Τέσσερα χρόνια Modinomics

Σύμφωνα με έναν από τους εργατικούς νόμους, μια επιχείρηση μεταποίησης με 100 ή περισσότερους εργαζομένους δεν μπορεί να απολύσει τους εργαζόμενους για οποιονδήποτε λόγο χωρίς την άδεια της αρμόδιας ρυθμιστικής Αρχής, η οποία σχεδόν ποτέ δεν χορηγείται στην πράξη. Κατά συνέπεια, οι επιχειρήσεις στην Ινδία έτειναν να παραμένουν μικρές, ιδίως σε τομείς έντασης εργασίας, όπου τα περιθώρια ανά εργαζόμενο είναι μικρά. Για να μειώσει αυτό το πρόβλημα, η κυβέρνηση έχει πλέον εισαγάγει την απασχόληση ορισμένου χρόνου σε όλους τους τομείς, με βάση την οποία οι επιχειρήσεις θα μπορούν να προσλαμβάνουν εργαζόμενους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μετά από το οποίο [οι εργαζόμενοι] δεν θα έχουν καμία αξίωση για παραμονή [στην εργασία τους]. Αυτό θα δώσει στις επιχειρήσεις μεγαλύτερη ευελιξία στις προσλήψεις από ό, τι στο παρελθόν.

Προκειμένου να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα της κατανομής των παροχών στο πλαίσιο των κοινωνικών προγραμμάτων και να περιοριστούν οι σπατάλες, οι απάτες και η κατάχρηση, η κυβέρνηση διοχετεύει ολοένα και περισσότερο τις παροχές της μέσω του μηχανισμού Άμεσης Μεταβίβασης Παροχών (Direct Benefit Transfer, DBT), ο οποίος απαιτεί από τους δικαιούχους να παρουσιάζουν τις βιομετρικές τους ταυτότητες Aadhaar. Ένας μεγάλος αριθμός παροχών, όπως είναι οι επιχορηγήσεις στις φιάλες αερίου για μαγειρική, η πώληση σιτηρών σε επιδοτούμενες τιμές και η καταβολή μισθών για απασχόληση στο πλαίσιο του Εθνικού Νόμου για την Εγγύηση της Αγροτικής Απασχόλησης, υλοποιούνται τώρα μέσω του μηχανισμού DBT. Αυτό επέτρεψε την εξάλειψη δεκάδων εκατομμυρίων δικαιούχων-φαντάσματα. Οι εξοικονομήσεις που οφείλονται στον μηχανισμό DBT υπερβαίνουν σωρευτικά τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Φόρος Αγαθών και Υπηρεσιών (GST), εν τω μεταξύ, ήταν μια μεταρρύθμιση στα σκαριά για πάνω από μια δεκαετία. Η κυβέρνηση ολοκλήρωσε με επιτυχία αυτήν την πολύπλοκη μεταρρύθμιση, απαιτώντας συναίνεση από 29 κρατίδια, μια συνταγματική τροποποίηση και πολλαπλές νομοθεσίες. Παρόλο που η μεταρρύθμιση έχει επικριθεί για την διατήρηση έως και τεσσάρων διαφορετικών φορολογικών συντελεστών και για κακή εφαρμογή, το κύριο όφελος της είναι η αντικατάσταση πολλών έμμεσων φόρων σε κεντρικό επίπεδο και σε επίπεδο κρατιδίων από έναν ενιαίο φόρο για κάθε προϊόν σε εθνικό επίπεδο. Ήδη, μια μεγάλη εταιρεία logistics, η Rivigo, αναφέρει ότι με τον GST που οδήγησε στην κατάργηση των σημείων ελέγχου στα κρατικά σύνορα, ο χρόνος ταξιδιού για τα φορτηγά στους αυτοκινητόδρομους έχει μειωθεί κατά μέσο όρο κατά 15%.

Παρότι πέρασαν σχεδόν 70 χρόνια από την ανεξαρτησία, η Ινδία εξακολουθούσε να στερείται αποτελεσματικού νόμου περί πτώχευσης, όταν ο Modi ανέλαβε την εξουσία, αφήνοντας τους πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, στο έλεος των δανειοληπτών. Οι μεγάλοι δανειολήπτες εκμεταλλεύονταν παραδοσιακά αυτή την κατάσταση υποχρεώνοντας τους δανειστές να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους των δανείων. Υπήρξαν επίσης επαναλαμβανόμενα επεισόδια μεγάλης συσσώρευσης μη αποδοτικών περιουσιακών στοιχείων (non-performing assets, NPA) από τις τράπεζες, απαιτώντας από την κυβέρνηση να ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες χρησιμοποιώντας τα χρήματα των φορολογουμένων. Επιτέλους, τον Μάιο του 2016, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή τον Κώδικα Αφερεγγυότητας και Πτώχευσης (IBC), ο οποίος εισάγει μια χρονομεριστική διαδικασία πτώχευσης σε περίπτωση αθέτησης [της πληρωμής χρέους]. Η Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας εφαρμόζει τώρα επιτυχώς αυτόν τον νόμο για την συστηματική εκκαθάριση των υφιστάμενων NPA. Χρησιμοποιώντας τον Κώδικα IBC, έχει επίσης θεσπίσει αυστηρούς κανόνες για την εξόφληση των δανείων, περιορίζοντας έτσι το περιθώριο για τις τράπεζες να συσσωρεύουν μεγάλο όγκο μη αποδοτικών περιουσιακών στοιχείων (NPA) στο μέλλον.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Παρ’ όλα τα οικονομικά επιτεύγματα της κυβέρνησης Modi, υπάρχει ένας σημαντικός τομέας στον οποίο υπολείπεται: Το διεθνές εμπόριο. Μια διαδικασία συντονισμένης μείωσης των εμπορικών φραγμών που άρχισε το 1991 είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν οι ανώτατοι βιομηχανικοί δασμοί (με ορισμένες εξαιρέσεις όπως τα κλωστοϋφαντουργικά, τα ενδύματα και τα αυτοκίνητα) από το 355% στο 10% έως το 2007. Ο μέσος βιομηχανικός δασμός μειώθηκε αντίστοιχα από 113% στο 12%. Αλλά πρόσφατα, η κυβέρνηση επέστρεψε στην αναξιόπιστη πολιτική της εκβιομηχάνισης μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών, η οποία προωθεί την εκβιομηχάνιση αντικαθιστώντας τις εισαγωγές με εγχώρια παραγωγή και αυξάνοντας τους δασμούς σε έναν μεγάλο αριθμό προϊόντων.

Επί του παρόντος, το 45% περίπου του εργατικού δυναμικού της Ινδίας παραμένει στην γεωργία [3], η οποία παράγει μόλις το 15% του ΑΕΠ. Ο οικονομικός μετασχηματισμός απαιτεί την δημιουργία καλώς αμειβόμενων θέσεων απασχόλησης στην βιομηχανία και τις υπηρεσίες, έτσι ώστε ένα σημαντικό ποσοστό του σημερινού αγροτικού εργατικού δυναμικού να μπορεί να μεταναστεύσει από την σημερινή χαμηλής παραγωγικότητας απασχόλησή του. Για να πραγματοποιηθεί ταχέως αυτή η μετανάστευση, η Ινδία πρέπει να επιτύχει ουσιαστική επέκταση του μεριδίου της στις παγκόσμιες εξαγωγές, ιδίως στα προϊόντα υψηλής έντασης εργατικού δυναμικού. Καθώς η Κίνα αποσύρεται από αυτά τα προϊόντα λόγω των υψηλών μισθών της, αυτό είναι μια εφικτή πρόταση, αλλά μόνο εάν οι πολιτικές της Ινδίας ευνοήσουν τον εξωτερικό προσανατολισμό έναντι της εσωστρεφούς πολιτικής της υποκατάστασης των εισαγωγών.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η κυβέρνηση Modi έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στη μεταρρύθμιση της οικονομίας για να επιτύχει μεγαλύτερη ανάπτυξη και ευημερία. Παρόλο που πολλές από τις πολιτικές της έχουν ήδη σημειώσει αξιοσημείωτη επίδραση, οι περισσότερες θα αποδώσουν τον πλήρη αντίκτυπο τους μόνο μακροπρόθεσμα, οπότε αν η επόμενη κυβέρνηση δεν αποδειχθεί λαϊκιστική, οι προοπτικές περαιτέρω επιτάχυνσης της ανάπτυξης και της ευημερίας είναι εξαιρετικές.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.