Το λάθος των «αγανακτισμένων» σχετικά με την ανισότητα

Με άλλα λόγια, όταν ένα μικρό ποσοστό των Αμερικανών πληρώνει για πολλές από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες που απολαμβάνει κάθε Αμερικανός, γιατί είναι δίκαιο να αναγκαστεί να πληρώνει ακόμη περισσότερα; Παίρνοντας ακόμα μεγαλύτερη απόσταση από τα πράγματα, να υπογραμμιστεί ότι η μέγιστη αδικία δεν είναι το «ποιος» πληρώνει και με «ποιο» φορολογικό συντελεστή, αλλά ότι, εκτός εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλάξουν πορεία, οι μελλοντικές γενιές θα κληρονομήσουν ένα διαλυμένο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, ένα τεράστιο χρέος, και μία ακρωτηριασμένη οικονομία. Το να επικεντρώνεται η συζήτηση περί δικαιοσύνης αποκλειστικά και μόνο στους φόρους εισοδήματος που επιβάλλεται σε μια χούφτα Αμερικανών απλά αποσπά την προσοχή από τις ευρύτερες αδικίες της ομοσπονδιακής φορολογικής πολιτικής.

Τέλος, ορισμένοι «αγανακτισμένοι» και οι συμπαθούντες αυτών, αμφισβητούν το κατά πόσο το καπιταλιστικό σύστημα είναι θεμελιωδώς δίκαιο. Και πράγματι, ανεξάρτητα από το εάν κάποιος επικεντρώνεται στην ευημερία των λιγότερο εύπορων (με την ύπαρξη ενός κοινωνικού δικτύου ασφαλείας) ή στο χάσμα μεταξύ αυτών και των πλουσίων (με την ύπαρξη της ανισότητας per se), υπάρχει εύλογη ανησυχία για τις προοπτικές της κατώτατης τάξης όσον αφορά τη κατανομή εισοδήματος στις ΗΠΑ.

Η λύση, ωστόσο, έγκειται στο να βασιστεί κανείς περισσότερο στο καπιταλισμό. Το καταλυτικό οικονομικό γεγονός στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα δεν είναι η οικονομική κρίση και η ύφεση, αλλά η είσοδος στην παγκόσμια αγορά εργασίας δισεκατομμυρίων εργαζομένων στην Κίνα, την Ινδία, και αλλού. Τα απλούστερα οικονομικά υποδεικνύουν ότι αυτός ο πρόσθετος ανταγωνισμός θα μειώσει τα σχετικά κέρδη των αγορών από τους ανειδίκευτους εργάτες και θα αυξήσει το εισόδημα των άρτια εκπαιδευμένων εργαζόμενων και των κεφαλαιουχικών επενδύσεων.

Η παραπάνω εξέλιξη αποτελεί άσχημη είδηση για τους φτωχούς μισθωτούς αλλά ένα πλεονέκτημα σε όσους διαθέτουν ανθρώπινο και οικονομικό κεφάλαιο. Οι προοδευτικοί έχουν αντιδράσει ζητώντας ξεκάθαρη αναδιανομή του πλούτου και ενδυνάμωση της εργασίας που προστατεύεται από το συνδικαλισμό ή επιχειρώντας να κλείσουν τα σύνορα των ΗΠΑ εμποδίζοντας τη ροή αγαθών, κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού. Αλλά οι παγκόσμιες δυνάμεις της αγοράς θα ξεπεράσουν αυτές τις κακοσχεδιασμένες προσπάθειες της κυβέρνησης να ανατρέψει θεμελιώδεις οικονομικές αρχές.

Μια καλύτερη στρατηγική θα ήταν να αξιοποιηθούν οι δυνάμεις της αγοράς με τη δημιουργία ανθρώπινου και οικονομικού κεφαλαίου. Θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα που θα έδιναν έμφαση στη γονική επιλογή και την επιβράβευση των επιδόσεων των εκπαιδευτικών, θα ήταν ένα καλό σημείο εκκίνησης. Μεταξύ άλλων θετικών στοιχείων που παρατηρούνται πρόσφατα, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί συμφωνούν τώρα στα βασικά πλεονεκτήματα των εν λόγω αλλαγών.

Αλλά, η Ουάσινγκτον θα χρειαστεί να δώσει μεγαλύτερη προσοχή οικοδόμηση του ανθρώπινου κεφαλαίου σε διάφορα στάδια της σταδιοδρομίας ενός ατόμου.

Από δημοσιονομική άποψη, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει μόνο χαλιναγωγήσουν τις υπερβολικές υποσχέσεις σε υφιστάμενα δικαιώματα, θα πρέπει επίσης να αντιστρέψουν την υπονομευτική στρατηγική που επικεντρώνεται περισσότερο στις ανάγκες ενός ατόμου, στο τέλος, και όχι στην αρχή, της ζωής του. Αντί να παρέχονται μόνο δικαιώματα για τις συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη, και τη βοήθεια στη τρίτη ηλικία, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πρέπει να δώσει προτεραιότητα στα δικαιώματα της προνηπιακής εκπαίδευσης, της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, της διατροφής, και της προληπτικής φροντίδας.

Ομοίως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να απομακρυνθεί από πολιτικές που εξασφαλίζουν τους ανέργους, τα κουπόνια τροφίμων, και άλλα προγράμματα για τα χαμηλότερα εισοδήματα που προϋποθέτουν χαμηλές ταμειακές ροές. Αντιθέτως, πρέπει να ενσωματώσει τα προγράμματα αυτά σε λογικές ιδιωτικής διαχείρισης ώστε να συσσωρευτεί πλούτος. Μια τέτοια οργανωτική δομή θα παρείχε ισχυρά κίνητρα για εξάρτηση στην εργασία και έγκαιρη έξοδο από τα προγράμματα κοινωνικής υποστήριξης.

Οι «αγανακτισμένοι» στις ΗΠΑ μάλλον έχουν δίκιο σε ένα πράγμα: η δικαιοσύνη είναι και πρέπει να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης για τη δημοσιονομική πολιτική και την οικονομική ευημερία. Αλλά η λύση σε αυτά τα ερωτήματα περί δικαιοσύνης - και σχετικά με τις οικονομικές πληγές των ΗΠΑ- είναι να χρησιμοποιηθεί το καπιταλιστικό σύστημα, όχι να καταστραφεί.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/136611/douglas-holtz-eakin/what-o...

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.