Πώς οι κυρώσεις πλήττουν τους διαδηλωτές του Ιράν

Ο άκρως ύποπτος θάνατος της 22χρονης Mahsa Amini τον Σεπτέμβριο του 2022 -ο οποίος επήλθε αφού συνελήφθη και φέρεται να ξυλοκοπήθηκε από την αστυνομία των ηθών- αποτέλεσε κομβική στιγμή για τον λαό του Ιράν. Το περιστατικό απελευθέρωσε ένα κύμα οργής που τροφοδότησε διαμαρτυρίες σε ολόκληρη την χώρα. Οι διαδηλώσεις ήταν αξιοσημείωτες για τις επιδείξεις γενναιότητας, ιδίως από τις Ιρανές γυναίκες, καθώς και για την αλληλεγγύη που επέδειξαν πέρα από εθνικές και ταξικές γραμμές. Τις πρώτες εβδομάδες, οι διαδηλωτές εμπόδισαν την κυκλοφορία και έκλεισαν πανεπιστημιακές σχολές σε δεκάδες πόλεις. Πολλοί παρατηρητές πίστευαν ότι οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη και τα αρχικά στάδια μιας επανάστασης.

Ιρανή, σε μια αγορά στην Τεχεράνη, τον Μάιο του 2022. Majid Asgaripour / West Asia News Agency / Reuters
-----------------------------------------------------------

Όμως, μετά από επτά και πλέον μήνες, η Ισλαμική Δημοκρατία εξακολουθεί να υφίσταται. Παρά το μακρό ιστορικό μαζικών κινημάτων διαμαρτυρίας στο Ιράν και την εκτεταμένη και δίκαιη οργή που εκφράστηκε σε ολόκληρη την ιρανική κοινωνία, οι διαδηλώσεις παρέμειναν μικρές και σποραδικές και τώρα έχουν σε μεγάλο βαθμό υποχωρήσει. Η αναγνώριση της περιορισμένης κλίμακας των διαδηλώσεων δεν απαξιώνει τις προσπάθειες των διοργανωτών και των ακτιβιστών στο Ιράν. Αντιθέτως, όλοι όσοι πιστεύουν στην ανάγκη για θεμελιώδη πολιτική αλλαγή στο Ιράν πρέπει να αντιμετωπίσουν την προφανώς μειωμένη ικανότητα του ιρανικού κοινού για πολιτική κινητοποίηση. Ενώ υπήρξαν πολλαπλά κύματα διαμαρτυριών στο Ιράν τα τελευταία χρόνια, κανένα δεν έφτασε την κλίμακα του Πράσινου Κινήματος του 2009, το οποίο έβγαλε εκατομμύρια Ιρανούς στους δρόμους.

Το πιο πρόσφατο κίνημα διαμαρτυρίας απέτυχε εν μέρει λόγω της βίαιης αντίδρασης του κράτους: πάνω από 500 διαδηλωτές σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας. Αλλά οι Ιρανοί διαδηλωτές έχουν αντιμετωπίσει και στο παρελθόν την βιαιότητα των δυνάμεων ασφαλείας. Σημαντικότερος παράγοντας φαίνεται να είναι η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση του Ιράν, που χαρακτηρίζεται από υψηλό πληθωρισμό και μαρασμό της οικονομικής ανάπτυξης -ένας συνδυασμός που οδήγησε σε πτώση της ετήσιας κατανάλωσης των νοικοκυριών κατά 20% μεταξύ του 2010 και του 2020. Την ίδια περίοδο, το ποσοστό των Ιρανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες στο 30%. Τα χρόνια των ασφυκτικών κυρώσεων, τα οποία επιδείνωσαν την εσωτερική κακοδιαχείριση της κυβέρνησης, έχουν καταστήσει τους περισσότερους Ιρανούς τόσο ανασφαλείς οικονομικά που δεν μπορούν πλέον να ενεργήσουν ως παράγοντες αλλαγής.

Σκεφθείτε την σχετική απουσία των μεγάλων απεργιών από τις πρόσφατες αναταραχές. Οι απεργίες μεγάλης κλίμακας είναι μια από τις πιο ισχυρές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά δεν ξεκίνησαν ποτέ μετά το θάνατο της Amini, παρόλο που επί μήνες υπήρχαν εκκλήσεις προς τους εργαζόμενους να σταματήσουν την εργασία τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, ιδίως στην εργατική τάξη, απλώς δεν είχαν την πολυτέλεια να απαρνηθούν τους μισθούς τους ή να διακινδυνεύσουν να χάσουν την δουλειά τους. Όπως έγραψε ένας Ιρανός ακτιβιστής στον τομέα της εργασίας, οι εργαζόμενοι δίσταζαν να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις επειδή «οι συμμετέχοντες γνωρίζουν ότι όχι μόνο δεν γίνεται καμία αναφορά στους μισθούς [στις διαδηλώσεις] αλλά ότι ο κίνδυνος να χάσει κανείς την δουλειά του πρέπει επίσης να γίνει συνειδητά αποδεκτός». Το συναίσθημα αυτό επαναλήφθηκε από έναν διαδηλωτή φοιτητή, ο οποίος δήλωσε στην εφημερίδα The Wall Street Journal: «Πολλοί άνθρωποι λένε ότι αν σκοτωθούν στην διαμαρτυρία, η οικογένειά τους θα πεθάνει από την πείνα».

Από την έναρξη των διαδηλώσεων, εξέχοντες ηγέτες της ιρανικής διασποράς έχουν καλέσει τους Δυτικούς φορείς χάραξης πολιτικής να διατηρήσουν ή και να κάνουν σκληρότερες τις ήδη αυστηρές κυρώσεις κατά του Ιράν. Πρόκειται για ένα κατανοητό αίτημα, δεδομένης της άγριας καταστολής των διαδηλώσεων από την κυβέρνηση, της ασυνείδητης πώλησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών [drones] στην Ρωσία, και της συνεχιζόμενης αδιαλλαξίας στις πυρηνικές διαπραγματεύσεις. Αν η Δύση πιέσει αρκετά σκληρά, επιχειρηματολογούν οι υποστηρικτές των κυρώσεων, η κυβέρνηση θα μπορούσε ακόμη και να καταρρεύσει. Αλλά οι ηγέτες της διασποράς δεν έχουν εξετάσει το πώς οι εκκλήσεις τους για την διατήρηση της μέγιστης πίεσης έρχονται σε θεμελιώδη σύγκρουση με τις εκκλήσεις για μεγάλες και συνεχείς διαμαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένων των απεργιών. Η αύξηση της οικονομικής επισφάλειας των απλών Ιρανών απλώς μειώνει την ικανότητά τους για πολιτική δράση.

Δεδομένου ότι οι οικονομικοί περιορισμοί θα παραμείνουν το κεντρικό στοιχείο της Δυτικής πολιτικής έναντι του Ιράν, οι ακτιβιστές εντός και εκτός της χώρας πρέπει να βοηθήσουν στην διαμόρφωση πιο εξελιγμένων πολιτικών κυρώσεων, με στόχο την αποκατάσταση της πολιτικής δύναμης του ιρανικού λαού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να επανασχεδιάσουν τους ισχύοντες περιορισμούς τους, οι οποίοι δυσκολεύουν τους Ιρανούς να λάβουν εμβάσματα, καθιστούν πολύ δύσκολο για τις Δυτικές επιχειρήσεις να προσλάβουν Ιρανούς ελεύθερους επαγγελματίες, και καθιστούν σχεδόν αδύνατο για οποιονδήποτε άλλον εκτός από τους πλουσιότερους πολίτες του Ιράν να αποθηκεύουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Το άνοιγμα νέων χρηματοπιστωτικών καναλιών, ενώ θα κρατούσε άλλα κλειστά, θα επέτρεπε στους Δυτικούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να ξεπεράσουν το αποτυχημένο παράδειγμα της μέγιστης πίεσης και να υιοθετήσουν ένα είδος βαθμονομημένης πίεσης. Με τον τρόπο αυτό, θα λάμβαναν υπόψη τους τις σημαντικές συνδέσεις μεταξύ των οικονομικών πόρων που είναι διαθέσιμοι στα νοικοκυριά και της πολιτικής δύναμης των απλών ανθρώπων.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ

Σε μια σημαντική εργασία του 1977, οι κοινωνιολόγοι John McCarthy και Mayer Zald υποστήριξαν ότι «οι πόροι είναι απαραίτητοι για την εμπλοκή σε κοινωνικές συγκρούσεις» και «πρέπει να συγκεντρωθούν για συλλογικό σκοπό» αν ένα κίνημα πρόκειται να επιτύχει. Κατά την άποψή τους, οι συμμετέχοντες σε ένα κίνημα πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρουν χρήματα και χρόνο για τον σκοπό, και όσο περισσότερους πόρους μπορούν να συγκεντρώσουν, τόσο πιο πιθανό είναι το κοινωνικό κίνημα να αναπτύξει τις επίσημες οργανώσεις που απαιτούνται για να θριαμβεύσει.

Η μετέπειτα εμπειρική έρευνα υποστηρίζει αυτήν την θεωρία -συμπεριλαμβανομένης της περίπτωσης του Ιράν. Το Πράσινο Κίνημα του 2009, το οποίο συνέβαλε με επιτυχία στην άσκηση πίεσης στους θεοκράτες του Ιράν ώστε να επιτρέψουν στους Ιρανούς να εκλέξουν έναν μεταρρυθμιστή πρόεδρο, αντανακλούσε τον χρόνο, την προσπάθεια, και τα χρήματα που διέθεσαν οι μεσαίες τάξεις του Ιράν. Συγκριτικά, τα μέλη της εργατικής τάξης μπόρεσαν να διαδραματίσουν μόνο έναν μικρό ρόλο σε εκείνες τις διαμαρτυρίες. Όπως διαπίστωσε ο ανθρωπολόγος, Shahram Khosravi, πολλοί Ιρανοί εργαζόμενοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο κίνημα επειδή ανησυχούσαν ότι θα μπορούσε να τους κοστίσει την δουλειά τους ή να συμπιέσει τα εισοδήματά τους. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και η πολιτική ιστορικός, Stella Morgana, στη μελέτη της για τον εργατικό ακτιβισμό στο Ιράν.

Οι Δυτικές κυβερνήσεις, φυσικά, δεν μπορεί να αναμένεται να βγάλουν τους Ιρανούς από την φτώχεια. Μπορεί όμως να αναμένεται ότι θα βοηθήσουν τα νοικοκυριά να εξασφαλίσουν τα προς το ζην με τρόπους που να επιτρέπουν την πολιτική συμμετοχή. Στην πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ακόμη και υποχρέωση, δεδομένου ότι οι Δυτικές κυρώσεις είναι η αιτία των πιο οξυμένων οικονομικών προβλημάτων του Ιράν. Για αρχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα πρέπει να διευκολύνουν τους Ιρανούς της διασποράς να στέλνουν εμβάσματα σε συγγενείς και φίλους στο Ιράν. Αυτήν την στιγμή, οι οικονομικές κυρώσεις εμποδίζουν τους ανθρώπους να κάνουν διεθνή εμβάσματα σε ιρανικές τράπεζες. Οι παγκόσμιες υπηρεσίες μεταφοράς χρημάτων, όπως η Western Union, δεν λειτουργούν στην χώρα. Ως αποτέλεσμα, όταν τα μέλη της διασποράς θέλουν να στείλουν χρήματα στο Ιράν, πρέπει είτε να περάσουν από αδιαφανή και δαιδαλώδη ανταλλακτήρια συναλλάγματος havaleh (τα οποία απαγορεύεται να χρησιμοποιούν οι πολίτες των ΗΠΑ) είτε να μεταφέρουν μετρητά στην χώρα. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα εμβάσματα προς το Ιράν είναι πολύ χαμηλότερα από εκείνα προς ομοειδείς χώρες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το 2021, για παράδειγμα, τα εμβάσματα ανήλθαν σε 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια -μόλις 50 δολάρια ανά Ιρανό εργαζόμενο. Τα εμβάσματα προς την Αίγυπτο, αντίθετα, ανήλθαν σε 31,5 δισεκατομμύρια δολάρια -περισσότερα από 1.000 δολάρια ανά Αιγύπτιο εργαζόμενο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εκδώσουν ευρύτερες εξαιρέσεις από τις κυρώσεις που θα επιτρέπουν στους Αμερικανούς να χρησιμοποιούν μη αμερικανικές επιχειρήσεις παροχής χρηματικών υπηρεσιών για να στέλνουν χρήματα [σε άτομα με τα οποία έχουν] προσωπικές σχέσεις στο Ιράν. Επιπλέον, μια πιο προληπτική καθοδήγηση από τις Δυτικές κυβερνήσεις θα ωθούσε τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα να αναπτύξουν τρόπους για την αποστολή εμβασμάτων στο Ιράν. Η πρόσθετη οικονομική στήριξη θα ενίσχυε στην συνέχεια την οικονομική ευημερία των ιρανικών νοικοκυριών που υποφέρουν λόγω του υψηλού πληθωρισμού, ο οποίος είναι κυρίως προϊόν των κυρώσεων. Θα μπορούσε επίσης να δώσει στους ανθρώπους την οικονομική ασφάλεια που χρειάζονται για να συμμετάσχουν στο κίνημα διαμαρτυρίας, μεταξύ άλλων μέσω απεργιών. Αυτά τα εμβάσματα θα βοηθούσαν ομοίως τους διαδηλωτές φοιτητές να αφιερώσουν περισσότερους από τους πόρους τους στο κίνημα.

Επιπλέον, οι Δυτικές κυβερνήσεις μπορούν να βοηθήσουν τους Ιρανούς ακτιβιστές επιτρέποντας στον νεαρό, αστικοποιημένο πληθυσμό της χώρας να εργάζεται εξ αποστάσεως για ξένους πελάτες. Μια τέτοια πολιτική θα ωφελούσε σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον πληθυσμό, ο οποίος είναι συνήθως εξαιρετικά μορφωμένος και εξειδικευμένος σε τομείς όπως ο σχεδιασμός, η μηχανική, η επεξεργασία πολυμέσων, και η ανάπτυξη λογισμικού, αλλά και χρόνια υποαπασχολούμενος. Για παράδειγμα, σε ένα πρόσφατο ευρέως διαδεδομένο tweet, μια νεαρή Ιρανή γραφίστρια διαφήμιζε τις ικανότητές της στην δημιουργία προσαρμοσμένων βιογραφικών σημειωμάτων, αλλά κατέληγε με μια έκκληση: «Για την αγάπη του Θεού, παρακαλώ δώστε μου δουλειά». Οι Δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει να επιτρέψουν στις εταιρείες να προσλαμβάνουν ανθρώπους σαν αυτήν. Ιδανικά, οι εταιρείες θα επέτρεπαν ακόμη και την πληρωμή αυτών των εργαζομένων μέσω των ίδιων χρηματοπιστωτικών καναλιών που ανοίγονται για τα εμβάσματα.

Ορισμένοι Δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και αναλυτές φοβούνται ότι το άνοιγμα αυτών των οικονομικών καναλιών θα ενίσχυε το καθεστώς. Όμως, οι πολιτικές που επικεντρώνονται στην διευκόλυνση των εμβασμάτων και των πληρωμών ελεύθερων επαγγελματιών θα προσφέρουν μικρή ανακούφιση στην ελίτ του Ιράν. Και οι δύο μορφές εισοδήματος είναι πιθανό να ανέρχονται μόλις σε μερικές εκατοντάδες δολάρια το μήνα ανά άτομο και θα μπορούσαν ακόμη και να περιοριστούν από τις Δυτικές κυβερνήσεις, με το να βάλουν όρια στο πόσα χρήματα μπορεί να βγάλει η ιρανική κυβέρνηση. Αυτές οι πηγές εισοδήματος θα έκαναν επίσης τους Ιρανούς λιγότερο εξαρτημένους από την κρατική χρηματοδότηση. Αυτήν την στιγμή, το 90% των ιρανικών νοικοκυριών επωφελούνται από τακτικές μεταφορές μετρητών από την κυβέρνηση. Η μείωση της εξάρτησης των νοικοκυριών από αυτά τα κεφάλαια θα διευκόλυνε τους Ιρανούς να συμμετάσχουν σε πιο ισχυρή πολιτική δράση.

ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΦΟΥΣΚΕΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑΝ

Οι Δυτικές κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν ένα ακόμη πιο δραματικό βήμα για να ενισχύσουν τους απλούς Ιρανούς, ιδίως σε σχέση με την πολιτική ελίτ της χώρας: να διευκολύνουν τους Ιρανούς να βγάλουν τον πλούτο τους από την χώρα. Αυτήν την στιγμή, οι κυρώσεις λειτουργούν ουσιαστικά ως έλεγχοι κεφαλαίων και αναγκάζουν τις διεθνείς τράπεζες να απορρίπτουν τους Ιρανούς υπηκόους. Αδυνατώντας να βγάλουν τον πλούτο τους από την χώρα σε μια επιδεινούμενη οικονομική κρίση, τα μέλη της μεσαίας τάξης του Ιράν αγόρασαν αντ' αυτού εγχώρια ακίνητα, μετοχές, σκληρό νόμισμα, και χρυσά νομίσματα για να προσπαθήσουν να αντισταθμίσουν τον πληθωρισμό και την αβεβαιότητα. Με τον τρόπο αυτό, όμως, συνέβαλαν σε φούσκες περιουσιακών στοιχείων που αυξάνουν μόνο τον πλούτο της πολιτικής ελίτ του Ιράν, η οποία έχει επενδύσει μεγάλο μέρος του προσωπικού της πλούτου στα ίδια αυτά περιουσιακά στοιχεία. Οι φούσκες έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επωφελείς για τους υπό κυρώσεις Ιρανούς, οι οποίοι γενικά δεν είναι σε θέση να επενδύσουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό. Έχουν επίσης αποδειχθεί ιδιαίτερα πολύτιμες για τα «bonyads»: τα αφορολόγητα κληροδοτήματα που λειτουργούν ως εταιρείες χαρτοφυλακίου. Αυτά τα κληροδοτήματα ελέγχονται από διάφορες πολιτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης.

Θα ήταν καλύτερα αν η μεσαία τάξη του Ιράν -η οποία έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει στην συνεχή προσπάθεια του Ιράν για δημοκρατική αλλαγή- μπορούσε να διατηρήσει αξιόπιστα τον πλούτο της και να το κάνει αυτό χωρίς να ενισχύσει την οικονομική δύναμη της ελίτ. Ως εκ τούτου, οι Δυτικές κυβερνήσεις θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις πολιτικές κυρώσεών τους, ώστε οι Ιρανοί να μπορούν να επενδύσουν στο εξωτερικό, κυρίως σε κοντινές οικονομίες. Οι Ιρανοί υπήκοοι θα πρέπει να εξουσιοδοτηθούν ρητά να ανοίγουν ξένους τραπεζικούς λογαριασμούς και να μεταφέρουν προσωπικά κεφάλαια στους λογαριασμούς αυτούς. Οι Δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τις περιφερειακές κυβερνήσεις και τράπεζες για να τις ενθαρρύνουν να παρέχουν υπηρεσίες σε Ιρανούς υπηκόους, εφόσον οι λογαριασμοί παρακολουθούνται προσεκτικά και διέπονται από κανόνες που διασφαλίζουν ότι τα κεφάλαια μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην δικαιοδοσία στην οποία ανοίγεται ο λογαριασμός.

Οι υποστηρικτές των κυρώσεων μέγιστης πίεσης θα μπορούσαν να αντιτείνουν ότι οι πολιτικές αυτές θα βοηθήσουν επίσης τις ιρανικές ελίτ να βγάλουν τα χρήματά τους από την χώρα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι ηγέτες του Ιράν έχουν βρει εδώ και καιρό τρόπους να παρακάμπτουν τις κυρώσεις, μεταξύ άλλων αγοράζοντας πολυτελή ακίνητα σε πόλεις από το Ντουμπάι μέχρι το Βανκούβερ. Το άνοιγμα διαύλων για την φυγή κεφαλαίων από το Ιράν θα δώσει απλώς στους απλούς Ιρανούς ένα ασφαλές λιμάνι που ήδη απολαμβάνουν οι ελίτ, ξεφουσκώνοντας τις εγχώριες φούσκες περιουσιακών στοιχείων που έχουν λαμπρύνει τις περιουσίες τους.

ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

Οι Δυτικές κυρώσεις κατά του Ιράν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα παραμείνουν σε ισχύ και, τα επόμενα χρόνια, θα προκαλέσουν την εξασθένιση της οικονομικής ανθεκτικότητας της χώρας. Το Ιράν θα περάσει από μια δεκαετία οικονομικής στασιμότητας σε μια περίοδο αργής, αλλά σταθερής παρακμής. Τα μέτρα που συνιστώνται εδώ δεν θα αλλάξουν αυτήν την πορεία και σίγουρα δεν θα ενισχύσουν τα οικονομικά του ιρανικού κράτους. Τα εμβάσματα και τα κέρδη από την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος θα επέτρεπαν την ροή χρημάτων στο Ιράν για να βοηθήσουν την κατώτερη και την μεσαία τάξη, αλλά τα μέτρα για την βοήθεια της ανώτερης μεσαίας τάξης θα τραβούσαν χρήματα έξω από την χώρα. Οι πολιτικές αυτές θα αντιπροσώπευαν, με άλλα λόγια, μια νέα δυναμική προσέγγιση στον οικονομικό εξαναγκασμό: διατήρηση της πίεσης στο κράτος με παράλληλη ενίσχυση της δύναμης των απλών Ιρανών.

Κάποιο εισόδημα που έχει εγκριθεί από την Δύση μπορεί επίσης να αλλάξει τον χαρακτήρα των μελλοντικών διαδηλώσεων του Ιράν. Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες ιρανικές διαδηλώσεις επικεντρώθηκαν σε οικονομικές ανησυχίες. Πράγματι, όταν μικρές ομάδες εργαζομένων στον πετρελαϊκό τομέα κατάφεραν να απεργήσουν τον Δεκέμβριο, το αίτημά τους ήταν για υψηλότερους μισθούς και όχι για τον ριζικό πολιτικό μετασχηματισμό που επιζητούσαν πολλοί από τους διαδηλωτές οι οποίοι κινητοποιήθηκαν από τον θάνατο της Amini. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι διαδηλωτές της εργατικής τάξης ζητούσαν στην ουσία περισσότερη υποστήριξη από την κυβέρνηση ενόψει των διαπραγματεύσεων για τον προϋπολογισμό. Ιρανοί κοινωνιολόγοι έχουν προειδοποιήσει ότι οι αυξημένες δυσκολίες για τους Ιρανούς της μεσαίας τάξης θα μπορούσαν να τους ωθήσουν να υιοθετήσουν παρόμοια έμφαση στην πολιτική τους δραστηριότητα εις βάρος οποιουδήποτε σαφούς οράματος πολιτικής αλλαγής.

Μια αναπροσαρμοσμένη πολιτική κυρώσεων θα μπορούσε να συμβάλει στην αποφυγή αυτής της μοίρας, λαμβάνοντας καλύτερα υπόψη την δύναμη του ιρανικού λαού -του μοναδικού παράγοντα που μπορεί πραγματικά να θέσει την κυβέρνηση προ των ευθυνών της. Μια τέτοια πολιτική θα αναγνώριζε ότι αν η Δύση περιμένει από τους εργαζόμενους να αποσύρουν την εργασία τους για να υποστηρίξουν τις διαδηλώσεις, οφείλει να μεριμνήσει για την οικονομική τους ευημερία. Θα αναγνώριζε ότι αν η Δύση θέλει οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων να παραμείνουν πολιτικά ενεργοί, θα έπρεπε να τους διευκολύνει να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από το Ιράν -εξαλείφοντας τις ανησυχίες ότι η πολιτική αναταραχή θα αποβεί εις βάρος της οικονομικής τους θέσης. Όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί οικονομικός εξαναγκασμός για την επιδίωξη αλλαγής συμπεριφοράς ή για την προώθηση πολιτικών στόχων, η διατήρηση της οικονομικής δύναμης του λαού είναι εξίσου σημαντική με την επιδίωξη περιορισμού της οικονομικής δύναμης της ελίτ. Για να εξασφαλίσουν το μέλλον που οι διαδηλωτές του Ιράν οραματίστηκαν στο σύνθημά τους «γυναίκα, ζωή, ελευθερία», οι Ιρανοί πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.

Copyright © 2023 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/middle-east/how-sanctions-hurt-irans-prot...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition