Η Κομμούνα του Παρισιού ζει στην γαλλική πολιτική

Πιο πρόσφατα και αμφιλεγόμενα, το κίνημα «κίτρινα γιλέκα» έχει αγκαλιάσει την Παρισινή Κομμούνα ως μέρος της κληρονομιάς του. Γράφοντας στο Révolution Permanente, το επίσημο όργανο του ακροαριστερού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, ο Jean-Baptiste Thomas δήλωσε [11] ότι όταν, όπως και με τα κίτρινα γιλέκα, η «διακυβέρνηση των ισχυρών αποκηρύσσεται, η κυβερνητική κάστα απορρίπτεται, και οι συνθήκες της ζωής, στον βαθμό που μας περιορίζουν, καταγγέλλονται, η Κομμούνα του Παρισιού βρίσκεται επενδυμένη με μια νέα δύναμη». Τα πανό που κρατούσε η ομάδα και τα γκράφιτι που άφησε στο πέρασμά της ενίσχυσαν αυτό το μήνυμα [12] με συνθήματα που κυμαίνονται από το «1871 raisons de niquer Macron» («1871 λόγοι για να παρατήσουμε τον Macron») έως το «On ne veut pas mai 68, mais 1871» («Δεν θέλουμε τον Μάιο του ’68, αλλά το 1871»).

Οι διαμαρτυρίες των κίτρινων γιλέκων, ένα φαινόμενο σε μεγάλο βαθμό περί τα αστικά κέντρα, ανέστρεψαν τους ρόλους που έπαιξαν οι Παριζιάνοι και οι επαρχίες το 1871. Αλλά οι οικονομικές ανησυχίες των σημερινών διαδηλωτών -η έλλειψη προσιτής στέγασης, η επιμονή της ανεργίας, το βάρος της φορολογίας, και η αδιαφορία του κράτους- μοιάζει με εκείνες των Παριζιάνων εργατών του 19ου αιώνα. Η βία που συνόδευε ολοένα και περισσότερο τις πορείες -που κορυφώθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου 2019 με τον βανδαλισμό ακριβών καταστημάτων, εστιατορίων και, προς τη μεγαλύτερη φρίκη πολλών, την Arc de Triomphe (Αψίδα του Θριάμβου)- ενθάρρυνε τους επικριτές, όπως ο συντηρητικός Granier, να συγκρίνουν τα κίτρινα γιλέκα με τις pétroleuses, ή αλλιώς τις γυναίκες εμπρηστές, που υποτίθεται ότι έβαλαν φωτιά σε μέρη του Παρισιού το 1871 με τη μανία τους για καταστροφή.

Από την δεκαετία του 1950, ωστόσο, οι ιστορικοί έχουν τεκμηριώσει ότι οι pétroleuses υπήρχαν αποκλειστικά στην φαντασία των αντιπάλων της Κομμούνας. Οι πυρκαγιές ήταν πραγματικές -αλλά προέκυψαν είτε από πυροβολισμούς είτε από προσπάθειες απελπισμένων Κομμουνάρ να καλύψουν την υποχώρησή τους. Για τον λόγο αυτό, η καταστροφή που πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια των πορειών των κίτρινων γιλέκων ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο εξτρεμιστών [13] συχνά ταυτισμένων με το λεγόμενο Μαύρο Μπλοκ -ένα κίνημα όχι πιο δομημένο ή ουσιαστικό από τις pétroleuses.

Αλλά ο Granier κατάλαβε ένα πράγμα σωστά. Η ιστορία, δήλωσε [14], «μας διδάσκει ταπεινότητα». Η ταπεινότητα, με την σειρά της, υποχρεώνει κάποιον να αναγνωρίσει και ότι οι χαίνουσες ανισότητες υπάρχουν το 2021 όχι λιγότερο από όσο το 1871, και ότι οι απογοητευτικές δυσκολίες έρχονται αντιμέτωπες με λαϊκά κινήματα που επιδιώκουν να μετατρέψουν την οργή τους σε μόνιμες λύσεις.

Οπότε, Vive la Commune; (Ζήτω η Κομμούνα;). Όπως ίσως απαντήσει ένας Γάλλος ιστορικός, «Oui, mais ...» (Ναι, αλλά…).