Η εκπαιδευτική κρίση της Αμερικής αποτελεί απειλή εθνικής ασφαλείας

Παγκοσμίως, η μεταπολεμική ανάπτυξη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν εξαιρετική. Το 1950, σύμφωνα με το Κέντρο Wittgenstein, περίπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 15 ετών και άνω σε όλο τον κόσμο είχαν ολοκληρώσει κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση· μέχρι το 2020, ο αριθμός αυτός είχε ξεπεράσει τα 930 εκατομμύρια και προβλέπεται να ξεπεράσει το 1,5 δισεκατομμύριο έως το 2040. Εν τω μεταξύ, το ποσοστό του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού με τουλάχιστον κάποια μεταπτυχιακή εκπαίδευση εκτινάχθηκε από λιγότερο από 2% το 1950 σε περίπου 16% σήμερα και θα πλησιάσει το 22% έως το 2040. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι ακόμη ο παγκόσμιος κανόνας, ούτε θα είναι σε 20 χρόνια—αλλά γίνεται πιο συνηθισμένη κάθε χρόνο.

Από την άποψη των εθνικών οικονομικών επιδόσεων, το μορφωτικό επίπεδο ανδρών και των γυναικών ηλικίας από 25 έως 64 ετών είναι καθοριστικό· αυτή η ομάδα αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού και την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων υψηλής εξειδίκευσης σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες. Τόσο τα σύνολα δεδομένων του Wittgenstein όσο και τα δεδομένα των Barro-Lee αποκαλύπτουν την ταχεία παγκόσμια ανάπτυξη αυτής της ουσιώδους ομάδας: το 1950, ο κόσμος είχε μόλις 25 εκατομμύρια ανθρώπους ηλικίας μεταξύ 25 και 64 ετών με τουλάχιστον κάποια ανώτερη εκπαίδευση. Μέχρι το 1990, ο αριθμός αυτός είχε σχεδόν δεκαπλασιαστεί, σε περίπου 230 εκατομμύρια. Έκτοτε, φαίνεται να έχει τριπλασιαστεί ξανά· σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Κέντρου Wittgenstein, το σημερινό σύνολο προσεγγίζει τα 750 εκατομμύρια και μέχρι το 2040 θα είναι σχεδόν 1,2 δισεκατομμύρια.

Ακόμη και σε χώρες όπου μειώνεται ο πληθυσμός [που βρίσκεται] σε ηλικία εργασίας, η δεξαμενή των ανδρών και των γυναικών υψηλής εξειδίκευσης [που βρίσκονται] σε ηλικία εργασίας πρόκειται να αυξηθεί τις επόμενες δεκαετίες —αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο σε άλλα μέρη. Η έκρηξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αναδιανέμει το ποσοστό των εργαζομένων με υψηλή εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο, επηρεάζοντας δυνητικά την ισορροπία ισχύος μεταξύ των εθνών.

Αυτές οι μεταπολεμικές τάσεις έχουν στείλει τις Δυτικές χώρες σε σοβαρή και συνεχή σχετική παρακμή όσον αφορά το ποσοστό τους στο εργατικό δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης του πλανήτη, βγάζοντας από την δεκάδα του κόσμου τους πρώην Δυτικούς ισχυρούς τον έναν μετά τον άλλον. Το 1950, οκτώ από τα δέκα μεγαλύτερα εργατικά δυναμικά υψηλής εκπαίδευσης βρίσκονταν σε πιο ανεπτυγμένες χώρες –με την Ινδία και την Κίνα να είναι οι δύο εξαιρέσεις. Έως το 2020, μόνο πέντε ανεπτυγμένες χώρες βρίσκονταν ακόμη στην πρώτη δεκάδα, με τις οποίες ενώθηκαν οι νεοεισερχόμενες Βραζιλία, Ινδονησία, και Νότιος Κορέα. Μέχρι το 2040, μόνο τρεις πολύ ανεπτυγμένες χώρες προβλέπεται να μπουν στην λίστα: η Ιαπωνία, η Ρωσία, και οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι αναδυόμενες οικονομίες που θα αμφισβητήσουν ή θα ξεπεράσουν τα Δυτικά έθνη τις επόμενες δεκαετίες, επιτυγχάνουν τώρα υψηλότερα μορφωτικά επίπεδα από ό,τι [επιτύγχαναν] οι περισσότερες προηγμένες Δυτικές οικονομίες στην πρώιμη μεταπολεμική εποχή. Για παράδειγμα, το 16% των ατόμων ηλικίας 24 έως 64 ετών στο Μεξικό έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση —περίπου διπλάσιοι από το ποσοστό των ΗΠΑ το 1950— και στην Τουρκία, το ποσοστό αυτής της ηλικιακής ομάδας με κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι 22%, κοντά στο ποσοστό της Γερμανίας κατά την ενοποίηση το 1990. Το εργατικό δυναμικό της Νοτίου Κορέας είναι ακόμη πιο εξειδικευμένο και η μεταμόρφωσή του τον τελευταίο μισό αιώνα ήταν πραγματικά εκπληκτική. Το 1970, μόλις το 5% του πληθυσμού της [που βρισκόταν] σε ηλικία εργασίας είχε πτυχίο πανεπιστημίου. Μισό αιώνα αργότερα, η χώρα έχει πιθανώς ξεπεράσει το όριο του 50% —ξεπερνώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλους πάλαι ποτέ επικεφαλής στο μορφωτικό επίπεδο. Μέχρι το 2040, σχεδόν τα δύο τρίτα των Νοτιοκορεατών εργαζομένων θα μπορούσαν να έχουν πτυχίο κολεγίου και τα τρία τέταρτα θα μπορούσαν να έχουν τουλάχιστον κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι μια τροχιά που άλλες επίδοξες δυνάμεις επιδιώκουν να αντιγράψουν. Εάν τα καταφέρουν, θα μεταβάλλουν δραματικά την παγκόσμια κατανομή του ανθρώπινου κεφαλαίου.

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΕΓΑΛΕΣ

Όσον αφορά τους πληθυσμούς με υψηλή εκπαίδευση, πέντε χώρες έχουν κυριαρχήσει στον υπόλοιπο κόσμο τα τελευταία 70 χρόνια: η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Ρωσία, και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η κλίμακα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την συμμετοχή σε αυτό το κλαμπ· είναι κάθε άλλο παρά συμπτωματικό ότι τα μεγαλύτερα εργατικά δυναμικά υψηλής ειδίκευσης του κόσμου –σήμερα, και πιθανώς για τα καλά στο μέλλον- είναι τόσο πολυπληθή. Το παγκόσμιο ποσοστό των ατόμων με υψηλή εκπαίδευση [τα οποία βρίσκονται] σε ηλικία εργασίας που κατοικούν σε αυτές τις πέντε χώρες έχει παραμείνει ως επί το πλείστον σταθερό με την πάροδο του χρόνου, αντιπροσωπεύοντας περίπου το ήμισυ του συνόλου του κόσμου από το 1950 έως σήμερα. Αλλά οι εκπαιδευτικές τροχιές των πέντε μεγάλων ποικίλλουν τρομερά και η μετατοπιζόμενη βαρύτητά τους εντός του εργατικού δυναμικού υψηλής εξειδίκευσης του κόσμου προμηνύει μνημειώδεις γεωπολιτικές αλλαγές.

Καθ' όλη την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου [3], οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ανώτερες από όλους. Από το 1950 έως το 1990, μόνο το μέγεθος του εργατικού δυναμικού της με υψηλή εκπαίδευση σήμαινε ότι δεν είχε κοντινούς ανταγωνιστές. Η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία, και η Ρωσία ήταν όλες σχεδόν συγκρίσιμες με αυτό το μέτρο και απείχαν πολύ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φυσικά, κατά την διάρκεια αυτών των ετών, το Κρεμλίνο διοικούσε την Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο το τμήμα της που θα γινόταν η σημερινή Ρωσία. Όμως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, η Σοβιετική Ένωση δεν κατάφερε ποτέ σε κανένα σημείο της ύπαρξής της να συγκεντρώσει ούτε το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού υψηλής εξειδίκευσης των Ηνωμένων Πολιτειών.