Οι εμμονές των Παλαιστινίων

Όμως, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά κύριο λόγο προτίμησαν να εστιάσουν σε άλλα κομβικά ζητήματα, παρά να ασκήσουν πίεση στους Παλαιστινίους για αναγνώριση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους. Ως αποτέλεσμα, οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ισχυριστούν, με κάποιο βαθμό αλήθειας, ότι ποτέ δεν υπήρξε παγκόσμια προσδοκία να γίνει από αυτούς αποδεκτό το Ισραήλ ως εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού.

ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Οι Παλαιστίνιοι λένε συχνά ότι δεν είναι δική τους δουλειά να καθορίσουν την ταυτότητα του Ισραήλ. Τον Απρίλιο, για παράδειγμα, ο Αμπάς δήλωσε πως το Ισραήλ θα μπορούσε, αν ήθελε, να ονομαστεί «Εβραϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία», αλλά ότι αυτό «δεν ήταν δική του δουλειά». Όμως, η αναγνώριση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους είναι και δικαιολογημένη και ζωτικής σημασίας. Καταρχάς, η παλαιστινιακή αποδοχή θα καθησύχαζε τις ανησυχίες του Ισραήλ σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα των Παλαιστινίων. Η βίαιη εξέγερση των Παλαιστινίων, που ξέσπασε ύστερα από την αποτυχία των διαδικασιών του Όσλο το 2000, ήταν τουλάχιστον εν μέρει χρηματοδοτούμενη και ενορχηστρωμένη από την ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, γεγονός που προκάλεσε τον σαρκασμό των Ισραηλινών ως προς τις προθέσεις της Παλαιστινιακής Αρχής. Αν και ο Αμπάς εξεδήλωσε την προσωπική αντίθεσή του προς την ένοπλη αντίσταση, την οποία θεωρεί ως αντιπαραγωγική όσον αφορά την παλαιστινιακή υπόθεση, οι Ισραηλινοί εξακολουθούν να είναι πολύ προσεκτικοί στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας που εκπορεύεται από τα ελεγχόμενα από την Παλαιστινιακή Αρχή εδάφη.

Μια ειρήνη που θα βασίζεται στην αμοιβαία αναγνώριση, μια αδιάσειστη ειρήνη, αποτελεί το μόνο μακράς διαρκείας αντίδοτο στη βαθιά εδραιωμένη πολιτισμική εχθρότητα μεταξύ των δύο πλευρών. Οποιαδήποτε συμφωνία που δεν θα απηχεί στα υφέρποντα ιδεολογικά κίνητρα της σύγκρουσης, θα αφήσει χώρο για το ξέσπασμα εχθροπραξιών με το πρώτο δείγμα αναταραχής. Οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί που προωθούν τη βία μπορούν να εξαλειφθούν μόνο με την ανάπτυξη μιας κουλτούρας της ειρήνης και έναν μετασχηματισμό του λαϊκού αισθήματος. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι οι μόνοι που έχουν ανάγκη να καταπολεμήσουν τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες μέσα στους κόλπους τους. Το Ισραήλ πρέπει, επίσης, να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για να ξεριζώσει τους θύλακες της ξενοφοβίας μέσα από τον λαό του.

Οι Παλαιστίνιοι ηγέτες συχνά διαμαρτύρονται επειδή το Ισραήλ δεν επιδιώκει αυτού του είδους την αμοιβαία αναγνώριση στις ειρηνευτικές του συμφωνίες με την Αίγυπτο και την Ιορδανία. Αυτό είναι ακριβές και είναι πράγματι λυπηρό το γεγονός ότι αυτές οι χώρες δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Αυτή η έλλειψη αποδοχής είναι ασφαλώς ένας από τους λόγους για τους οποίους οι λαοί αυτών των χωρών δεν έχουν ενστερνιστεί την ειρήνευσή τους με το Ισραήλ. Εντούτοις, η σχέση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους είναι ουσιαστικά διαφορετική από ό,τι η σχέση του Ισραήλ με την Αίγυπτο ή την Ιορδανία.

Πρώτα-πρώτα, στις διαπραγματεύσεις τους με το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία ποτέ δεν έθεσαν εδαφικές διεκδικήσεις κατά της επικράτειας του κυρίαρχου Ισραήλ. Σε αντίθεση με πολλούς Παλαιστινίους σήμερα, οι Αιγύπτιοι και οι Ιορδανοί δεν τρέφουν βλέψεις να κάνουν δικές τους ισραηλινές πόλεις, όπως τη Χάιφα ή τη Γιάφα. Και καθώς δεν υπάρχουν αιγυπτιακές ή ιορδανικές εθνικές μειονότητες που να ζουν μέσα στο Ισραήλ, πολλοί Άραβες πολίτες του Ισραήλ αυτοκαθορίζονται ως παλαιστινιακής εθνικότητας. Μέσα στους κόλπους τους λειτουργούν πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές δυνάμεις αφοσιωμένες στην υπονόμευση της ύπαρξης του Ισραήλ ως έθνους-κράτους του εβραϊκού λαού. Το 2006, για παράδειγμα, αντιπρόσωποι του National Committee for the Heads of the Arab Local Authorities, δημοσίευσαν ένα κείμενο με τίτλο Το μελλοντικό όραμα των Παλαιστινίων Αράβων στο Ισραήλ, μέσω του οποίου απηύθυναν έκκληση για «συναινετική δημοκρατία» στο Ισραήλ, στο πλαίσιο της οποίας τόσο το παλαιστινιακό όσο και το εβραϊκό έθνος θα συνεργάζονται για την από κοινού διακυβέρνηση του Ισραήλ, δηλαδή ένα ισοδύναμο του κράτους των δύο εθνών. Και οι ηγέτες του Ισλαμικού Κινήματος στο Ισραήλ, μιας ομάδας που προασπίζεται το Ισλάμ στους κόλπους των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, έχουν καταδικαστεί για τη διοχέτευση εκατομμυρίων δολαρίων στη Χαμάς. Αν το Ισραήλ υποχωρούσε στο αίτημά του για αναγνώριση του εβραϊκού του χαρακτήρα, θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις συνεργασίας μεταξύ των ηγετών ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους και των συμπαθούντων Αράβων πολιτών του Ισραήλ για τη φαλκίδευση της νομιμότητας του Ισραήλ ως εβραϊκού έθνους-κράτους.

Υπάρχουν, επίσης, βασικές στρατηγικές διαφορές ανάμεσα στις συμφωνίες του Ισραήλ με την Αίγυπτο και την Ιορδανία και στη σχέση του με τους Παλαιστινίους. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία είναι οργανωμένοι, κυρίαρχοι παράγοντες της διεθνούς σκηνής, με ένα μονοπώλιο στη χρήση της βίας εντός των συνόρων τους, και επίσης σύμμαχοι των ΗΠΑ. Οι συνθήκες αυτές επέτρεψαν τη σύναψη δίκαιων συμφωνιών για την ασφάλεια και συμφώνων ουδετερότητας με το Ισραήλ. Εντούτοις, μέσα στο παλαιστινιακό περιβάλλον δεν επικρατούν τα ίδια δεδομένα. Η Παλαιστινιακή Αρχή δεν είναι παρά ένα επίδοξο κράτος χωρίς καμία νομιμοποίηση διακυβέρνησης ή εμπειρία στην άσκηση μονοπωλίου της βίας. Ακόμη και αν κατορθώσει ν’ αποκτήσει κυριαρχία, δεν αναμένεται να μπορεί να σταθεί στα πόδια του χωρίς την υποστήριξη που δέχεται από το Ισραήλ για την ασφάλειά του, όπως απέδειξε η απώλεια της Γάζας το 2007 υπέρ της Χαμάς. Λαμβανομένου υπόψη ότι η Αίγυπτος και η Ιορδανία αντιλαμβάνονται τις απόπειρες των τρομοκρατικών οργανώσεων που επιχειρούν από τα δικά τους εδάφη κατά του Ισραήλ, ως απειλή κατά των οικείων συμφερόντων, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ένα παλαιστινιακό κράτος θα διαμόρφωνε μια παρόμοια θέση. Πράγματι, αν ένα νεότευκτο παλαιστινιακό κράτος δεν έκανε αποδεκτό το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος, είναι πιθανόν ότι στο τέλος θα χρησίμευε σαν φωλιά τρομοκρατικών επιθέσεων κατά της ζωτικής ενδοχώρας του Ισραήλ.