Οι αινιγματικές εκλογές του Ισραήλ

Τα επιτεύγματα της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής που πέτυχε ο πρωθυπουργός Νετανιάχου, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία, δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν πολιτικό του αντίπαλο. Ενδεικτικά, αναφέρονται τα εξής: Μεταφορά της έδρας της πρεσβείας των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ με ταυτόχρονη αναγνώριση της πόλης ως «πρωτεύουσας του Κράτους του Ισραήλ». Αποχώρηση των ΗΠΑ από την συμφωνία με το Ιράν σχετικά με την διεθνή εποπτεία του πυρηνικού του προγράμματος. Δημιουργία διαύλου επικοινωνίας μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών του Περσικού Κόλπου (και κυρίως με την Σαουδική Αραβία), που συνοδεύθηκε από την επίσημη επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού στο Σουλτανάτο του Ομάν, το οποίο δηλώνει έτοιμο να αποκτήσει πιο ενεργό ρόλο στην επανέναρξη των αραβοϊσραηλινών συνομιλιών. Δημιουργία διαύλου επικοινωνίας μεταξύ Ισραήλ και Κατάρ, το οποίο, εδώ και ένα χρόνο, έχει καταστεί ο ανεπίσημος διαπραγματευτής ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς, καταβάλλοντας προς την ηγεσία της σημαντικά χρηματικά ποσά για την αποπληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων της οργάνωσης στην Γάζα με αντάλλαγμα την ηρεμία στην μεθόριο με το Ισραήλ. Αγαστή συνεργασία με την Αίγυπτο στην αντιμετώπιση ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων στην Χερσόνησο του Σινά (πολλοί μιλούν και για ενεργό στρατιωτική δράση των δύο χωρών, γεγονός που επιμελώς κρατείται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας). Ενδυνάμωση του διαπραγματευτικού ρόλου της Αιγύπτου μεταξύ Ισραήλ-Χαμάς, με ταυτόχρονη σταδιακή απομόνωση της εξαιρετικά αμήχανης Παλαιστινιακής Αρχής, ο ηγέτης της οποίας, Μαχμούντ Αμπάς, αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα υγείας. Συνέχιση της άτυπης συνεργασίας του Ισραήλ με την Ιορδανία, τόσο στο εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα της διαχείρισης των Ιερών Προσκυνημάτων στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ όσο και στην εν γένει αντιμετώπιση της συριακής κρίσης σε περιφερειακό επίπεδο, ως επίσης και στον τομέα της ενέργειας. Ενδυνάμωση του ρόλου του Ισραήλ στον ενεργειακό χάρτη, με εταίρους της Αίγυπτο, και τρεις χώρες-μέλη της ΕΕ (Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία) –γεγονός που ενισχύει την ανεκτικότητα της Ευρωπαϊκή Ένωσης ως προς την απροθυμία του Ισραήλ να επανεκκινηθεί η διαπραγματευτική διαδικασία με την Παλαιστινιακή Αρχή. Αποκατάσταση της διπλωματικής παρουσίας του Ισραήλ στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής και περαιτέρω ενίσχυση των δεσμών με το νεοσύστατο Νότιο Σουδάν. Στρατηγική συνεργασία στον στρατιωτικό και αναπτυξιακό τομέα με την Ινδία (με αποκορύφωμα την επίσημη επίσκεψη του Ναρέντρα Μόντι στο Ισραήλ) και με τις Φιλιππίνες. Πλήρης αποκατάσταση των άλλοτε ταραγμένων σχέσεων του Ισραήλ με την Βραζιλία (ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της χώρας επισκέφθηκε το Ισραήλ μόλις δέκα μέρες πριν τις εκλογές της 9/4, υπονοώντας ότι δεν θα αργήσει η μέρα που και η πρεσβεία της χώρας του θα μεταφερθεί από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ). Ενίσχυση των δεσμών του Ισραήλ με τις χώρες του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία) –με το διπλωματικό επεισόδιο που δημιουργήθηκε πρόσφατα με την πολωνική κυβέρνηση σχετικά με τη σύμπραξη Πολωνών πολιτών στο ναζιστικό Ολοκαύτωμα να έχει ήδη ξεχαστεί.

Πέραν των ανωτέρω, σημαντικές είναι και οι επιτυχίες που παρουσίασε η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου στο ανοιχτό «βόρειο μέτωπο» με την Συρία και τον Λίβανο. Συγκεκριμένα, το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένο από την αναγνώριση εκ μέρους των ΗΠΑ της κυριαρχίας του επί των Υψωμάτων του Γκολάν, που είχαν καταληφθεί το 1967 από την Συρία και στην συνέχεια προσαρτήθηκαν το 1981 –μια κίνηση που τόσο ο ΟΗΕ, όσο και η διεθνής κοινότητα ουδέποτε αναγνώρισαν. Παράλληλα, όμως, το Ισραήλ κατάφερε να μην διαταραχθούν ουσιαστικά οι σχέσεις του με την Ρωσία, η οποία δείχνει αξιοσημείωτη ανοχή στις συχνές αεροπορικές επιχειρήσεις του Ισραήλ κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων τόσο του καθεστώτος Άσαντ, όσο και στρατιωτικών βάσεων του Ιράν και της Χεζμπολάχ εντός του συριακού εδάφους. Παρά τις επίσημες επικρίσεις της Μόσχας κατά του Ισραήλ, στην πράξη οι ρωσο-ισραηλινές σχέσεις δεν διαταράχθηκαν ουσιαστικά. Απόδειξη γι’ αυτό αποτέλεσε η επίσημη επίσκεψη Νετανιάχου στην ρωσική πρωτεύουσα, μια μόλις εβδομάδα πριν τις εκλογές της 9ης Απριλίου, που πλαισιώθηκε από μια σημαντική κίνηση αβρότητας: Την επιστροφή της σορού ενός Ισραηλινού αγνοουμένου στρατιώτη, που ήταν θαμμένος σε περιοχή πλησίον της Δαμασκού –και που οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις παρέδωσαν στο Ισραήλ, λίγα μόνο εικοσιτετράωρα πριν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός συναντήσει τον πρόεδρο Πούτιν. Τέλος, το Ισραήλ δεν αμελεί να υπενθυμίζει προς την διεθνή κοινότητα ότι η οργάνωση Χεζμπολάχ, που υποστηρίζεται από το Ιράν, συγκαταλέγεται στους βασικούς παράγοντες αποσταθεροποίησης της περιοχής –και ως προς το επιχείρημα αυτό, καμία χώρα (πλην του Ιράν και του καθεστώτος Άσαντ) δεν αντιτάσσεται φανερά– συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της Ρωσίας.