Η εκπληκτική αντοχή της ενότητας για την Ουκρανία

Η Δύση παρέμεινε ενωμένη παρόλο που έχει σκληρύνει ριζικά την θέση της. Έχει κλιμακώσει την στρατιωτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και τον οικονομικό εξαναγκασμό της Ρωσίας και έχει επινοήσει νέα μέσα πολιτικής, όπως το ανώτατο όριο τιμών στο ρωσικό πετρέλαιο, για να το επιτύχει. Η ΕΕ απογαλακτίζεται από την ρωσική ενέργεια. Τον Δεκέμβριο του 2022, η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να αγοράζει πετρέλαιο από την Ρωσία το 2023 -μια εκπληκτική στροφή για μια χώρα που είχε καταστήσει τις εισαγωγές φυσικού αερίου από την Ρωσία το κεντρικό στοιχείο της οικονομικής της στρατηγικής.

Η Δύση κλειδώνει επίσης στην σκληρή της θέση αλλάζοντας οριστικά τους θεσμούς της. Η Φινλανδία και η Σουηδία πρόκειται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, το οποίο υιοθέτησε μια νέα στρατηγική αντίληψη που θα αυξήσει την δύναμη ταχείας αντίδρασης της συμμαχίας από 40.000 σε 300.000 στρατιώτες. Η ΕΕ έχει αποδεχθεί την υποψηφιότητα της Ουκρανίας για ένταξη και εξοπλίζει τα ουκρανικά στρατεύματα μέσω του ταμείου της Ευρωπαϊκής Ειρηνευτικής Διευκόλυνσης (European Peace Facility fund). Επιπλέον, οι Δυτικές χώρες ετοιμάζουν νέα σημαντικές απαιτήσεις για την Ρωσία, όπως η απόδοση ευθυνών για εγκλήματα πολέμου, οι αποζημιώσεις για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, και η επιστροφή εκατομμυρίων Ουκρανών που απήχθησαν. Οποιαδήποτε μεταπολεμική διευθέτηση θα πρέπει να προχωρήσει πολύ πέρα από την απάντηση στο ερώτημα του πώς χαράσσονται οι γραμμές στον χάρτη.

Η ΜΙΑ Ή Η ΑΛΛΗ

Αυτές οι ιστορικές αλλαγές, που επιτεύχθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, αντικατοπτρίζουν το γεγονός ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι τόσο μια ισχυρή απειλή για την ασφάλεια όσο και ένας επιτακτική ηθική αιτία. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, αυτές οι δυνάμεις δεν έχουν κινηθεί τόσο έντονα προς την ίδια κατεύθυνση. Κυριαρχούσε η μια ή η άλλη -μέχρι τώρα.

Η Δύση πολέμησε τον Ψυχρό Πόλεμο κυρίως για να περιορίσει την απειλή ασφάλειας από την Σοβιετική Ένωση. Ο ηθικός αγώνας μεταξύ ελεύθερων και ολοκληρωτικών συστημάτων ενίσχυσε την πεποίθηση της Δύσης, αλλά ήταν πάντα δευτερεύων. Όταν οι ανάγκες ασφάλειας ερχόταν σε σύγκρουση με τις ηθικές αρχές, η ασφάλεια συνήθως υπερίσχυε. Η Δύση συνεργάστηκε με αυταρχικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής Κίνας, και περιστασιακά υπονόμευσε τα δημοκρατικά για να προωθήσει τα συμφέροντα ασφαλείας της -για παράδειγμα, υποστηρίζοντας ένα πραξικόπημα κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Ιράν το 1953. Οι Δυτικές επιχειρήσεις ήταν πρόθυμες να πουλήσουν στις αγορές του σοβιετικού μπλοκ, και πολλοί άνθρωποι απογοητεύτηκαν από την ηθική βεβαιότητα του χαρακτηρισμού της Σοβιετικής Ένωσης ως «αυτοκρατορίας του κακού» από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν. Όταν η Σοβιετική Ένωση έκανε χρήση βίας στην Ανατολική Ευρώπη, η στρατηγική σταθερότητα, οι ισορροπίες συμφερόντων, και η διαχείριση των σχέσεων των υπερδυνάμεων είχαν προτεραιότητα έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και ποτέ δεν τα επισκίασαν πλήρως.

Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ακολούθησαν οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις της Δύσης, και η ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και ηθικής αντιστράφηκε. Ο πόνος των πολιτών σε άλλα μέρη του κόσμου παρουσίαζε μια ισχυρή ηθική υπόθεση, αλλά μια αδύναμη ή ανύπαρκτη υπόθεση ασφάλειας, που συνεπάγεται δαπανηρές δεσμεύσεις. Ο ηθικός εξαναγκασμός για δράση περιοριζόταν από την απροθυμία να δεσμευτούν σημαντικοί πόροι -και συγκεκριμένα, να επέλθουν ή να προκληθούν μεγάλες απώλειες. Η απόσυρση των ΗΠΑ από την Σομαλία το 1993, οι Δυτικές υπεκφυγές στον πόλεμο της Βοσνίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, και οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ από μεγάλο υψόμετρο κατά της Σερβίας το 1999 απεικόνιζαν αυτήν την τάση.

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Δύση έδωσε ελάχιστη προσοχή στο βάναυσο καθεστώς των Ταλιμπάν. Αλλά αφού οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ανέδειξαν τον ρόλο των Ταλιμπάν στην διευκόλυνση της διεθνούς τρομοκρατίας, ένας συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ επενέβη γρήγορα για να απομακρύνει την ομάδα από την εξουσία. Το σκεπτικό της αμερικανικής κατοχής μετατοπίστηκε στην συνέχεια σταδιακά από την ασφάλεια στην ανοικοδόμηση: η επιχείρηση έγινε στην ουσία ανθρωπιστική. Όταν η Δύση έπαψε να βλέπει την επιστροφή των Ταλιμπάν ως απειλή για την ασφάλειά της, αποσύρθηκε. Δεν ήταν πλέον πρόθυμη να αναλάβει το κόστος μιας επ' αόριστον ηθικής δέσμευσης.

Η ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα. Η ασφάλεια και η ηθική αλληλοενισχύονται αναμφισβήτητα, χωρίς τα ανταλλάγματα που σημάδεψαν τον Ψυχρό Πόλεμο και τις ανθρωπιστικές επεμβάσεις που ακολούθησαν. Οι πολιτικοί ηγέτες κατανοούν ότι μια ρωσική νίκη θα αποτελούσε τρομερή απειλή για την ασφάλεια, και το κοινό των ΗΠΑ και της Ευρώπης είναι συγκλονισμένο από τις αδιάκριτες επιθέσεις της Ρωσίας κατά αμάχων και τα συστηματικά εγκλήματα πολέμου. Αυτό το μείγμα επιταγών ασφαλείας που κινητοποιούν κρατικούς πόρους και ηθικής οργής που ενεργοποιεί την λαϊκή υποστήριξη, τροφοδοτεί την αξιοσημείωτη αποφασιστικότητα της Δύσης.

Η ανθεκτικότητα της διατλαντικής ενότητας έχει απαξιώσει τις ηττοπαθείς υποθέσεις ότι η Δύση θα αποδυναμωθεί πριν από την Ρωσία. Ο Πούτιν εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτό θα γίνει˙ η θεωρία του περί νίκης εξαρτάται από αυτό το αποτέλεσμα. Επομένως, η Δυτική ενότητα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αλλά να υποστηρίζεται με τέσσερις τρόπους.