην περιοχή, σε συνδυασμό με ένα τεράστιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα του στρατού των ΗΠΑ να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή.

Ο GREGORY POLING είναι ανώτερος συνεργάτης για την νοτιοανατολική Ασία και διευθυντής του Asia Maritime Transparency Initiative στο Center for Strategic and International Studies. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο On Dangerous Ground: America’s Century in the South China Sea [1] (Oxford University Press, 2022) από το οποίο είναι προσαρμοσμένο αυτό το δοκίμιο.

Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας. Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Από την δεκαετία του 1980 και μετά, το ναυτικό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (People’s Liberation Army) έχει επιδιώξει να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας. Η Κίνα δεν έχει ακόμη επιτύχει αυτόν τον στόχο, αλλά βρίσκεται πολύ πιο κοντά από όσο θέλει να παραδέχεται η Ουάσιγκτον. Η κατασκευή τεχνητών νησιών από την Κίνα και η επέκταση των στρατιωτικών ικανοτήτων της στην περιοχή, σε συνδυασμό με ένα τεράστιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα του στρατού των ΗΠΑ να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Ο ναύαρχος Phil Davidson, τότε διοικητής της Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού των ΗΠΑ (US Indo-Pacific Command), κατέθεσε [2] ενώπιον της Γερουσίας το 2018 ότι η Κίνα «είναι πλέον ικανή να ελέγξει την Θάλασσα της Νοτίου Κίνας σε όλα τα σενάρια εκτός του πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες». Στην πραγματικότητα, η ισορροπία έχει μετατοπιστεί ακόμη περισσότερο από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανώς δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να παραχωρήσουν την Θάλασσα της Νοτίου Κίνας στα αρχικά στάδια οποιασδήποτε σύγκρουσης με την Κίνα.

Κινέζοι στρατιώτες κάνουν περιπολία στα νησιά Spratly, τον Φεβρουάριο του 2016. Reuters
--------------------------------------------------------

Αλλά η Κίνα δεν ψάχνει μια μάχη με το ναυτικό των ΗΠΑ. Ακόμα κι αν νικούσε η Κίνα, το κόστος για το Πεκίνο θα υπερείχε του οφέλους. Αυτό που πραγματικά θέλει η Κίνα είναι να πείσει την υπόλοιπη Ασία ότι ο ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία έχει ήδη τελειώσει. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας δεν είναι οι προετοιμασίες της Κίνας για πόλεμο, αλλά οι μηχανορραφίες της σε καιρό ειρήνης. Χρησιμοποιώντας την κινεζική ακτοφυλακή και τη ναυτική πολιτοφυλακή —χρηματοδοτούμενες και ελεγχόμενες από το κράτος παραστρατιωτικές δυνάμεις που επιχειρούν από αλιευτικά σκάφη —για να διαβρώσουν σταθερά την πρόσβαση των γειτόνων της στα ίδια τους τα ύδατα, η Κίνα [3] υποσκάπτει την αξία των Ηνωμένων Πολιτειών ως περιφερειακού παρόχου ασφάλειας.

Η «προωθημένη παρουσία» των ΗΠΑ, η στρατηγική του να αναπτύσσονται συνεχώς αμερικανικές δυνάμεις στο εξωτερικό για να καθησυχάσουν τους συμμάχους και να αποτρέψουν τους εχθρούς, στηρίζεται στην πρόσβαση που παρέχεται από τους εταίρους. Στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας, ετούτο σημαίνει την Σιγκαπούρη και τις Φιλιππίνες. Και ετούτες οι χώρες αναρωτιούνται όλο και περισσότερο τι παίρνουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αντάλλαγμα για αυτήν την πρόσβαση. Το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ μπορεί να είναι ελεύθερο να πλεύσει στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας, αλλά οι νοτιοανατολικο-ασιάτες αποκλείονται από τα ίδια τους τα ύδατα λόγω της συνεχούς παρενόχλησης από τις κινεζικές δυνάμεις σε καιρό ειρήνης. Όσο περισσότερο αυξάνεται η κινεζική πίεση [4], τόσο πιο κακό στοίχημα φαίνεται η περισσότερη υποστήριξη προς τις Ηνωμένες Πολιτείες —ως κάτι που ωφελεί την Ουάσιγκτον αλλά όχι τους εταίρους της.

ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ

Εάν υπήρχε μια στρατιωτική αντιπαράθεση στη Θάλασσα της Νοτίου Κίνας, οι κινεζικές δυνάμεις θα είχαν σαφή πλεονεκτήματα, [πλεονεκτήματα] που έχουν οικοδομήσει εδώ και χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να είναι ικανές να εξουδετερώσουν τις αεροπορικές και ναυτικές βάσεις που κατασκεύασε η Κίνα σε τεχνητά νησιά στα Spratlys, μια αμφισβητούμενη νησιωτική αλυσίδα. Αλλά η προσπάθεια θα ήταν δαπανηρή, χρονοβόρα και αβέβαιη, καθώς οι δυνάμεις των ΗΠΑ βρίσκονται υπερβολικά μακριά από την περιοχή, και η στρατιωτική ικανότητα που έχει κατασκευάσει η Κίνα [5] στα νησιά έχει συμβάλει στην μετατόπιση της ισορροπίας δυνάμεων προς όφελος της Κίνας. Τα πλησιέστερα μαχητικά αεροσκάφη των ΗΠΑ έχουν βάση στην Οκινάουα και στο Γκουάμ, 1.300 και 1.500 ναυτικά μίλια από τα Spratlys αντίστοιχα. Η Κίνα έχει τέσσερις αεροπορικές βάσεις στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας, χωρίς να υπολογίζονται οι μικρότερες εγκαταστάσεις ή εκείνες που βρίσκονται κατά μήκος της ακτής της. Θα μπορούσε να αναπτύξει μαχητικά αεροσκάφη στα νησιά για σύντομες θητείες με το παραμικρό. Δεδομένης της σημερινής δομής των δυνάμεών της, η Κίνα θα έχει τον έλεγχο του εναέριου χώρου πάνω από την Θάλασσα της Νοτίου Κίνας στα αρχικά στάδια οποιασδήποτε σύγκρουσης. Και το σημαντικό πλεονέκτημά της σε πυραυλικές δυνάμεις θα μετέτρεπε την Θάλασσα της Νοτίου Κίνας σε σκοπευτήριο. Θα γινόταν γρήγορα σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να προστατεύσουν τα αμερικανικά πολεμικά πλοία που επιχειρούν στην περιοχή.

Οι ικανότητες των πληροφοριών της Κίνας από τα ραντάρ και τα σήματα στα νησιά είναι εκτεταμένες και, το πιο σημαντικό, πλεονάζουσες. Δεν θα μπορούσαν εύκολα να «τυφλωθούν» από τις δυνάμεις των ΗΠΑ, το οποίο σημαίνει ότι η Κίνα θα έβλεπε τις Ηνωμένες Πολιτείες να έρχονται. Και χάρη στα [συστήματα] επιφανείας-αέρος, αντιπλοϊκά, παρεμβολής, και άλλα οπλικά συστήματά τους, τα νησιά είναι πιο υπερασπίσιμα από όσο πιστεύουν πολλοί.

Και μόνο το μέγεθος παρουσιάζει επίσης επιπλοκές: Η ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ θα μπορούσε να χωρέσει μέσα στην λιμνοθάλασσα του υφάλου Subi, της δεύτερης μεγαλύτερης από τις βάσεις της Κίνας στα νησιά Spratly. Ο ύφαλος Mischief, η μεγαλύτερη [βάση] της, έχει σχεδόν το μέγεθος του περιφερειακού (beltway) I-495 γύρω από την Ουάσιγκτον. Συν το ότι μεγάλο μέρος της στρατιωτικής υποδομής της Κίνας έχει θαφτεί ή σκληρυνθεί [για να προστατευθεί] από επίθεση. Αυτός ο συνδυασμός μεγέθους και οχύρωσης σημαίνει ότι η εξουδετέρωση των βάσεων θα απαιτούσε εκατοντάδες πυραύλους. Και η Διοίκηση του Ινδο-Ειρηνικού των ΗΠΑ δεν έχει να διαθέσει τα πολεμοφόδια, ειδικά όταν οποιαδήποτε σινοαμερικανική σύγκρουση είναι απίθανο να περιοριστεί στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας. Οτιδήποτε εκτοξευθεί εναντίον των Spratlys θα έπρεπε να αφαιρεθεί από την άμυνα του Τόκιο ή της Ταϊπέι. Η αριθμητική είναι ήδη σκληρή και γίνεται χειρότερη: όσο ισχυρότερη γίνεται η θέση της Κίνας, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να φανταστούμε τις δυνάμεις των ΗΠΑ να επιχειρούν στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας [6] κατά την διάρκεια μιας σύγκρουσης.

Καμία πλευρά δεν θέλει μια τέτοια μάχη, αλλά αυτό δεν την καθιστά αδύνατη. Ο υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ely Ratner [7] και η αναπληρώτρια υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Jung Pak [8], είπαν τον περασμένο μήνα ότι η Ουάσιγκτον ανησυχεί όλο και περισσότερο για την απότομη αύξηση των μη ασφαλών αναχαιτίσεων αμερικανικών και αυστραλιανών στρατιωτικών αεροσκαφών από αεροσκάφη του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού πάνω από την Θάλασσα της Νοτίου Κίνας. Ένα πλοίο του ναυτικού της Κίνας έφτασε σε απόσταση 45 γιαρδών από το να χτυπήσει το USS Decatur, ένα αντιτορπιλικό με κατευθυνόμενους πυραύλους, κατά την διάρκεια μιας επιχείρησης ελευθερίας της ναυσιπλοΐας το 2018. Οι λέμβοι της κινεζικής πολιτοφυλακής έχουν συμπεριφερθεί ακόμη πιο επιθετικά. Οι λανθασμένοι υπολογισμοί είναι πολύ πιθανοί. Και μολονότι υπάρχουν μηχανισμοί για να αποτρέπουν περιστατικά και να αποκλιμακώνουν αυτά που προκύπτουν, τα κινεζικά πλοία σπάνια ακολουθούν τα πρωτόκολλα «γέφυρα προς γέφυρα» που αποσκοπούν στην αποτροπή των παρεξηγήσεων στην θάλασσα, και οι κλήσεις στις στρατιωτικές ανοιχτές τηλεφωνικές γραμμές για την αποκλιμάκωση των κρίσεων συχνά μένουν αναπάντητες.

Ένας άλλος δυνητικός κίνδυνος είναι ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά κατά την διάρκεια μιας από τις πολλές περιπτώσεις που οι κινεζικές λέμβοι παίζουν το "παίγνιο της κότας" με τις αντίστοιχες τους άλλων χωρών της περιοχής. Τον Απρίλιο του 2020, ένα σκάφος της ακτοφυλακής της Κίνας εμβόλισε και βύθισε ένα βιετναμέζικο αλιευτικό σκάφος στα Paracels, μια άλλη αμφισβητούμενη αλυσίδα νησιών στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας. Ένα πλοίο που πιθανώς ανήκε στην κινεζική ναυτική πολιτοφυλακή έκανε το ίδιο σε μια αλιευτική λέμβο των Φιλιππίνων τον Οκτώβριο του 2019, αφήνοντας τα μέλη του πληρώματος στη μοίρα τους, έως ότου τα διέσωσε ένα διερχόμενο βιετναμέζικο σκάφος. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ειδικά όταν κινεζικά πλοία παρενοχλούν κυβερνητικά σκάφη των Φιλιππίνων που παραδίδουν προμήθειες στα φυλάκια αυτής της χώρας στα Spratlys, οι συγκρούσεις έχουν αποφευχθεί στο παρ' ολίγον. Δεδομένου του πόσα σκάφη έχει αναπτύξει η Κίνα στα ύδατα των γειτόνων της και πόσο επιθετικά η κινεζική κυβέρνηση τα ενθαρρύνει να συμπεριφέρονται, η απώλεια ζωών φαίνεται αναπόφευκτη. Εάν σε αυτό επρόκειτο να εμπλακούν οι Φιλιππίνες [9], οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να κληθούν να ανταποκριθούν υπό την Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας ΗΠΑ-Φιλιππίνων (US–Philippine Mutual Defense Treaty). Η παράλειψη να το κάνουν απλώς θα επιτάχυνε την επέκταση του κινεζικού ελέγχου στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας. Αλλά η ένοπλη επέμβαση πιθανότατα θα απαιτούσε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πηδήξουν αρκετά σκαλοπάτια στην σκάλα της κλιμάκωσης [10], φέρνοντάς τις πιο κοντά στον πόλεμο με την Κίνα. Και αν αμφότερες οι πλευρές αισθάνονταν υποχρεωμένες να κρατήσουν την θέση τους αντί να αποκλιμακώσουν, τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο. Ανεξάρτητα από το πώς θα τερματιζόταν μια τέτοια σύγκρουση, έκαστος θα έχανε περισσότερα από όσα θα κέρδιζε.

ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

Εκτός από μια στρατιωτική σύγκρουση που πιθανώς θα ήταν επιζήμια και για τους δύο (lose–lose), υπάρχουν δύο άλλα πιθανά αποτελέσματα. Το πρώτο είναι αυτό που επιδιώκει το Πεκίνο [11] και προς το οποία παρασύρεται η περιοχή. Σε αυτό το σενάριο, ο καταναγκασμός από την Κίνα σε καιρό ειρήνης θα συνέχιζε να εγείρει τους κινδύνους για τους γείτονες που αναλαμβάνουν κανονικές δραστηριότητες στα δικά τους ύδατα. Θα καθίστατο αδύνατο να προσελκυσθούν ξένες επενδύσεις στην υπεράκτια εξερεύνηση για πετρέλαιο και φυσικό αέριο και σε άλλες εμπορικές δραστηριότητες. Οι αλιείς θα έχαναν τα προς το ζην, είτε διότι η κινεζική πολιτοφυλακή και η ακτοφυλακή κάνουν την ζωή υπερβολικά δύσκολη είτε διότι η υπεραλίευση και η καταστροφή των υφάλων αφανίζουν τα αποθέματα.

Οι περισσότεροι άλλοι διεκδικητές της Θάλασσας της Νοτίου Κίνας τελικά θα ποιούσαν την ανάγκη φιλοτιμία και θα έπαιρναν οποιαδήποτε συμφωνία βάλει το Πεκίνο στο τραπέζι. Η συμμαχία ΗΠΑ-Φιλιππίνων πιθανότατα θα τερματιζόταν, καθώς η Μανίλα θα συμπέραινε ότι θα παρείχε μικρό όφελος ενόσω θα εκνεύριζε το Πεκίνο. Η ικανότητα των ΗΠΑ να προβάλλουν ισχύ στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας θα μειωνόταν σταθερά καθώς της Κίνας θα μεγάλωνε. Άλλα κράτη θα διεκδικούσαν πιο επιθετικά τις δικές τους υπερβολικές θαλάσσιες διεκδικήσεις, υπονομεύοντας περαιτέρω την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UN Convention on the Law of the Sea). Αυτό θα ξεκινούσε με κακούς δρώντες όπως η Ρωσία [12] και το Ιράν [13], αλλά τελικά θα εξαπλωνόταν καθώς τα κράτη που τηρούν τους κανόνες θα έβλεπαν τους εαυτούς τους σε μειονεκτική θέση από τις υπερβολικές διεκδικήσεις των γειτόνων τους. Και η Κίνα, πεπεισμένη για την ανυποχώρητη παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, θα αμφισβητούσε άλλους κανόνες και θεσμούς, ειδικά στην Ασία [14]. Το καθαρό αποτέλεσμα θα ήταν μια περιφερειακή και παγκόσμια τάξη πραγμάτων που θα είναι λιγότερο σταθερή και πολύ πιο απειλητική για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και των εναπομεινάντων συμμάχων τους.

Μια πολύ προτιμότερη εναλλακτική έκβαση θα διασφάλιζε τα συμφέροντα των ΗΠΑ με αποδεκτό κόστος, πιέζοντας την Κίνα προς έναν συμβιβασμό με τον οποίο θα μπορούσαν να ζήσουν οι γείτονές της και η διεθνής κοινότητα. Όπως λένε Αμερικανοί αξιωματούχοι από την δεκαετία του 1990, οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών πρέπει να συνάδει με την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αυτό σημαίνει ότι η Κίνα πρέπει να αναγνωρίσει όλες τις ελευθερίες των θαλασσών [15]: την ανεμπόδιστη ναυσιπλοΐα για εμπορική κυκλοφορία, την πρόσβαση για τα ξένα ναυτικά, και τα δικαιώματα στους πόρους για τα παράκτια κράτη. Και οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία μεταξύ της Κίνας και των άλλων διεκδικητών της Θάλασσας της Νοτίου Κίνας πρέπει να επιτευχθεί χωρίς βία ή καταναγκασμό. Ευτυχώς, η Σύμβαση παρέχει πολλές ευκαιρίες για συμβιβασμό, εάν όλες οι πλευρές είναι σοβαρές γι' αυτόν.

Οι λεπτομέρειες των διευθετήσεων μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της δεν θα έπρεπε να έχουν σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες [16]. Ο στόχος της πολιτικής των ΗΠΑ θα έπρεπε να είναι να καλοπιάσει την Κίνα να επιδιώξει έναν συμβιβασμό, και στην συνέχεια να υποστηρίξει τους συμμάχους και τους εταίρους της Ουάσιγκτον σε ό,τι αποφασίσουν, εφόσον είναι νόμιμο και ειρηνικό. Για να γίνει αυτό θα απαιτηθεί προσπάθεια ετών για την επιβολή κόστους και την διαμόρφωση κινήτρων για την Κίνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό μόνες τους: πρέπει να εμπλέξουν έναν συνασπισμό Ασιατών και Ευρωπαίων εταίρων. Αυτός ο συνασπισμός πρέπει να επιβάλει διπλωματικό και οικονομικό κόστος, καθώς και να ενδυναμώσει τις στρατιωτικές ικανότητες της Νοτιοανατολικής Ασίας, ώστε να συμβάλει στην αποτροπή της ξεκάθαρης επιθετικότητας από την Κίνα. Από το 2016, το Πεκίνο κερδίζει εύκολα το παιχνίδι [17] και δεν έχει λόγο να θέλει μια συμφωνία. Αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει εάν μια κρίσιμη μάζα κρατών άρχιζαν να αντιμετωπίζουν την Κίνα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν άλλους κακούς δρώντες –για παράδειγμα, την Ρωσία. Αυτό θα έκανε προφανές ότι οι πολιτικές του Πεκίνου στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας υπονομεύουν τους μεγαλύτερους στόχους του. Θα σηματοδοτούσε ότι η Κίνα μπορεί να είναι ένας παγκόσμιος ηγέτης ή ένας περιφερειακός νταής, αλλά όχι και τα δύο.

Δεν υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας, αλλά η αμερικανική σκληρή ισχύς θα διαδραματίσει απαραίτητο ρόλο σε οποιαδήποτε επιτυχημένη στρατηγική. Μια πολυμερής [18] εκστρατεία για την αλλαγή του υπολογισμού του Πεκίνου μέσω διπλωματικής, οικονομικής και νομικής πίεσης θα διαρκέσει χρόνια. Και στο μεταξύ, η στρατιωτική ισχύς της Κίνας θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η πίεση στους γείτονές της θα εξελιχθεί. Το μόνο πράγμα που θα αγοράσει σε αυτές τις χώρες τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονται για να δουν μέσα από μια μακροπρόθεσμη στρατηγική είναι η στρατιωτική υποστήριξη από τις ΗΠΑ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλοι εταίροι ασφάλειας πρέπει να συνεχίσουν να παρέχουν αρωγή για την οικοδόμηση ικανοτήτων στην περιοχή [19]. Αλλά ο πιο σημαντικός ρόλος που μπορεί να παίξει ο αμερικανικός στρατός είναι η άμεση αποτροπή εκ μέρους των Φιλιππίνων, κρατώντας τις δυνάμεις των ΗΠΑ αρκετά κοντά ώστε να απειλήσουν αξιόπιστα την Κίνα με αντίποινα σε περίπτωση που χρησιμοποιούσε βία εναντίον της Μανίλα. Καθώς η κινεζική ισχύς μεγαλώνει, θα δοκιμάσει τους αρμούς της συμμαχίας ΗΠΑ-Φιλιππίνων. Και χωρίς πρόσβαση για να εναλλάσσουν αμερικανικά στοιχεία (assets) μέσω των Φιλιππίνων, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να απαντούν αξιόπιστα στις προκλήσεις. Για παράδειγμα, εάν η Κίνα επιλέξει να χρησιμοποιήσει βία για να απομακρύνει το Sierra Madre, ένα προσαραγμένο φιλιππινέζικο πολεμικό πλοίο που η Μανίλα έχει μετατρέψει σε φυλάκιο στα αβαθή Second Thomas στα Spratlys, η ισχύς των ΗΠΑ στην Οκινάουα και το Γκουάμ δεν θα έχει σημασία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται μια μικρή αλλά ικανή δύναμη αεροπορικών και πυραυλικών στοιχείων στις Φιλιππίνες, αρκετά κοντά ώστε να θέσουν σε κίνδυνο τα κινεζικά πλοία επιφανείας και να απαντήσουν σε μικρές προκλήσεις πριν αυτές κλιμακωθούν. Η Μανίλα και η Ουάσιγκτον ξεκίνησαν πρόσφατα τις αναμενόμενες εδώ και καιρό προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό της συμμαχίας τους, αλλά ο χρόνος είναι λίγος.

Η Θάλασσα της Νοτίου Κίνας δεν έχει χαθεί ακόμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους τους. Καμία άλλη κυβέρνηση δεν έχει υποστηρίξει την ερμηνεία της Κίνας για το ναυτικό δίκαιο˙ καμία χώρα δεν έχει αποδεχθεί τις εδαφικές διεκδικήσεις του Πεκίνου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι ο προτιμώμενος εταίρος ασφαλείας για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής. Και η συμμαχία ΗΠΑ-Φιλιππίνων είναι ακόμη ζωντανή και εξαιρετικά δημοφιλής. Συνεχίζει να υπάρχει μια οδός για την διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ με αποδεκτό κόστος. Αυτή είναι πιο στενή και πιο αβέβαιη από όσο ήταν πριν από λίγα χρόνια. Αλλά αυτό πρέπει να είναι αιτία για αίσθηση του επείγοντος, όχι για παραίτηση.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/china/beijing-upper-hand-south-china-sea

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition

Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Το πάνω χέρι του Πεκίνου στην Θάλασσα της Νοτίου Κίνας

Αναζήτηση

Δημοφιλή Άρθρα

Περιοχή Μελών