Η Αναπόφευκτη Υπερδύναμη

Τούτων λεχθέντων, ακόμα κι αν η κυριαρχία γενικώς δεν είναι συμβατή με τη φτώχεια, κάποια χώρα μπορεί να είναι κυρίαρχη κι ας μην είναι η πλουσιότερη. Ακόμα και μια μέσου εισοδήματος δύναμη, όπως θα είναι η Κίνα το 2030, μπορεί να είναι εσωτερικά συνεκτική, να αντλεί πόρους για διεθνή χρήση (όπως είναι οι αμυντικές δαπάνες) και να διαθέτει και κάποια εμπνευσμένα εθνικά ιδανικά. Όντως, παρά το σχετικά χαμηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Κίνας, είναι ήδη κυρίαρχη σε αρκετούς τομείς. Η Κίνα έπεισε τις αφρικανικές χώρες στις οποίες επενδύει τεράστια ποσά, να κλείσουν τις τοπικές πρεσβείες της Ταϊβάν. Με 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε συναλλαγματικά αποθέματα, προσφέρθηκε να αγοράσει το Ελληνικό, το Ιρλανδικό το Πορτογαλικό και το Ισπανικό χρέος προκειμένου να προλάβει ή να μετριάσει το δημοσιονομικό χάος στην Ευρώπη. («Η Κίνα είναι η καλύτερη φίλη της Ισπανίας» δήλωσε ο ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο τον Απρίλιο με την ευκαιρία της επίσκεψης του προέδρου της Κίνας στην Ισπανία). Η Κίνα χρησιμοποίησε επίσης το μέγεθός της για να ενισχύσει τις οικονομικές και εμπορικές της σχέσεις στην Ασία και τη λατινική Αμερική: Για παράδειγμα, οι εμπορικές συναλλαγές της με πολλές χώρες από τις δύο αυτές περιοχές διακανονίζονται πλέον με βάση το Yuan.
Πάνω από όλα, η νομισματική πολιτική της Κίνας έχει επηρεάσει πολλές οικονομίες σε ολόκληρο τον κόσμο, πλήττοντας αναπτυσσόμενες χώρες όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες: Με το να κρατάει το νόμισμά της υποτιμημένο, η Κίνα κατάφερε να διατηρήσει τις εξαγωγές της πιο ανταγωνιστικές έναντι χωρών όπως το Μπαγκλαντές, η Ινδία, το Μεξικό και το Βιετνάμ. Κι όμως, οι χώρες αυτές στάθηκαν στο περιθώριο, αφήνοντας μόνη την Ουάσιγκτον στην εκστρατεία της απέναντι στο Πεκίνο – και για αυτό το λόγο η εκστρατεία δεν ήταν τόσο επιτυχής (σ.σ.: σχετικά με την ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος). Στο μεταξύ η Κίνα κατάφερε να εξαγοράσει την «αντιπολίτευση». Παρότι πολλές χώρες θυμώνουν όταν βλέπουν την ανταγωνιστικότητά τους να υπονομεύεται από ένα υποτιμημένο Yuan, παραμένουν σιωπηλές, είτε γιατί φοβούνται την πολιτική ισχύ της Κίνας είτε γιατί η Κίνα τους προσφέρει οικονομική βοήθεια ή εμπορικές ευκαιρίες. Ακόμα και μέσα στις ΗΠΑ, λίγες ήταν οι ομάδες που προέβησαν σε πραγματική κριτική. Η κινεζική αγορά είναι πολύ μεγάλη για τις αμερικανικές επιχειρήσεις και έτσι ήταν οι αριστεροί, εκ μέρους των αμερικανών εργαζομένων και όχι οι αμερικανοί κεφαλαιοκράτες που επέκριναν την Κίνα για τη νομισματική της πολιτική.
Ακόμα και αν είναι μάλλον απίθανο σύντομα η Κίνα να θέσει σε εφαρμογή το είδος της κυριαρχίας που εμπνέει ή που μπορεί να είναι απαραίτητο για την ίδρυση διεθνών συστημάτων και θεσμών, όπως αυτά που οι ΗΠΑ δημιούργησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Πεκίνο ήδη εξασκεί άλλα είδη επικυριαρχίας. Για παράδειγμα, απαιτεί από ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιχειρήσεις να μοιραστούν την τεχνολογία τους με κινεζικές επιχειρήσεις πριν τις αφήσει να έχουν πρόσβαση στην αγορά της. Και ακολουθεί πολιτικές που έχουν συστημικές επιδράσεις, παρά την αντίδραση μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας. Η πολιτική του υποτιμημένου νομίσματος είναι μια κλασσική στρατηγική μετατροπής των γειτόνων σε επαίτες, η οποία υπονομεύει την ελευθερία των διεθνών εμπορικών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων ενώ παράλληλα δημιουργεί συνθήκες εύκολης ρευστότητας, η οποία συνεισέφερε αρκετά στην πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση. Η κινεζική κυριαρχία δεν έρχεται, κατά κάποιο τρόπο είναι ήδη εδώ.