Για να προστατέψετε την Ευρώπη, αφήστε την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ —αμέσως

Θα μπορούσαν επίσης να χρειαστούν ουκρανικές δυνάμεις. Οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί στρατοί είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να διαθέτουν μικρό αριθμό άρτια εκπαιδευμένων στρατευμάτων που χρησιμοποιούν εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας και ακριβείας για να νικήσουν τους εχθρούς τους. Όμως ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι αυτό το σύστημα δεν είναι αποτελεσματικό απέναντι σε έναν αντίπαλο όπως η Ρωσία, ο οποίος πολεμά ρίχνοντας άνδρες και πυρομαχικά στους στόχους του (και ο οποίος είναι ικανός στο να καταστρέφει συστήματα υψηλής τεχνολογίας). Η παραστρατιωτική εταιρεία Wagner της Ρωσίας έχει επίσης πρωτοπορήσει σε ένα στυλ μάχης που περιλαμβάνει την αποστολή ορδών πεζικού στους στόχους, γεγονός που περιορίζει την αποτελεσματικότητα του εξοπλισμού μεγάλης ισχύος πυρός, συμπεριλαμβανομένης της αεροπορίας και του πυροβολικού. Η Ουκρανία χρειάστηκε να αναπτύξει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων για να συγκρατήσει αυτή την επίθεση, και ο ρυθμός με τον οποίο τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία έχουν χρησιμοποιήσει πυρομαχικά και όπλα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις αρχικές εκτιμήσεις. Το ΝΑΤΟ χρειάζεται σαφώς μια μεγαλύτερη και καλύτερα εξοπλισμένη δύναμη αν θέλει να διασφαλίσει ότι δεν θα πέσει θύμα μελλοντικής ρωσικής επίθεσης. Ο μεγάλος και ταλαντούχος στρατός της Ουκρανίας πρέπει να αποτελέσει μέρος του [ΝΑΤΟ}.

Η Ουκρανία έχει ένα άλλο πλεονέκτημα που για το ΝΑΤΟ είναι ανεκτίμητο: βρίσκεται φυσικά κοντά στην Ρωσία. Σύμφωνα με την τρέχουσα στρατηγική του οργανισμού, τα κράτη της πρώτης γραμμής θα έπρεπε να αντέξουν μια ρωσική επίθεση μέχρι να φτάσουν η Δυτική Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες και να πλημμυρίσουν την Ανατολή με τους στρατιώτες τους. Πρόκειται για ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι. Όπως έδειξε η εισβολή της Μόσχας, ακόμη και οι ελάχιστα εκπαιδευμένες δυνάμεις της Ρωσίας μπορούν μερικές φορές να καταλάβουν μεγάλες εκτάσεις γης μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Αν η Μόσχα προσπαθούσε να καταλάβει τον έλεγχο εδαφών στην Εσθονία, την Λετονία, ή την Λιθουανία, τα αμερικανικά στρατεύματα μπορεί να μην έφταναν μέχρι να είναι πολύ αργά. Οι ουκρανικές μονάδες, αντίθετα, βρίσκονται κοντά. Θα μπορούσαν να φτάσουν γρήγορα στο πεδίο της μάχης και στην συνέχεια να κάνουν αυτό που έκαναν με μεγάλη επιτυχία τους τελευταίους 15 μήνες -να αποτρέψουν την Ρωσία.

Η συζήτηση πως το Κίεβο θα βοηθήσει άλλες χώρες να πολεμήσουν κατά της Μόσχας μπορεί να φανεί εξαιρετικά πρόωρη, δεδομένου ότι η Ουκρανία είναι αυτήν την στιγμή απασχολημένη με την καταπολέμηση της Ρωσίας στο εσωτερικό της. Είναι αλήθεια ότι, αυτήν την στιγμή, το Κίεβο δεν έχει πολλά στρατεύματα να διαθέσει. Αλλά ούτε και η Μόσχα. Αν η Ρωσία επιτεθεί σε άλλο σημείο της Ευρώπης, αυτό θα συμβεί πιθανότατα όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει φτάσει σε ύφεση, όταν και τα δύο κράτη θα έχουν στρατιώτες σε ετοιμότητα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ

Οι Δυτικοί ηγέτες γνωρίζουν ότι ο ουκρανικός στρατός είναι πολύ ισχυρός [1]. «Οι δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν τρομερές ικανότητες και θάρρος, όπως έχουμε δει σε όλη την διάρκεια», δήλωσε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Lloyd Austin, στους δημοσιογράφους τον Απρίλιο. Ο Στόλτενμπεργκ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι πιστεύει «απολύτως» ότι το Κίεβο θα μπορούσε να νικήσει τη Μόσχα, επικαλούμενος «το θάρρος, τις ικανότητες, και την αποφασιστικότητα των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων». Ακόμη και ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν, ο δολοφονικός ηγέτης της ομάδας Βάγκνερ, δήλωσε ότι η Ουκρανία είναι «ένας από τους ισχυρότερους στρατούς» στον κόσμο. Οι Ουκρανοί, δήλωσε, είναι «σαν τους Έλληνες ή τους Ρωμαίους στις δόξες τους».

Και όμως, οι Δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εξακολουθούν να μην παίρνουν στα σοβαρά την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Τον Μάιο, για παράδειγμα, ο Στόλτενμπεργκ προειδοποίησε ότι αν και η Ουκρανία θα ενταχθεί τελικά, το να γίνει μέλος «εν μέσω πολέμου δεν είναι στην ημερήσια διάταξη». Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, Μπόρις Πιστόριους, δήλωσε ότι αν και η πόρτα για την Ουκρανία έχει ανοίξει, ήταν μόνο «μια χαραμάδα». Τώρα, συνέχισε, «δεν είναι η ώρα να αποφασίσουμε».

Ούτε ο Στόλτενμπεργκ ούτε ο Πιστόριους είπαν ακριβώς γιατί αντιτίθενται στην επίσπευση της αίτησης της Ουκρανίας, όπως έκανε το μπλοκ με την Φινλανδία. Αλλά το σκεπτικό τους είναι αρκετά εύκολο να συναχθεί. Το ΝΑΤΟ ίσως να μην τρέφει πλέον αυταπάτες για την φύση της Ρωσίας και δεν υποτιμά πλέον την δύναμη των Ουκρανών. Αλλά τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν θέλουν να πάνε σε πόλεμο με την Ρωσία. Και στο μυαλό τους, η αποδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ εν μέσω αυτής της σύγκρουσης θα μπορούσε να κάνει ακριβώς αυτό.

Αυτός ο φόβος πηγάζει, εν μέρει, από την διάταξη του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, η οποία δηλώνει ότι μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός από τα μέλη του οργανισμού «θεωρείται επίθεση εναντίον όλων». Οι περισσότεροι απλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένα να στείλουν στρατεύματα για να υπερασπιστούν ένα κράτος-μέλος που δέχεται επίθεση. Αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό που ορίζει το άρθρο 5 είναι ότι κάθε μέλος πρέπει να λάβει «μέτρα που κρίνει απαραίτητα» για να βοηθήσει ένα μέρος που δέχεται επίθεση -γλώσσα που δίνει στα μέλη του ΝΑΤΟ μεγάλη ευελιξία. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επικαλέστηκαν το άρθρο 5 μετά την 11η Σεπτεμβρίου, για παράδειγμα, πολλά κράτη του ΝΑΤΟ δεν έστειλαν στρατεύματα για να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν ως απάντηση.

Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, η Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να είναι ήδη κράτος του ΝΑΤΟ. Λαμβάνει βοήθεια δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα έθνη-εταίρους με τη μορφή εξελιγμένων εξοπλισμών. Έχει επωφεληθεί από την εκτεταμένη στρατιωτική εκπαίδευση της Δύσης. Λαμβάνει λεπτομερείς αμερικανικές πληροφορίες. Και δεν έχει ζητήσει ποτέ από το ΝΑΤΟ να αναπτύξει στρατεύματα στο έδαφος. Δεν έχει λόγο να το κάνει: σε αντίθεση με τα μικρότερα κράτη του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία διαθέτει μια τεράστια στρατιωτική δύναμη που μπορεί να χειριστεί τους Ρώσους μόνη της.