Η ιστορική ευκαιρία του Μπάιντεν και του Μακρόν

Για να βγουν από αυτό το αδιέξοδο, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να προσδιορίσουν τα καλύτερα φόρουμ για την συζήτηση θεμάτων που σχετίζονται με την Κίνα. Το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι ένα τέτοιο φόρουμ, αλλά δεν μπορεί να είναι το μοναδικό, καθώς η πρόκληση που θέτει το Πεκίνο δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτική. Η ΕΕ πρέπει να διαδραματίσει ρόλο στην προετοιμασία της Ευρώπης για ενδεχόμενους οικονομικούς κλυδωνισμούς που προκαλούνται από διαταραχές στο παγκόσμιο εμπόριο. Και υπάρχει περιθώριο για αυξημένη συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ στον τομέα του εμπορίου και της τεχνολογίας -για παράδειγμα, με την περαιτέρω ενδυνάμωση του Συμβουλίου Εμπορίου και Τεχνολογίας ΗΠΑ-ΕΕ (U.S.-EU Trade and Technology Council). Χωρίς βελτιωμένο συντονισμό, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν τρεις αλληλένδετους κινδύνους: ότι η έλλειψη ενότητας και προετοιμασίας τους θα προσκαλέσει την κινεζική επιθετικότητα· ότι οι διαιρέσεις σχετικά με το πόσο πρέπει να αποσυνδεθούν από την Κίνα θα μεταφραστούν σε ασυντόνιστες πολιτικές που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την σταθερότητα του Ινδο-Ειρηνικού· και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αισθανθούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουν την στρατηγική τους στον Ινδο-Ειρηνικό χωρίς τους Ευρωπαίους.

Στον φρενήρη ανταγωνισμό τους με την Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πέτυχαν έναν σημαντικό νομοθετικό στόχο με τον Νόμο για τη Μείωση του Πληθωρισμού του 2022, ο οποίος επιτρέπει τεράστιες επενδύσεις σε πράσινες αμερικανικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες. Αλλά ο νόμος, ο οποίος δίνει κίνητρα για την εγχώρια κατανάλωση και μπορεί να οδηγήσει σε αποεπενδύσεις από την Ευρώπη, κινδυνεύει να αποξενώσει τις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες φοβούνται μια μόνιμη στροφή των ΗΠΑ προς τον προστατευτισμό. Η Γαλλία και η Γερμανία πιέζουν ήδη [6] για παρόμοιες επιδοτήσεις για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες, και ο Μακρόν έχει μάλιστα διατυπώσει την ιδέα ενός νόμου για την αγορά ευρωπαϊκών προϊόντων [7]. Η Γαλλία έχει επίσης διαμαρτυρηθεί έντονα ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να πληρώνουν τρεις έως τέσσερις φορές περισσότερο από τους Αμερικανούς για το φυσικό αέριο -ένα σημάδι ότι ακόμη και σε μια στιγμή αξιοσημείωτης διατλαντικής αλληλεγγύης, οι προστατευτικές παρορμήσεις μπορούν να είναι διχαστικές.

Με τον ακροδεξιό λαϊκισμό να αυξάνεται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ο Μακρόν και ο Μπάιντεν έχουν οξεία κατανόηση των πολιτικών κινδύνων που αντιμετωπίζει η άλλη πλευρά. Αμφότεροι ίσως τελικά να αντικατασταθούν από ηγέτες που θα μπορούσαν να εμπλακούν σε καταστροφικό ανταγωνισμό με αντιπάλους ή να ανταγωνιστούν τους εταίρους τους: η εποχή της διατλαντικής ενότητας ίσως να μην διαρκέσει πολύ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κανείς δεν θέλει να δει την παγκόσμια οικονομία να μετατρέπεται σε αρένα ανταγωνισμού μηδενικού αθροίσματος μεταξύ των διατλαντικών εταίρων, πριν ακόμη οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έχουν την ευκαιρία να ξαναφέρουν στο αξίωμα έναν άλλο πρόεδρο σαν τον Τραμπ. Εκτός από την εξεύρεση κοινού εδάφους για την Κίνα και την ευρωπαϊκή άμυνα, ο Μπάιντεν και ο Μακρόν πρέπει να αδράξουν αυτήν την ευκαιρία για να οχυρώσουν την σχέση τους για το τι μπορεί να προκύψει στον ορίζοντα. Ένας τρόπος για να απομονωθεί η συμμαχία από μελλοντικά προβλήματα είναι να δημιουργηθούν νέοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που θα είναι πιο ευέλικτοι από τα καθιερωμένα φόρουμ, όπως το ΝΑΤΟ και το G-7. Αυτοί θα μπορούσαν να είναι διμερείς (όπως οι στρατηγικοί διάλογοι ΗΠΑ-Γαλλίας) ή πολυμερείς (όπως η Ευρωπαϊκή Quad), αλλά πρέπει να παρέχουν ένα πλαίσιο για την αποφυγή παρεξηγήσεων και την προώθηση κοινών στρατηγικών στόχων.

Ο Μπάιντεν και ο Μακρόν έχουν επίσης μια ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα για το μέλλον. Ως ηγέτες δύο χωρών με ιστορικά οικουμενικές φιλοδοξίες, μπορούν να κάνουν πολλά για να δείξουν το πώς ο δημοκρατικός κόσμος είναι καλύτερος σύμμαχος από τον αυταρχικό. Αμφότεροι συμφωνούν στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις και τα παράπονα των αναπτυσσόμενων χωρών, καλώντας τις παράλληλα να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση των οικουμενικών αρχών. Στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ φέτος, ο Μακρόν και ο Μπάιντεν εκφώνησαν εντυπωσιακά παρόμοιες ομιλίες, υποστηρίζοντας και οι δύο ότι ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να αντιταχθεί στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και να υπερασπιστεί την κυριαρχία των εθνών.

Ωστόσο, σε αυτόν τον ανταγωνισμό για την ψυχή του κόσμου, οι ανεπτυγμένες δημοκρατίες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία, πρέπει να κατορθώσουν πρακτικές επιτυχίες για να κερδίσουν τα αναπτυσσόμενα έθνη. Από τις πρώτες ημέρες της COVID-19, όταν πολλές πλούσιες χώρες αποθήκευαν μάσκες και άλλο προστατευτικό εξοπλισμό, ο Μακρόν πίεσε για μια «πολυμέρεια με γνώμονα τα αποτελέσματα» που μπορεί να προσφέρει στον «παγκόσμιο Νότο». Και σε μια ομιλία του στην διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο αυτόν τον μήνα, τάχθηκε υπέρ της μεταρρύθμισης [8] του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας για την προώθηση της μετάβασης στην καθαρή ενέργεια, υιοθετώντας τις εκκλήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών να καταστήσουν το πολυμερές χρηματοπιστωτικό σύστημα πιο δίκαιο. Αλλά μια τέτοια αλλαγή μπορεί να συμβεί μόνο με την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Μαζί, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να κάνουν πολλά για τη μεταρρύθμιση των διεθνών οργανισμών ώστε να εξυπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες των φτωχών εθνών όσον αφορά την χρηματοδότηση του κλίματος, την επισιτιστική ασφάλεια, το χρέος, και πολλά άλλα ζητήματα. Αυτό δεν είναι μικρό έργο. Αλλά πρέπει να αποτελέσει μέρος της συζήτησης μεταξύ του Μακρόν και του Μπάιντεν αυτήν την εβδομάδα, εάν η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να είναι προετοιμασμένες για το τι θα συμβεί στο μέλλον.